Dvöl - 01.04.1948, Blaðsíða 61

D VOL
123
og þótt Tea frænka hefði sagt við
Bollu frænku og brýnt raustina:
Guð minn góður, Bolla, geturðu
ekki fengið Hónóríu til að fara í
jakkann. Hún heyrir hvort sem er
ekki það, sem ég segi.
Hún var komin langt fram úr
þeim. Börnin þutu framhjá í leik
sínum. Þú skalt vera skessan,
hrópuðu þau og hnipptu hvort í
annað, fólust bak við trjástofna,
skríktu og skræktu. Þau líktust
Karli Lúðvík, voru sterk, sjálfráð,
óhljómvís og óhvikul í augum, þau
höfðu engar vansældir í líkaman-
um. Það var langt síðan hún hafði
fundið nokkur merki þess, að hún
væri þeim nauðsynleg. Þvert á
móti, það bar við, að þau voru
yfirlætisfull gagnvart henni og
fyrirlitu hana í og með.
Stígurinn, sem hún gekk eftir,
lá meðfram grasi vöxnum velli,
þar sem grasið var lágt og grænt
eins og í túni. Hér og þar stóðu
ávalir steinar upp úr grasverðin-
um, sem var þéttur í sér og þó
fjaðurmagnaður, skapaður til að
hreyfa sig frjálst og óhindrað á
honum. Fornum þrám hennar óx
ásmegin, er hún gekk yfir þessa
jörð.
Þá bárust harmónikuhljómar frá
einum bæjanna. Hópur af ungu
fólki hafði safnazt þar saman, til-
búið að dansa. Músíkin var í fyrstu
leitandi og óviss, en hófst síðan af
fullum krafti með Rínarvalsi.
Og þau dönsuðu engan venju-
legan dans, þau stukku, þau flugu.
En þetta var líka áfergur Rínar-
vals, þrunginn tillitslausri orku.
Slíkur vals fer ekki sporlaust hjá,
hann leitar inn á mann, hann var
einfaldur og hlaðinn sprengiefni,
en fór þó dásamlega vel við þetta
kvöld. Hann varð eitt með birki-
ilminum og skógarkvakinu, og úr
þessu varð eitthvað eggjandi og
örvandi, sem hún hafði aldrei fund-
ið til .... blóðið í líkama hennar
streymdi eftir falli þessa hljóms.
Hún nam staðar og vaggaði sér.
Hún opnaði lófana og kreppti þá
eftir hljómfallinu, þrýsti upp-
handleggjunum að síðunum eins
og hana kenndi til, það fór titring-
ur um axlir hennar, og það dýpk-
aði á augum.
Nei, sko mömmu, hvernig hún
stendur, hrópaði sonur hennar,
hann kom þjótandi út úr skógin-
um, hljóp einu sinni í kringum
hana og síðan yfir völlinn, og
systir hans á hæla honum. Með
hrópum og skríkjum hurfu þau
inn í kjarrið hinum megin.
Hún var furðu lostin, því að
henni varð sem tvær ókunnar ver-
ur hefðu hlaupið framhjá henni.
Þetta eru börnin mín, hugsaði hún,
en það er svo óskiljanlegt og und-
arlegt .... allt er svo undarlegt
.... Svo var skyndilega sem hún
vaknaði af draumi, leifturskýrri
hugsun laust niður í hana. Dansa,
hugsaði hún, það er greinilegt, að