Dvöl - 01.04.1948, Side 35

D VÖL
97
an snýst hún á hæli og ætlar að
fara, víkur sér við á ný, tekur ann-
arri hendi aftur fyrir hnakka hans
og hvíslar svo í eyra hans lágt og
innilega.
— Elsku, elsku Nonni minn.
Síðan er hún horfin. Hann
stendur eftir í myrkrinu, en geisl-
arnir frá þessum orðum hennar
ljóma inn í sál hans. Og sjá! Þar
er engin þjáning lengur. Svo
máttug eru þessi orð! Hann er svo
léttur á sér, að hann gæti hoppaö
á öðrum fæti alla leið á heims-
enda. Sem betur fer dettur hon-
um þaö ekki i hug, enda hefur hug-
ur hans ærið viðfangsefni. Hann
snýst um Boggu hans í eilifan
hring og sér hana frá öllum hlið-
um. Sama er niðurstaðan, hvernig
sem á Boggu er litið úr þessu: Hún
er yndisleg. Hann á hana einn —
hann á hana einn. Enginn mun
nokkru sinni geta tekið hana frá
honum, enginn — enginn — eng-
inn.
Hann leggur af stað heimleiðis
og það er öllu óhætt. Það er allt í
lagi.
'3n hann er ekki fyrr kominn
heim í hús foreldra sinna en óró-
leikinn í ungu brjósti hans lætur
til sín taka á ný. Hvernig á hann
að geta unað hér í allt kvöld?
Hvernig á hann að geta farið að
sofa í kvöld á þeim tíma, sem flest
unga fólkið í þorpinu tekur að
skemmta sér? Og þó er það
kannske ekki fyrst og fremst
vegna þess, sem hann unir hér
ekki. Nei, miklu fremur vegna
þess, að hann verður að hitta
Boggu, sjá hana, heyra hana tala,
finna nálægð hennar. Allir aðrir
eru honum framandi, meira að
segja eru bæði faðir hans og móð-
ir leiðinleg. Hann hefur aldrei
fundið það eins og nú, hversu lág-
kúruleg og hversdagsleg sjónarmið
þeirra eru, hversu gleði þeirra er
hégómleg, hversu fávíslegt er tal
þeirra. Hann hefur andstyggð á
þessu öllu. Hér getur hann ekki
verið. Hann verður að komast
burt. Og áður en dansinn hefst í
Félagshúsinu, er hann þangað
kominn. Hvað á hann þangað að
vilja? Ekki kann hann að dansa!
Síðan hefst dansinn.
Hann stendur þarna á gólfinu
og horfir á hina iðandi kös. Hans
hlutverk nær ekki lengra. Hér allt
í kring um hann ólgar æskufjörið
í heitum bylgjum. Það tindrar í
brösi avgans, það felst í mýkt
danssporsins og það kallar til hans
úr tónum harmonikunnar. —
Vertu með! En hann er ekki með.
Hann einn er gamall. Hann einn
hefur farið á mis við gjafir ham-
ingjunnar. Hvert bros dansend-
anna snertir kvikuna í særðu
brjósti hans. Hann stendur hér og
hefur týnt einhverju, sem hann
veit ekki hvað er, týnt einhverju,
sem hann getur ekki fundiö, týnt
einhverju, sem er honum dýrmæt-