Dvöl - 01.04.1948, Blaðsíða 62

124
DVOL
maður á að dansa, þegar vals er
leikinn. Hann er einmitt til þess,
það er þess vegna, sem hann var
saminn .... Heimurinn var fullur
af hljómum, sem kalla og bíða, sá,
sem ekki dansar, er heimskur ....
Hún greip báðum höndum um
höfuð sér eins og hana svimaði.
Svo brosti hún daufu, meðvituðu
brosi, sem kom og fór, meðan hún
kinkaði kolli nokkrum sinnum til
merkis um, að hún skildi .... hún
skildi.
Brosið varð glatt, óhamið, geisl-
andi.
Og skyndilega sleppti hún tak-
inu, sem hún alla ævi hafði haft á
sjálfri sér. Hún varpaði sér út í
voldugan dans, eins og maður
fleygir sér til sunds í hafið.
Hún var fullkomlega hamingju-
söm, ung, létt, fjaðurmögnuð, leyst
úr álögum. — Dirfskufullur dans
hennar vitnaði um það, og hún
sveiflaði örmunum í víða boga.
Hún kipptist frá jörðinni eins og
fjöður, sem sleppur af haka. Og
hún hvein af gleði og æskuþori, er
hún þyrlaðist framhjá Karli Lúð-
vík og frænkunum, er komu fram
úr skóginum í þessu.
Hún barði Karl Lúðvík í andlit-
ið, knýttum hnefum. Hann hafði
hlaupið á eftir henni í löngum
stökkum og þrifið utan um hana
eins og böggul. En hún gat losaö
um handleggina og sló og barðist
um, logandi af réttlátri reiði.
Valsinn dunaði enn, og hljómfall-
ið kippti í hana. Hvað var Karl
Lúðvík að skipta sér af því? Hafði
hún ekki rækt skyldur sínar við
hann? Hafði hún tíma til að biða?
Var hún ekki búin að bíða nógu
lengi?. Hef ég ekki eldað handa
þér matinn, æpti hún, hef ég ekki
stoppað í sokkana þína? Hef ég
ekki gert þér allt til geðs, sem ég
hef getað, bæði á nótt og degi,
árið út og árið inn?
Er það ekki nóg, er það ekki fyrir
löngu síðan orðið nóg?
Karl Lúðvík svaraði ekki. Hann
hélt föstum tökum og reyndi ann-
arri hendi. að halda fyrir munn-
inn á henni. En hún var orðin
sterk .... aftur og aftur mis-
heppnaðist honum það.
Hvað væru frænkurnar eiginlega
að hrópa? Og börnin? Hvað var
það, sem gekk á fyrir þeim öllum
saman, gjörsamlega að ástæðu-
lausu? Aldrei á ævinni hafði hún
verið jafnviss um að hafa rétt fyrir
sér.
Og þarna þagnaði músíkin. Það
var þeirra sök. Sko, nú kom unga
fólkið hlaupandi, og spilarinn
fyrstur. En hann myndi áreiðan-
lega byrja að spila aftur .... Þetta
var hamingja, þetta var líf. Burt
með Karl Lúðvík og frænkurnar!
Hún hrópaði til unga fólksins og
bað það hjálpa sér. Hvers vegna
flissaði það? Hvers vegna þessi
dulda gleði og spenningur í svipn-