Dvöl - 01.04.1948, Síða 40

102
D VOL
að mér áðan, Bogga? spyr hann
þjösnalega. Hann er ekkert upp á
það kominn að láta hlæja að sér.
Hún getur farið til fjandans hans
vegna.
— Nonni, segir hún og leitar
eftir hendi hans, Nonni, fyrirgefðu
mér, elsku Nonni. Þú trúir því
kannske ekki, en ég segi það alveg
satt, að ég meinti ekkert illt í þinn
garð.
En hann varðar ekkert um, hvað
hún er að segja. Hann hefur sjálf-
ur svo mikið að segja, að það get-
ur naumast verið neitt markvert,
sem hún segir. Eins og hann viti
ekki af hverju hún vill koma hon-
um heim? Eins og hann viti það
ekki? Eða heldur hún kannske, að
hann viti ekki, hvað hann er að
segja? Heldur hún það kannske?
Á hann þá að segja henni sann-
leikann? Þorir hún að heyra sann-
leikann? Jæja, hún vill að hann
fari heim, svo að hún geti í næði
hórast með þessum Birgi. Hann
brýnir röddina: — Ég get knúsað
hann í einu höggi, molað á honum
helvítis hauskúpuræksnið. Og það
ætla ég að gera! Ég ætla að gera
það. Gera það strax, skaltu vita!
Hann reikar burt frá henni með-
fram húshliðinni, en man þá allt
í einu: — Kvöldið er fagurt, sól-
in sezt — upphefur raust sína og
baðar út höndum. Hún horfir á
eftir honum, hann er reikull í
spori og fremur óásjálegur aftan-
fyrir, líkari þúst en manni. Hún
nær í hann og á engin orð til nema
þessi:
— Ó, Nonni, af hverju læturðu
svona, Nonni?
Hann nemur staðar, þagnar í
miðju lagi, starir á hana og æpir
síðan, svo að hún hljóti þó að
skilja, að hann er að tala við hana:
— Hvað vilt þú, helvítis skepn-
an þín?
Þá er þolinmæði hennar ekki
lengur til. Hún slær hann með öllu
afli sínu á'vangann.
— Þú ert fífl, Nonni! Andstyggi-
legt fífl! Síðan er hún horfin hon-
um inn í húsið. Hann er aftur
sami einstæðingurinn, umkomu-
laus, hjálparvana vesalingur. Sorg-
in og hryggðin streyma frá upp-
sprettu sinni í brjósti hans. Nú er
máninn aftur tekinn að stillast á
himni sínum og jörðin farin að ná
jafnvægi á braut sinni. Hann reik-
ar þó enn í spori, er hann staulast
inn í húsið.
Auðvitað er hún farin að dansa
við Birgi, eins og hann vissi það
ekki? Þau brosa hvort við öðru, sæl
og glöð. Það er ekki á Boggu að
sjá, að henni sé raun að kvölum
hans. Kannske hefur hún nautn
af þeim? Ó, hve hann hatar þau
bæði tvö! Sjá hvernig þau stíga
danssporin hvort með öðru! Hún
liggur með brjóst sín fast upp við
barm hans og með handtaki sínu
yfir mitti hennar sveigir hann
hana inn til sín. Þau eru and-
styggilega nálægt hvort öðru, þeg-