Dvöl - 01.04.1948, Blaðsíða 47

DVOL
109
bað mig skelfdur að snúa við. Þar eð fjullið
tiafði síðast gosið a. m. k. þrjátíu árum
i'yrir fæðingu Iians, áleit ég, að hann vissi
ekkert meira um hættuna en ég og' kaus því
að fara fremur eftir mínum eigin tilfinningum
en lmns kvíðandi áeggjan. Hann hafði líka
selt upp álitleg laun fyrir þjónuslu sína og
ég hai'ði alls enga löngun lil að láta svo skjótt
leiða mig frá þessum stað, sem lmfði kostað
mig svo mikinn tíma, fyrirhöfn og fjárútlál
að heimsækja.
An þess að gefa tillögum hans frekari
gaum, ákvað ég, ef mögulegt væri, að rann-
saka dýpl þessafar jarðsprungu og svo hinar
á eftir. I þessu skyni tók ég hraunmola, sem
lá ofan á öðrum stærri, bar lmnn að barmi
sprungunnar og kastaði honum niður í hana.
Eg heyrði steininn hrapa lengi eftir að ég
hætti að eygja hann. Dýpið var svo óskap-
legt, að skruðningarnir heyrðust víst í eina
mínútu og þá virtust þeir fremur dvína
vegna fjarlægðarinnar en þess, að steinninn
hefði náð marki sínu. Þetta ægilega dýpi ork-
aði ákaflega á mig, og jafnskjótt því að ég
hörfaði með hrolli frá sprungunni, steig það-
an upp gufuský með brennisteinslykt og úr
undirdjúpunum heyrðist þungur dynkur,
eins og hleypt hefði verið af fallbyssu niðri
í jörðinni.
Þessar aðfarir náttúruaflanna kveiktu þá
ósk í brjósli mér að flýja, og í heim tilgangi
hafði ég snúið mér við, þegar jörðin undir
fótum mér tók allt í einu að lyfta sér, skjálfa
og hrynja. Ég dalt og reyndi ég skríðandi
að l'orða mér frá hræðilegum örlögum, jafn-
framl því sem ég bað heitt l'yrir mér, en þá
festust fætur mínir allt í einu milli tveggja
hrynjandi kletta, og án þess þó að þeir
brotnuðu, sátu þeir fastir eins og í þvingu.
Þá dundu við brak og brestir, hraunið bak
við mig lét undan, svo ég lá fremst á barmi
ógurlegrar gjár, sem þegar var fimmtán eða
tuttugu feta breið, og' upp úr svörtu hyldýp-
inu gusu kæfandi gufur.
Hver getur lýst angist slikrar slundar?
Þarna hékk ég, varnarlaus bandingi yfir opn-
um svelg brennandi undirdjúpa, bíðandi þess
l'ullvitandi, að á næsta augnabliki gætu
krampadrættir jarðarinnar varpað mér í
djúpið.
„Hjálp, hjálp! Hjálp fyrir guðs skuld,“
hrópaði ég með örvæntingarinnar krafti.
Eg litaðist um eftir fylgdarmanni mínum.
Hann var horfinn og ég átti nú enga aðra
von en miskunnsemi guðs. Heitar en nokkru
sinni fvr bað ég guð að fyrirgefa mér syndir
mínar. A næstu sekúndu, næstu mínútu
eða næstu klukkustund gat ég búist við að
jörðin gleypli mig lifandi, en livort sem það
átti að ske l'yrr eða seinna, sá ég engin ráð
til að flýja þau örlög, og enn rennur mér
kalt vatn milli skinns og hörunds þegar ég'
minnist þessa. Ylir mig hvelfdist himinninn,
heiður og blár, undir mér gein svart ómælis-
djúp og kring um mig svifu hinar kæfandi
gufur, sem gerðu mér svima. Drunurnar og
hvæsið í undirdjúpunum minntu mig á, að
á hverri stundu gat næsti jarðskjálfti komið
og þá um leið mín hinzla stund. Mér átti
ekki að auðnast að sjá aftur heimili mitt og
ástvini, en síðasta hvílurúm mitt átti að
verða í Heklugíg. Ég reyndi að losa fætur
mína, en ég hefði eins getað reynt að flytja
fjall. Þarna lá ég eins og negldur og sá ógn
dauðans nálgast. O, guð minn, livílík örlög!
Allt í einu heyrði ég óp og get ég ekki lýst
tillinningum mínum, er ég sá minn trúa fylgd-
armann renna sér niður gígbarminn að veita
mér hjálp. Hann liafði lagt á flótta við fyrslu
hræringarnar, en sá fljótt að sér og ákvað að
snúa við og reyna að frelsa mig, ef mögu-
legl væri, jafnvel þótt hann yrði að gjalda
með lífi sínu. Guð veitti honum þá umbun,
sem hann verðskuldar fyrir það kærleiks-
\-erk.
„Ég var búinn að aðvara yður, herra,“ sagði
bann, þegar liann kom til mín móður og más-
andi með starandi augu og óttaldandna með
aumkvun í svipnum.
„Já, þetta er ekki yðar sök,“ svaraði ég,
„fyrirgefið mér aðeins og reynið að frelsa
mig.“