Dvöl - 01.04.1948, Blaðsíða 8

70
sig?“ sagði Kaddý. Láta þá eiga
sig, hvernig?“
„Hann er hvergi farinn,“ sagði
Nanna. „Ég veit af honum. Ég veit
af honum núna, hérna á stígnum.
Haan heyrir til okkar, hvert ein-
asta orð, liggur í leyni einhvers
staðar og bíður. Ég hef ekki séð
hann og ég fæ ekki að sjá hann
nema einu sinni héðan af og þá
með rakhnífinn uppi í sér, þennan
rakhníf, sem hann gengur með í
spotta á bakinu undir skyrtunni.
Og þá fæ ég ekki einu sinni að
verða hissa.“
„Ég var ekkert hræddur," sagði
Jason.
„Ef þú hefðir hagað þér betur,
væri ekki svona komið með þig,“
sagði pabbi. „Hann er sennilega í
Sankti-Lúðvík núna, sennilega
fengið sér aðra og steingleymt þér.“
„Ef svo er,“ sagði Nanna, „væri
betur að ég vissi ekki um það. Ég
skyldi standa yfir þeim og í hvert
skipti sem hann tæki utan um
hana, skæri ég af honum hand-
legginn og skæri af honum höf-
uðið og risti hana á kviðinn og
ræki —“
„Uss,“ sagði pabbi.
„Skærir hvern á kviðinn,
Nanna?“ sagði Kaddý.
„Ég var ekkert hræddur," sagði
Jason. Ég þyrði að ganga aleinn
hérna niður götuna.
„Einmitt það,“ sagði Kaddý. „Þú
þyrðir í hvorugan fótinn að stíga,
ef við værum ekki hjá þér,“
D VÖL
II.
Enn lá Dilsý, og við fylgdum
Nönnu heim á hverju kvöldi, þang-
að til mamma sagði: „Hvað á þetta
að ganga svona lengi. Ég er skilin
eftir ein heima í þessu stóra húsi,
meðan þið fylgið negraskræfu
heim.“
Við bjuggum um Nönnu á dýnu
í eldhúsinu. Einhverja nóttina
vakti hljóðið okkur. Það var ekki
söngur og ekki grátur heldur, sem
barst upp stigann í myrkrinu. Það
var ljós inni hjá mömmu og við
heyrðum pabba fara fram ganginn,
niður innri loftstigann og Kaddý
og ég fórum fram á gang. Gólfið
var kalt. Tærnar á okkur sperrtust
upp, meðan við stóðum þarna og
vórum að hlusta á hljóðið. Það
minnti á söng og þó var það ólíkt
söng, ólíkt negrasönghljóðum. Síð-
an hætti hljóðið og við heyrðum
til pabba á leið niður innri stigann
og fórum fram á uppgönguna. Þá
tók það til aftur, en ekki hátt og
við sáum í augun á Nönnu uppi í
miðjum stiga. Þau minntu á katt-
araugu, eins og stór köttur væri að
horfa á okkur frá veggnum. Þegar
við komum til móts við hana nið-
ur í stigann, hætti hún að hljóða
og við stóðum þarna, þangað til
pabbi kom neðan úr eldhúsinu með
skammbyssuna sína í hendinni.
Hann fór aftur niður með Nönnu
og þau komu upp með dýnuna
hennar. Við breiddum dýnuna á
gólfið inni hjá okkur. Þegar búið