Dvöl - 01.04.1948, Síða 45

/ Heklugíg 1845
(Eftirfarandi frásögn er prentuð í ..Uiblio-
lek for Ungdommen", fyrsta hefti, árið
J873), og er birt hér til gamans í ísl. þýðingu.)
Rétt fyrir Heklugosið 1845, heimsótti Karl
Steinman eldfjall ]>etta og fer hér á eftir
lýsing hans á hættum þeim, er hann komst
í þar.
Ég fékk mér fylgdarmann, segir hann, —
og daginn eftir að ég kom til þorpsins við
rætur eldfjallsins, lagði ég af stað árla morg-
uns. Bað ég til Guðs uð ég mætti fá gotf
veður í l'erð minni, gotl brautargengi og
gæfusamlega heimkomu.
Landslag' á Islandi er algerlega ólíkt því,
sem menn eiga yfirleitt að 'V'enjast annars
staðar og verðskuldar að æfðari penni en
minn lýsi því. Því læt ég nægja að geta
þess, að þegar gengið er á eldfjall og menn
hafa klifið hvert fjallið eftir annað, ]>á taka
hættur og auðn umhverfisins á sig yfirbragð
ólýsanlegrar ógnar, og nái menn loks hátindi
þessa lífvana heims óskapnaðarins, fer ósjálf-
rátt um þá nístandi kuldahrollur, og þeir
biðja ósjálfrátt: „O, lifsins herra, leiddu mig
aftur til lífsins, hvers andblær virðist ei hafa
borizt hingað frá árdaga sköpunarinnar."
Hvernig á ég að gel'a öðrum nokkra hug-
mynd um það ógnþrungna, stórkostlega
landslag, er birtist mér þegar ég stóð á hin-
um nakta Heklutindi, meira en fjögur þúsund
fetum ofar sjávarmáli? I sex óendanlega
langar stundir, þrjár á hestbaki en þrjár
gangandi, hafði ég klifið upp fjallið og nú
sveimuðu ský himinsins umhverfis mig,
hraundrangar, ís og mjöll voru hvarvetna.
hraunið svart sem nóttin, og snjórinn skjanna-
hvítur. Hvergi sóst tré, enginn runni, ekki einu
sinni strá. Engin lifandi vera nema ég og
fylgdarmaður minn. Þegar skýjaskil varð, sást
ekki annað en svört og tindótt fjöll svo
langt sem augað eygði, sum krýnd glampandi
jökulbungum, svellaðir lækir og gínandi
gjár, hyldjúp gil og svartir, gapandi hellar,
sem aldrei bergmáluðu önnur hljóð en
þrumugný himinsins eða stunur hinuar
skjálfandi jarðar.
Eg varð hrelldur í liuga. Svo hrópaði ég