Dvöl - 01.04.1948, Blaðsíða 21

D VOL
83
þetta salat hafi ekki verið á borð-
um, sérstaklega útvegað handa
mér.
Haldið þér, að auðvelt sé að gefa
með háttvísi? í raun og veru er
eins mikil list að gefa gjöf og að
má!a andlitsmynd eða búa til
reitarúöu. En þá list er hægt að
læra, og hægt er að rækta hug-
myndaflugið og láta það bera á-
vexti. — Þér ætlið' kannske að ferð-
ast til Englands. Gjöfin, sem yður
þykir vænzt um, er ekki súkku-
laðikassinn, heldur uppdráttur af
Lundúnum. Hún sýnir, að gefand-
inn hefur haft í huga, hverju þér
mynduð þurfa á að halda.
Ég þ?kkti gamlan heiðúrsmann,
sem átti vissulega heima í hinni
„fjórðu vídd“ vingjarnleikans.
Um leið og hann hjálpaði einhverri
af vinkonum konunnar sinnar upp
í sporvagninn, þá laumaði hann
alltaf, með afsakandi brosi, aurum
fyrri fargjaldinu í lófa hennar, svo
að hún þyrfti ekki að vera að leita
að þeim í tösku sinni. Þetta kalla
ég sanna hugulsemi.
Fyrst við erum að tala um spor-
vagna eða strætisvagna — er
nægilegt að karlmaður rísi úr
sæti fyrir konu? — því áð það gera
yfirleitt allir siðaðir karlmenn. En
oftast gera þeir það með hangandi
hendi. Myndi ekki þessi kurteisi-
athöfn verða viðfelldnari, ef henni
fylgdi létt hneiging og bros? Ef
þér gefið atvinnulausum manni
aura, getið þér þá ekki gefið hon-
um ofurlítið af sjálfum yður um
leið? Menntuðum manni er vin-
semdin eðlileg og ósjálfráð; hafi
hann í eitt skipti fyrir öll ásett sér
að vera vingjarnlegur og tillits-
samur, þá líður ekki á löngu, unz
hann getur blátt áfram ekki verið
öðruvísi.
Á maður þá endilega að dansa
við allar þær „dömur“, sem yfir-
leitt er ekki dansaö við? Ónei,
ekki krefst ég svo mikils, jafnvel
þó að sá, sem gerði það, sýni, að
hann sé gæddur nægilegu hug-
myndaflugi til aö setja sig í ann-
arra spor. Ég ætlast aðeins til þess,
að ef menn gera eitthvað fyrir
aðra, þá sé það gert af heilum
huga og án hugsunar um endur-
gjald?
Þeim, er á menningu hjartans,
dettur ekki í hug að rjúka í mann,
sem lengi hefur verið fjarvistum,
með fávíslegri setningu eins og:
„Nei, þér munið vitanlega ekki
eftir mér!“ Nei, hann segir fyrst
til nafns síns. Og sannmenntað-
ur maður segir heldur aldrei:
„Blessaðir lítið þér nú inn til mín,
hvenær sem þér viljið.“ Hann seg-
ir heldur eitthvað á þessa leið:
„Hvernig myndi yður henta að
koma á miðvikudaginn?"
Sé einhver af vinum yðar veikur,
þá kannske heimsækið þér hann
einu sinni eða tvisvar í sjúkrahús-
ið? En haldið þér heimsóknunum
áfram? — Ekki nema þér eigið
menningu hjartans. Og þó hefur