Dvöl - 01.01.1948, Page 39

Dvöl - 01.01.1948, Page 39
DVÖL 37 stóryrti sálmur sem falleg lygi. En þökk sé hinum allsráðandi fyrir það, að þeir, sem hér sitja, geta borið sér svo hástemmda lygi i munn. Sálmasöngurinn veitir hjónun- um á innsta bekknum fró. í gegn- um hann nær samúð líkfylgdar- innar til þeirra, og þeim finnst, að nú séu það fleiri, sem beri þunga sorgarinnar. Hugur móð- urinnar er fjarri: Hún ætlar að prýða leiðið, gróðursetja þar trjáplöntur og gera sér sæti. Þeg- ar þrautir lífsins mæða, ætlar hún að leita út í kirkjugarð, setjast við leiðið og loka augunum. Þá mun hún sjá barnið koma fljúgandi í gervi mjallhvíts engils, og það sezt þarna hjá henni. Hún á að gráta fyrir það, segja því allt, allt ~ og finna gleðina í sorg sinni. — Paðirinn beitir skynseminni, hann setur traust sitt á tímann: Einn dagur breytir engu, en þúsund — hann treystir því, að þúsund dag- ar muni græða sár hans. Og þetta styrkir hann í þeirri ímyndun, að hann verði nú að styðja konu sína og hjálpa henni yfir þetta. Söngurinn hljóðnar. Fjórir menn ganga að kistunni og bera hana út, en kirkjugestirnir fylgja á eft- ir. Hægt og hljóðlátlega sígur þessi dökka fylking eftir götunni niður í kirkjugarðinum eins og sigraður her. Paðir barnsins hafði farið til grafarans: „Þú lætur mig um gröfina." „Það var og,“ sagði graf- arinn, „en hvers vegna viltu grafa sjálfur?“ „Ég veit bezt, hvernig gröfin á að vera, fyrst það er mitt barn, sem þar á að liggja.“ Og svo gróf hann og hlóð grjóti innan í gröfina, leitaði niðri í fjörunni að hnullungum, sem brimið hafði sorfið og háreistar, rismiklar öld- urnar þVegið og kasttað upp á ströndina. Þegar hann hafði lokið við að hlaða upp gröfina, sáldraði hann hvítum sandi ofan í hana og kringum hana, yfir alla mold- ina, sem komið hafði upp við gröftinn. Þégar svo líkfylgdin kom með kistuna, sást ekki nein blaut og svört gröf, ekki nein ljót og kekkjótt kirkjugarðsmold — að- eins hvít dyngja, hlýleg og þekki- leg eins og fuglshreiður. „Getur nokkur beður verið hvítari?“ Presturinn gekk að gröfinni: ,,Af moldu ertu kominn. Að moldu skaltu verða. Af moldu skaltu aft- ur upp rísa.“ Kringum hann lágu leifar þrjá- tíu ættliða og hlýddu á þessi orð, kringum hann risu hin miklu fjöll og hið víða haf. Og fólkið skynjaði rúm og tíma og fann smæð sína. Svo lásu allir Faðir vor og minntust hjónanna, sem höfðu misst barnið, og þar voru bæði þeir, sem höfðu formælt þess- um hjónum fyrir utan sáluhliðið, og þeir, sem höfðu beðið þeim blessunar.

x

Dvöl

Direct Links

If you want to link to this newspaper/magazine, please use these links:

Link to this newspaper/magazine: Dvöl
https://timarit.is/publication/619

Link to this issue:

Link to this page:

Link to this article:

Please do not link directly to images or PDFs on Timarit.is as such URLs may change without warning. Please use the URLs provided above for linking to the website.