Dvöl - 01.01.1948, Blaðsíða 42

40
ar konur. Hver sá, sem vinnur og
erfiðar verður að hvílast, annars
gefst hann upp. Þessi regla gildir
um fugla og fiska, menn og dýr.
En meðan þetta gerðist lá Damian
í rúmi sínu fársjúkur af einskærri
ást. Hann gat ekki hugsað til þess
að lifa við hörmungar leng-
ur og ákvað að hætta öllu. Hann
skrifaði því hinni ungu eiginkonu
bréf og lýsti þar öllum sálarkvöl-
um sínum. Bréfinu stakk hann í
silkisál, er hann bar í bandi um
háls sér innst klæða.
Á fjórða degi reis Mai úr rekkju,
og þau hjónin sátu þann dag allan
í stærsta sal hallarinnar og tóku
á móti gestum, sem komu til þess
að óska þeim til hamingju. Allt í
einu varð Mai hugsað til Dami-
ans og sagði við mann sinn: — Ég
hef ekki enn séð Damian koma
hingað inn. Er hann sjúkur, eða
hvað veldur fjarveru hans? Hinir
skjaldsveinarnir flýttu sér að skýra
frá því, að Damian væri sjúkur.
— Það er leitt, sagði Janúar.
— Hann er ágætur skjaldsveinn,
skynugur, tryggur og öruggur. Það
er mikill skaði, ef hann deyr. Ég
ætla að heimsækja hann og upp-
örva, þegar við erum búin að borða,
og ég vil, að Mai heimsæki hann
líka. Allir menn hans hrósuðu
honum fyrir umhyggjuna um hinn
sjúka skjaldsvein.
— Heyrðu, kona góð, sagði Janú-
ar. — Nú skalt þú fara og heim-
sækja Damían ásamt öllum hirð-
D VÖL
meyjum þínum. Talaðu glaðlega
við hann og segðu honum, að ég
muni líta inn til hans, þegar ég
sé búinn að fá mér miðdegisblund-
inn. Og flýttu þér nú, því að ég
get ekki sofnað fyrr en ég finn,
að þú hvílir við hlið mér.
Mai fór þegar til herbergis
Damians ásamt hirðmeyjum sín-
um. Hún settist á rúmstokk hans
og huggaði hann svo vel, sem
henni var unnt. En þegar Damian
sá sér færi á, stakk hann silkisál-
inni með bréfinu í lófa Mai og
hvíslaði í eyra hennar um leið: —
Komið ekki upp um mig, því þá
er mér dauðinn vís. Hún faldi
silkisálina í barmi sér og gekk
aftur til Janúars, sem sat á rúmi
sínu og beið hennar. Hann tók
hana í faðm sér og kyssti hana
ákaft og lagðist síðan til svefns.
Þá lét Mai svo, sem hún þyrfti að
skreppa þangað, sem allir þurfa
af og til. Þar las hún bréfið, en
reif það síðan í tætlur og kastaði
sneplunum víðs vegar.
Nú hafði Mai fengið nóg um-
hugsunarefni. Hún lagðist niður
við hlið Janúars gamla, sem svaf,
unz hóstinn vakti hann. Og þegar
hann vaknaði, bað hann hana að
afklæðast alveg, því að hann ætl-
aði að skemmta sér ofurlítið við
hana, en föt hennar hindruðu sig.
Hún hlýddi, hvort sem henni lík-
aði betur eða verr, en til þess að
viðkvæmar sálir verði mér ekki
reiðar, álít ég, aö heppilegast sé