Dvöl - 01.01.1948, Side 59

DVÖL
57
þó klökknaði fyrir nístandi sársauka; án raddbrigða, án tilfinninga,
en þó titrandi af kvöl. „Hún er hérna inni, læknir.“
„Hum “ Löng þögn. „Hún hékk lengi.“
„Ég veit ekki hve lengi, læknir.“
„Hvers vegna gerði hún það, Emalín?“
„Ég veit — ekki, læknir,“ í sama tón.
• Lengri þögn, og svo: „Hum, Emalín, vissir þú, að hún var barns-
hafandi?"
Kuldi raddarinnar brast, andvarp heyrðist. „Já, læknir," lágum rómi.
„Var það þess vegna, sem þú fannst hana ekki strax. — Nei, Emalin,
ég meinti þetta ekki, vesalingur.“
Emalín hafði aftur vald á rödd sinni. „Getur þú skrifað vottorðið án
þess að nefna —--------“
„Auðvitað get ég það og geri það. Ég skal líka ta'.a við líkkistusmið-
inn. Hafðu engar áhyggjur."
„Þakka þér fyrir. læknir.“
„Ég ætla að síma strax. Ég vil ekki skilja þig eina eftir hér. Komdu
með mér inn í hina stofuna, Emalín. Ég ætla að gefa þér svefn-
meðal----------“
„Viský, viský handa Jóa?“ Ég sá brosið og hárlubbann. Feiti Karl
hellti í annað glas. Bjarnar-Jói drakk úr því, læddist innst í her-
bergið, skreið undir borð og sofnaði.
Allir voru þögulir. Menn gengu að borðinu, lögðu þar peninga sína
þegjandi. Þeir voru ruglaðir, því grundvöllurinn hafði brostið. Skömmu
seinna kom Alex inn í þögula stofuna. Hann gekk hratt til min.
„Hefurðu heyi’t það?“ spurði hann lágt.
„Já.“
„Ég hef verið hræddur," stundi hann. Eins og ég sagði þér um dag-
inn, þá hef ég veiáð hræddur.“
Ég sagði. „Vissir þú að hún var vanfær?“
Alex stirðnaði. Hann litaðist um og horfði svo aftur á mig. „Bjarnar-
Jói?“ spurði hann.
Ég kinkaði kolli.
Alex strauk sér um augun. „Ég trúi því ekki.“ Ég ætlaði að fara að
svara, þegar ég heyrði þrusk og leit við. Bjarnar-Jói skreið eins og
refur úr greni sínu, stóð upp og læddist að borðinu.
„Viský?“ Hann brosti vonarlega til Feita Karls.
Þá gekk Alex fram á gólfið og ávarpaði okkur. „Heyrið mig piltar.