Dvöl - 01.01.1948, Qupperneq 56

54
DVÖI
„Ég á við það, sem ég hef sagt.“
Þá hélt rödd læknisins áfram, gaf fyrirsögn um meðferð, hvíld, mjólk
og svolitið viský. „En umfram allt, farðu vel að henni,“ sagði hann.
„Vertu fyrst og fremst góð við hana.“
Rödd Emalín skalf ofurlítið. „Þú segir — segir aldrei frá þessu,
læknir?“
„Ég er læknir ykkar,“ sagði hann blíðlega. „Auðvitaö segi ég það
engum. Ég skal senda svefnmeðal í kvöld.“ '
„Viský?“ Ég glennti upp augun. Þarna stóð þessi ógeðslega ófreskja,
Bjarnar-Jói, og horfði brosandi í kringum sig.
Allir voru þögulir, skömmustulegir. Feiti Karl horfði niður fyrir sig.
Ég sneri mér afsakandi að Alex, því ég bar ábyrgðina í raun og veru.
„Ég vissi ekki, að hann mundi gera þetta,“ sagði ég. „Fyrirgefðu.“
Ég fór út og heim í ömurlega herbergið hjá frú Ratz. Ég opnaði
gluggann og horfði yfir ólgandi þokuslæðurnar. Langt úti í fenjunum
heyrði ég að verið var að hita upp vélina. Skömmu seinna heyrði ég
skröltið í stóru skóflunni, sem tók til við skurðgröftinn.
Næsta morgun hlóðust óhöppin að okkur, eins og oft vill verða við
stórframkvæmdir. Ein aðaltaugin í skóflunni slitnaöi þegar verið var
að lyfta hlassi, svo skóflan datt niður á eitt flotholtið og sökkti því
og vélinni á því í skurðinn. Svo þegar við sökktum lóði með vír í, til
aö lyfta flotholtinu, hrökk vírinn sundur og klippti fæturna af ein-
um verkámanninum. Við bundum um stúfana og sendum hann í skyndi
til Salinas. Smáóhöppunum rigndi yfir. Einn maður fékk blóðeitrun
út frá rispu eftir vír, og loks sannaðist, að tortryggni mín í garð mat-
sveinsins, var ekki ástæðulaus, því hann reyndi að selja einum véla-
manninum bauk með marijuana-eitri. Að öllu saman lögðu var harla
ófriðlegt á flekanum. Tvær vikur liðu áður en við gátum hafizt handa
á ný með nýtt flotholt, nýjan verkamann og nýjan matsvein.
Nýi matsveinninn var slægðarlegur, dökkur yfirltium, lítill og lang-
nefjaður, og skjallaði mennina kænlega.
Samband mitt við félagslíf í Loma hafði rofnað, en þegar skóflan
var farin að skrölta á ný og gamla vélin að skella, þá gekk ég kvöld
eitt út að bæ Alex Hartnell. Um leið og ég fór fram hjá húsi Hawkins-
systranna, gægðist ég inn um annað rimlahliðið á limgerðinu. Dimmt
var í húsinu, nema lítil glæta í einum glugga. Þetta kvöld var hlý gola,
sem feykti þokuhnoðrum eftir jörðinni. Um stund gekk ég í heiðskíru
veðri, umlaukst svo skyndilega þoku, kom á ný í bjartviðrú í tungl-
skininu sá ég þessa silfurlitu þokubólstra bærast eins og frumþokur
4