Dvöl - 01.01.1948, Blaðsíða 39

DVÖL
37
stóryrti sálmur sem falleg lygi. En
þökk sé hinum allsráðandi fyrir
það, að þeir, sem hér sitja, geta
borið sér svo hástemmda lygi i
munn.
Sálmasöngurinn veitir hjónun-
um á innsta bekknum fró. í gegn-
um hann nær samúð líkfylgdar-
innar til þeirra, og þeim finnst,
að nú séu það fleiri, sem beri
þunga sorgarinnar. Hugur móð-
urinnar er fjarri: Hún ætlar
að prýða leiðið, gróðursetja þar
trjáplöntur og gera sér sæti. Þeg-
ar þrautir lífsins mæða, ætlar hún
að leita út í kirkjugarð, setjast við
leiðið og loka augunum. Þá mun
hún sjá barnið koma fljúgandi í
gervi mjallhvíts engils, og það
sezt þarna hjá henni. Hún á að
gráta fyrir það, segja því allt, allt
~ og finna gleðina í sorg sinni. —
Paðirinn beitir skynseminni, hann
setur traust sitt á tímann: Einn
dagur breytir engu, en þúsund —
hann treystir því, að þúsund dag-
ar muni græða sár hans. Og þetta
styrkir hann í þeirri ímyndun, að
hann verði nú að styðja konu sína
og hjálpa henni yfir þetta.
Söngurinn hljóðnar. Fjórir menn
ganga að kistunni og bera hana
út, en kirkjugestirnir fylgja á eft-
ir. Hægt og hljóðlátlega sígur
þessi dökka fylking eftir götunni
niður í kirkjugarðinum eins og
sigraður her.
Paðir barnsins hafði farið til
grafarans: „Þú lætur mig um
gröfina." „Það var og,“ sagði graf-
arinn, „en hvers vegna viltu grafa
sjálfur?“ „Ég veit bezt, hvernig
gröfin á að vera, fyrst það er mitt
barn, sem þar á að liggja.“ Og svo
gróf hann og hlóð grjóti innan í
gröfina, leitaði niðri í fjörunni að
hnullungum, sem brimið hafði
sorfið og háreistar, rismiklar öld-
urnar þVegið og kasttað upp á
ströndina. Þegar hann hafði lokið
við að hlaða upp gröfina, sáldraði
hann hvítum sandi ofan í hana
og kringum hana, yfir alla mold-
ina, sem komið hafði upp við
gröftinn.
Þégar svo líkfylgdin kom með
kistuna, sást ekki nein blaut og
svört gröf, ekki nein ljót og
kekkjótt kirkjugarðsmold — að-
eins hvít dyngja, hlýleg og þekki-
leg eins og fuglshreiður. „Getur
nokkur beður verið hvítari?“
Presturinn gekk að gröfinni:
,,Af moldu ertu kominn. Að moldu
skaltu verða. Af moldu skaltu aft-
ur upp rísa.“
Kringum hann lágu leifar þrjá-
tíu ættliða og hlýddu á þessi orð,
kringum hann risu hin miklu
fjöll og hið víða haf. Og fólkið
skynjaði rúm og tíma og fann
smæð sína. Svo lásu allir Faðir
vor og minntust hjónanna, sem
höfðu misst barnið, og þar voru
bæði þeir, sem höfðu formælt þess-
um hjónum fyrir utan sáluhliðið,
og þeir, sem höfðu beðið þeim
blessunar.