Dvöl - 01.04.1948, Qupperneq 41

D VÖL
103
ar hann stígur svona áfram og inn
til hennar. Dauði og djöfull! Nú
dansa þau inn í hornið hjá har-
monikuspilaranum, vangar þeirra
eru negldir saman. Dauði og djöf-
ull! Auðvitað kyssast þau þarna
inni í horninu. Hann veit það fyrir
víst. Þetta skulu þau fá borgað.
Að honum heilum og lifandi skulu
þau fá þetta borgað. Aldrei framar
skal hann líta við þessari djöfuls
gæs! Hann skal sýna henni, að
hann er maður til að borga fyrir
sig. Hann skal sýna henni, hvað
hún hefur misst. Hann titrar og
skelfur af óstjórnlegri geðshrær-
ingu sinni, og er hann nær til
þeirra, hefur hann þau ein um-
svif að þrífa annarri hendi í jakka-
kraga Birgis og slá krepptum hnefa
í andlit hans. Hann skal drepa
hann! Hann skal murka úr hon-
um bölvaða líftóruna!
En áður en hann fær komið
öðru höggi á sinn stað, er hann
tekinn. Það eru nefnilega fleiri
þarna inni, þó að hann hafi ekki
hugsað út í það. Það eru ein-
hverj ir, sem halda 'honum. Það er
háreysti, það eru óp og köll allt í
kring um hann. — Látið þið Nonna
vera, ég skal ábyrgjast hann, hróp-
ar einhver aftur og aftur. — Látið
þið Nonna vera!
Án þess að vita hvernig, hefur
hann borizt fram að útidyrum. Það
er hópur af fólki í kring um hann
og lætur allt svo, sem sér komi
hann einstaklega mikið við. — Lát-
ið þið Nonna vera! — Já, látið þið
mig vera, öskrar hann, eins og það
sé einmitt sannleikurinn í málinu.
Látið þið mig bara alveg vera, æp-
ir hann hamstola og hvít froða
vellur um bæði munnvik hans.
— Það verður að fara með hann
heim, segir einhver.
—• Já, við skulum fara með hann
heim, segir önnur rödd.
Þá allt í einu sefast hann. Hann
verður ljúfur, sem dúfa. Heim vill
hann ekki fara. Það er allt í lagi
með hann. Hann brosir og er hinn
bezti. Nei, hann þarf ekki að fara
heim. Það er allt í lagi með Nonna.
Honum er klappað á öxlina, það
er sagt við hann: — Nonni er hel-
víti góöur strákur! Hann þarf bara
að fá meira brennivín.
Hann er hetja kvöldsins. Hann
hefur gert uppistand. Dansinn
hefur hætt. Þessu gat hann áork-
að. En hann kann ekki við sig í
þessum félagsskap. Hann hlýðir
kalli hjartans og þráir Boggu á
ný.
Dansinn hefst. Hann fær ekki
afstýrt því. Spenntar taugar hans
hafa slappazt, áformin hruniö til
grunna, sjálfstraustið er glatað,
öryggið um rétta breytni áðan er
fyrir bí. Gæti hann bara náð tali
af Boggu núna, skyldi hann biðja
um fyrirgefningu. En hann þorir
ekki svo mikið sem líta þangað,
sem hún er. Hann læðist út.
Veðrið er kyrrt, og bjart af tungl-
skini, en hann skynjar ekki fegurð