Dvöl - 01.04.1948, Side 34

96
DVOL
----------------------------------^
STEFÁN JÓNSSON kennari
er þegar svo kumiur að óþarfi er að
kynna liann. Ilann hefur ritað ali-
margar smásögur, sem birzt hafa í
tímaritum og sérstökum smásagna-
söfnum, er úl hafa verið gel'in eftir
hann. Hann er og kunnur l'yrir hinar
ágætu barnasögur sínar og barnaljóð,
sem sungin hal'a verið jafnt al' ungum
sem gömlum. 1 Dvöl hafa áður birzl
eftir hann tvær smásögur fyrir nokkr-
um árum. Nefnast þær I eftirleit og
1‘að varð svona einhvem veginn.
v---------------------------------^
i
Dansinn er svona eftirsóttur vegna
þess að fólkið getur nuggaö sér
hvað upp að öðru. Ég held ég viti
það. Dansinn örvar allar lægstu
fýsnir fólks.
Hann er talsvert æstur, því að
þetta, sem hann segir, er ekki nema
lítið brot af öllu því, sem í hug
hans býr. Hann hefur mjög fyrir-
ferðarmikla sannfæringu í þessu
efni.
Hún losar sig úr faðmi hans og
stendur á fætur.
— Heyrðu Nonni minn, segir hún
og góðlátlegur hreimur hlátursins
er horfinn úr röddinni, miklu
fremur kennir þar ertni, — ég veit
ekki fyrir víst hvað þú kallar
lægstu fýsnir, en sé það það, sem
ég held, þá langar mig að minna
þig á, að ekki er lengra síðan en í
gærkvöldi að ég vissi um pilt, sem
ekki dansar, en 'var þó sæmilega
nærri því, sem þú ert að tala um.
Hann var einnig staðinn á fætur.
Það er svo skuggsýnt inni, að hún
sér ekki hvernig honum verður við
þetta, en vegna næmleika síns
skynjar hún þjáningu hans. Hún
er komin fram að hurðinni, hefur
losað hana frá stafnum. Hún hætt-
ir við að fara og snýr til hans á ný.
— Svona, Nonni minn, segir hún
milt, það þýðir ekkert að biðja rriig
að hætta aö dansa, það geri ég
aldrei. Þú skalt bara læra aö dansa
sjálfur, þá skal ég alltaf dansa við
þig. Mig hefur svo oft langað til að
þú kynnir að dansa.
Hann hefur beðið algjöran ó-
sigur og getur engu svarað. Þján-
ingar hans eru meiri en svo þessa
stundina, að þær geti rúmazt inni
í þessum hesthúskofa hvað þá
heldur í brjósti hans.
— Svona, Nonni minn, vertu nú
góöur. Nú verð ég að fara. Hún
heldur áfram og nú er aftur sami
glettnistónninn í orðum hennar. —
Svona kysstu mig nú og svo er ég
farin!
Helzt vildi hann vera maður til
að hrinda henni burt, en hún hef-
ur þrýst yndislegum líkama sínurn
fast upp að honum, lagt hendurn-
ar um háls hans, hann finnur ilm-
inn af mjúkum vöngum hennar við
vit sín og hlýjar, mjúkar varir
hennar nálgast, svo að hann bug-
ast og gerir sem hún segir.
— Jæja, segir hún hlæjandi,
þetta er aö lagast, Nonni. Þú kem-
ur til með að kyssa ágætlega. Síð-