Dvöl - 01.04.1948, Blaðsíða 47

Dvöl - 01.04.1948, Blaðsíða 47
DVOL 109 bað mig skelfdur að snúa við. Þar eð fjullið tiafði síðast gosið a. m. k. þrjátíu árum i'yrir fæðingu Iians, áleit ég, að hann vissi ekkert meira um hættuna en ég og' kaus því að fara fremur eftir mínum eigin tilfinningum en lmns kvíðandi áeggjan. Hann hafði líka selt upp álitleg laun fyrir þjónuslu sína og ég hai'ði alls enga löngun lil að láta svo skjótt leiða mig frá þessum stað, sem lmfði kostað mig svo mikinn tíma, fyrirhöfn og fjárútlál að heimsækja. An þess að gefa tillögum hans frekari gaum, ákvað ég, ef mögulegt væri, að rann- saka dýpl þessafar jarðsprungu og svo hinar á eftir. I þessu skyni tók ég hraunmola, sem lá ofan á öðrum stærri, bar lmnn að barmi sprungunnar og kastaði honum niður í hana. Eg heyrði steininn hrapa lengi eftir að ég hætti að eygja hann. Dýpið var svo óskap- legt, að skruðningarnir heyrðust víst í eina mínútu og þá virtust þeir fremur dvína vegna fjarlægðarinnar en þess, að steinninn hefði náð marki sínu. Þetta ægilega dýpi ork- aði ákaflega á mig, og jafnskjótt því að ég hörfaði með hrolli frá sprungunni, steig það- an upp gufuský með brennisteinslykt og úr undirdjúpunum heyrðist þungur dynkur, eins og hleypt hefði verið af fallbyssu niðri í jörðinni. Þessar aðfarir náttúruaflanna kveiktu þá ósk í brjósli mér að flýja, og í heim tilgangi hafði ég snúið mér við, þegar jörðin undir fótum mér tók allt í einu að lyfta sér, skjálfa og hrynja. Ég dalt og reyndi ég skríðandi að l'orða mér frá hræðilegum örlögum, jafn- framl því sem ég bað heitt l'yrir mér, en þá festust fætur mínir allt í einu milli tveggja hrynjandi kletta, og án þess þó að þeir brotnuðu, sátu þeir fastir eins og í þvingu. Þá dundu við brak og brestir, hraunið bak við mig lét undan, svo ég lá fremst á barmi ógurlegrar gjár, sem þegar var fimmtán eða tuttugu feta breið, og' upp úr svörtu hyldýp- inu gusu kæfandi gufur. Hver getur lýst angist slikrar slundar? Þarna hékk ég, varnarlaus bandingi yfir opn- um svelg brennandi undirdjúpa, bíðandi þess l'ullvitandi, að á næsta augnabliki gætu krampadrættir jarðarinnar varpað mér í djúpið. „Hjálp, hjálp! Hjálp fyrir guðs skuld,“ hrópaði ég með örvæntingarinnar krafti. Eg litaðist um eftir fylgdarmanni mínum. Hann var horfinn og ég átti nú enga aðra von en miskunnsemi guðs. Heitar en nokkru sinni fvr bað ég guð að fyrirgefa mér syndir mínar. A næstu sekúndu, næstu mínútu eða næstu klukkustund gat ég búist við að jörðin gleypli mig lifandi, en livort sem það átti að ske l'yrr eða seinna, sá ég engin ráð til að flýja þau örlög, og enn rennur mér kalt vatn milli skinns og hörunds þegar ég' minnist þessa. Ylir mig hvelfdist himinninn, heiður og blár, undir mér gein svart ómælis- djúp og kring um mig svifu hinar kæfandi gufur, sem gerðu mér svima. Drunurnar og hvæsið í undirdjúpunum minntu mig á, að á hverri stundu gat næsti jarðskjálfti komið og þá um leið mín hinzla stund. Mér átti ekki að auðnast að sjá aftur heimili mitt og ástvini, en síðasta hvílurúm mitt átti að verða í Heklugíg. Ég reyndi að losa fætur mína, en ég hefði eins getað reynt að flytja fjall. Þarna lá ég eins og negldur og sá ógn dauðans nálgast. O, guð minn, livílík örlög! Allt í einu heyrði ég óp og get ég ekki lýst tillinningum mínum, er ég sá minn trúa fylgd- armann renna sér niður gígbarminn að veita mér hjálp. Hann liafði lagt á flótta við fyrslu hræringarnar, en sá fljótt að sér og ákvað að snúa við og reyna að frelsa mig, ef mögu- legl væri, jafnvel þótt hann yrði að gjalda með lífi sínu. Guð veitti honum þá umbun, sem hann verðskuldar fyrir það kærleiks- \-erk. „Ég var búinn að aðvara yður, herra,“ sagði bann, þegar liann kom til mín móður og más- andi með starandi augu og óttaldandna með aumkvun í svipnum. „Já, þetta er ekki yðar sök,“ svaraði ég, „fyrirgefið mér aðeins og reynið að frelsa mig.“
Blaðsíða 1
Blaðsíða 2
Blaðsíða 3
Blaðsíða 4
Blaðsíða 5
Blaðsíða 6
Blaðsíða 7
Blaðsíða 8
Blaðsíða 9
Blaðsíða 10
Blaðsíða 11
Blaðsíða 12
Blaðsíða 13
Blaðsíða 14
Blaðsíða 15
Blaðsíða 16
Blaðsíða 17
Blaðsíða 18
Blaðsíða 19
Blaðsíða 20
Blaðsíða 21
Blaðsíða 22
Blaðsíða 23
Blaðsíða 24
Blaðsíða 25
Blaðsíða 26
Blaðsíða 27
Blaðsíða 28
Blaðsíða 29
Blaðsíða 30
Blaðsíða 31
Blaðsíða 32
Blaðsíða 33
Blaðsíða 34
Blaðsíða 35
Blaðsíða 36
Blaðsíða 37
Blaðsíða 38
Blaðsíða 39
Blaðsíða 40
Blaðsíða 41
Blaðsíða 42
Blaðsíða 43
Blaðsíða 44
Blaðsíða 45
Blaðsíða 46
Blaðsíða 47
Blaðsíða 48
Blaðsíða 49
Blaðsíða 50
Blaðsíða 51
Blaðsíða 52
Blaðsíða 53
Blaðsíða 54
Blaðsíða 55
Blaðsíða 56
Blaðsíða 57
Blaðsíða 58
Blaðsíða 59
Blaðsíða 60
Blaðsíða 61
Blaðsíða 62
Blaðsíða 63
Blaðsíða 64
Blaðsíða 65
Blaðsíða 66
Blaðsíða 67
Blaðsíða 68
Blaðsíða 69
Blaðsíða 70
Blaðsíða 71
Blaðsíða 72
Blaðsíða 73
Blaðsíða 74
Blaðsíða 75
Blaðsíða 76

x

Dvöl

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Dvöl
https://timarit.is/publication/619

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.