Dvöl - 01.04.1948, Page 9

D VOL
71
var að slökkva hjá mömmu, sáum
við augun á Nönnu eins og fyrr.
„Nanna,“ hvíslaði Kaddý, „ertu
sofandi, Nanna.“
Nanna hvíslaði einhverju. Það
gat verið nei, ég var ekki viss. Líkt
og enginn hefði sagt það, kom það
hvergi að og beindist að engu, síð-
an var eins og Nanna væri alls ekki
þarna, heldur eins og ég hefði blínt
svo lengi á augun í stiganum, að
þau sætu eftir á sjáöldrunum, eins
og þegar sólin verður kyrr í aug-
anu, eftir að maður er búinn að
loka því, og þó er hún þar hvergi.
„Jesús,“ hvíslaði Nanna. „Jesús.“
„Var það Jesús,“ sagði Kaddý.
„Var hann að reyna að komast
inn í eldhúsið?“
„Jesús,“ sagði Nanna. Svona:
Jeeeeeeeeeeeesús, og seimurinn
dvínaði, eins og þegar deyr á eld-
spýtu eða kerti.
„Hún á við hinn Jesúsinn,“ sagði
ég.
„Sérðu okkur Nanna,“ sagði
Kaddý. „Sérðu augun í okkur
líka?“
„Ég er ekkert nema surtla,“ sagði
Nanna. „Það veit guð. Það veit
guð.“
„Hvað sástu þarna í eldhúsinu,“
hvíslaði Kaddý. „Hvað var að
reyna að komast inn?“
„Það veit guð,“ sagði Nanna. Við
sáum augun í henni. „Það veit
guð.“
Dilsý kom á fætur. Hún eldaði
hádegismatinn.
„Þú ættir að liggja dag eða svo
í viðbót,“ sagði pabbi.
„Til hvers,“ sagði Dilsý. „Ef ég
hefði legið deginum lengur, myndi
allt vera gengið af göflunum hér.
Burt með ykkur og látið mig í friði,
meðan ég laga til í eldhúsinu.“
Dilsý eldaði kvöldmatinn líka.
Og þetta kvöld, rétt áður en
dimmdi, kom Nanna inn í eldhúsið.
„Hvernig veiztu, að hann sé
kominn aftur?“ sagði Dilsý. „Þú
hefur svo sem ekki séð hann.“
„Jesús er surtur,“ sagði Jason.
„Ég veit af honum," sagði Nanna.
„Ég veit af honum þarna yfir frá
í skurðinum,"