Dvöl - 01.04.1948, Qupperneq 59

D VOL
121
brúsandi gleði allar stíflur, gleð-
in yfir því að mega hreyfa sig eftir
voldugu hljómfallinu. Krýnd vín-
laufum og blómum geystist dans-
mærin um sviðið, kastaði til höfð-
inu og dillaði mjöðmunum, sleit
blómin af sér og stráði þeim fyrir
vinda þúsund átta, en hinn stutti
kyrtill hennar sveipaðist þétt að
líkama hennar, lagaði sig eftir
honum, og það blikaði á hana í
sískiptilegum litum, sem fóru jafn-
skjótt og þeir komu. Og líkt hvirf-
illaufi, sem sígur til jarðar, varp-
aði hún sér allt í einu á gólfið og
lá grafkyrr, orka hennar gjöreydd.
No, það verð ég að segja, sagði
Karl Lúðvík, þegar lófatakið dundi
við: Það var sannarlega fínt, að
Tea frænka sat heima. Þetta hefði
ekki farið vel í taugunum á henni.
í hreinskilni sagt finnst mér, að
það hafi kannski gengið fulllangt
undir lokin, ef satt skal segja, skil
ég ekki almennilega hrifningu á-
horfenda. Heyrðu, við skulum kom-
ast út eins fljótt og við getum —
hérna eru fatanúmerin. Aukadans?
Nei, veiztu hvað, erum við ekki bú-
in að fá nóg?
Hún lá vakandi fram undir
morgun, heit og óróleg. Er hún að
lokum sofnaði, dreymdi hana, að
hún væri lömuð. Það var eitthvað
í ólagi með fæturna á henni uppi
við mjaðmarliðina. Hún gat ekki
lyft þeim, ekki tekið eitt einasta
skref. Hún vildi kalia. Það var ekki
til hljóð í hálsi hennar. Munnur-
inn opnaðist og lokaðist með dauðu
kjamsi. Takmarkalaus hræðsla og
angist tók hana tökum. Hún hrökk
upp, baðandi í svita, og greip and-
ann á lofti. Karl Lúðvík lá upp
við dogg og starði á hana með
grunsemdir í augum. Það er aldrei
þú æpir í svefninum, sagði hann.
Hefirðu martröð? Það var eins og
ég sagði, þú áttir ekki að borða
humar með brauðinu, þú áttir að'
fá þér sneið af kálfsteik eins og
ég réð þér til.
Næsta dag, sem var síðasti dag-
urinn í bænum í þetta sinn, neit-
aði hún að fara með Teu frænku
til Dopeiðis til að kaupa smágjöf
handa Hónóríu og aðra handa
Bollu. Síðan læsti hún dyrunum,
fór úr kjólnum, og fyrir framan
spegilinn reyndi hún að líkja eftir
því, sem hún enn sá djarfa fyrir
í huga sér.
Hún hætti fljótlega. Líkami
hennar var ekki hlýðinn þjónn.
Hann hafði stirnað í skökkum
stellingum. Verkjandi limum gekk
hún fast upp að speglinum og at-
hugaði sitt litla, óreglulega andlit,
sem alltaf hafði verið talið lítil-
mótlegt. Hún strauk fingrunum
yfir húðina undir augunum, hún
var hrukkótt og slöpp. Hún brosti
daufu angistarlegu brosi---tenn-
urnar í efri gómnum voru alsettar
dökkum plúmbum. Karl Lúðvík og
frænkurnar höfðu alltaf verið