Dvöl - 01.01.1948, Blaðsíða 14

12
DVÖL
augum eins og áhrifalausir svip-
ir — eftirlíkingar af mönnum sem
enginn haf'öi séð í veruleikanum.
En nú snart þetta listaverk innstu
tilfinningar hans, og honum
fanst, þar sem líkanið stóð með
framrétta höndina, sem þennan
boðskap mætti lesa af vörum þess.
„Grátið ekki, grátið ekki.“
Það var jafnvel líkast því, sem
norrænn andi hefði mótað þessa
mynd. Birtan yfir svipnum minnti
svo óblandið á heiðríkan vorhim-
in yfir bláfjöllum átthaganna.
Hvert einasta meitilfar lista-
mannsins var eins og heil hróp-
andi prédikun, sem seint getur
gleymzt.
En aumingja stúlkan. Hvers
vegna grét hún undir slíkum boð-
skap?
Við hlið hennar lá lítil, slitin
fiðla og nokkrar fölnaðar liljur.
Það var líkast því sem hún hefði
ætlað að gróðursetja lífið á þessari
gröf, fylla þetta þagnarríki með
tónum.
Atla langaði til að hugga hana,
en árangurslaust leitaði hann i
huga sínum að einhverri orðmynd
— sverði — svo að hann gæti
gengið á hólm við sorgina. í vand-
ræðum sínum fálmaði hann til
peninganna í vasa sínum. Hann
kreisti þá í höndum sér. — Voru
þeir ekki mælikvarðinn í þessu
landi? Var ekki hægt að kaupa
fyrir þá gleðina eins og allt annað?
Ákveðinn gekk hann nokkur
skref nær henni, en þá varð hann
þess var, að hún hafði veitt hon-
um eftirtekt og stöðvað ekkann.
Á höfðinu hafði hún svarta
slæðu, sem féll um herðar og
brjóst, og af andliti hennar sást
lítið nema augun, augun — þessi
einkennilegu dökku augu, sem
störðu á hann fast og rannsakandi.
Atla fannst sem þau ýmist toguðu
hann til sín eða skipuðu honum
burtu. Gat það verið, að hún læsi
hugsanir hans eða gerðu tárin
augu hennar svona dularfull og
æsandi? Hann snéri sér undan og
ætlaði að fara, en þá barst rödd
hennar að, eyrum hans.
— Viljið þér hjálpa mér héðan?
Jú, það var honum aðeins
ánægja. Hann rétti henni hönd
sína um leið og eitt hálfkæft orð
kom fram á varir hans. — Hvert?
Eitthvað, bara eitthvað. sagði hún.
Hún studdi sig við arm hans, og
hann fann, aö hún var óstyrk. Á
leiðinni fram hvelfinguna voru
þau bæði þögul, en þegar sólar-
ljósið bar að augum þeirra og Atli
sá niður yfir borgina, varð honum
fyrst ljóst, hve lítilfjörlegur fylgd-
armaður hann var. Eftir nokkra
þögn vogaði hann svo að segja.
— Fyrirgefið þér, ég er ókunn-
ugur hérna. — Gerir ekkert til,
sagði hún. — Viljið þér bara fylgja
mér þarna upp eftir, ég skal svo
vísa yður á vagn, sem fer til borg-
arinnar. Um leið og hún sagði
þetta, benti hún í áttina til Villette