Dvöl - 01.04.1948, Blaðsíða 17

DVÖL
79
Nanna. Hún var með lokuð augu.
„Ég er ekki að gráta. Hver er það?“
„Ég veit það ekki,“ sagði Kaddý.
Hún í'ór til dyranna og leit út. „Við
megum til að fara,“ sagði hún.
„Pabbi er kominn.“
„Ég klaga,“ sagði Jason. „Þið
fóruð með mig hingað." Bleytan
rann viðstöðulaust niður andlitiö
á Nönnu. Hún sneri sér við í stóln-
um: „Hlustið þið á mig. Talið þið
við hann. Segið honum, að við
ætlum að leika okkur. Segið hon-
um, að ég skuli sjá um ykkur til
fyrramáls. Segið honum, að lofa
mér að koma með ykkur heim og
sofa á gólfinu. Segið honum, að
ég þurfi enga dýnu. Það verður
voða gaman. Þið munið, hvað það
var gaman síðast.
„Mér þótti ekkert gaman,“ sagði
Jason. „Þú meiddir mig og lézt
reykinn fara í augun á mér. Ég
ætla að klaga.“
V.
Pabbi kom inn. Hann horfði á
okkur. Nanna stóð ekki á fætur.
„Segið honum þetta,“ sagði hún.
„Kaddý fór með okkur hingað
niður eftir,1 sagði Jason. „Ég vildi
ekki fara.“
Pabbi gekk inn að eldinum.
Nanna leit upp á hann. „Geturðu
ekki farið heim til Rakelar frænku
og verið þar?“ sagði hann. Nanna
horfði á pabba og lét hendurnar
hanga milli hnjánna. „Hann er
ekki hér,“ sagði pabbi. „Ég hefði
séð hann. Það er ekki nokkur sála
í nánd.“
„Hann er í skurðinum,“ sagði
Nanna. „Hann bíður í skurðinum
þarna.“
„Hvaða vitleysa," sagði pabbi.
Hann horfði á Nönnu. „Veiztu, að
hann sé þarna?“
„Ég fékk merkið,“ sagði Nanna.
„Hvaða merki?“
„Ég er búin að fá það. Það lá á
borðinu, þegar ég kom heim.
Galtarbein með kjöttætlum á, rétt
hjá lampanum. Hann er hérna úti.
Um leið og þið hverfið út um
dyrnar, er ég búin að vera.“
„Búin að hverju, Nanna?“ sagði
Kaddý.
„Ég er ekki klögukarl,“ sagði
Jason.
„Hvaða vitleysa," sagði pabbi.
„Hann er hérna útifyrir,“ sagði
Nanna. „Hann er á gægjum hérna
á glugganum núna og bíður eftir
því, að þið farið. Svo er ég búin
að vera.“
„Hvaða vitleysa.“ sagði pabbi,
„Læstu húsinu, og við förum með
þér til Rakelar frænku.“
„Það stoðar ekki neitt,“ sagði
Nanna. Hún horfði ekki lengur á
pabba, en hann leit ofan á hana,
á langar, slappar, kvikandi hend-
urnar. „Þaö er ekki til neins að
fresta því.“
„Hvað ætlarðu þá að gera?“
sagði pabbi.
„Ég veit það ekki,“ sagði Nanna.
„Ég get ekkert gert. Ég býst við,