Valsblaðið - 01.05.1994, Page 34

Jón Zocga afhcndir lngólfi Friöjónssyni,
einum af „múrcyðunum“, scm sáu um að
rífa stúkuna í íþróttahúsinu, minjagrip í
formi bols fyrir vel unnið starf.
gamla félagsheimilinu okkar og eitthvað
um að vera í kapellunni. Þegar ég horfi
á þessa atburði er ég ánægður og sé
árangur af starfi mínu.”
„Auðvitað vilja allir fá borgað fyrir sína
vinnu, hinsvegar er það spuming hveij-
um á að borga. Héma áður fyrr fengu
þjálfarar ekki greitt fyrir sína vinnu en í
dag fá allir þjálfarar greitt og þeir í elstu
flokkum eins og meistaraflokki fá tals-
verða peninga. Stjómarmenn eru launa-
lausir og allir nefndarmenn, hinsvegar
eru starfandi framkvæmdastjórar hjá
öllum deildum og hjá aðalstjóm á
launum. Stjómarmenn nota mest af
tíma sínum til að safna peningum til að
borga leikmönnum og öðru starfsfólki.
Það er mikill ijöldi fólks sem hefur það
sitt tómstundarstarf að vinna fyrir
íþróttafélag og gleðin fer nú oft úr
starfmu þegar fólk fær greitt fyrir það.
Við höfum ekki efni á að borga öllum
sem starfa í kringum félagið og þókn-
anir til leikmanna eru famar að ganga
allt of langt. Það eru ekki til peningar til
að borga leikmönnum. Hinsvegar hefur
samkeppnin milli félaga og metnaður
manna verið mikill. Byrji eitt félag þarf
næsta félag að svara til þess að missa
ekki sína menn. Þetta snýst allt orðið
um að halda stöðu sinni og vinna titla.
Flestir leikmenn, þó ekki allir, hafa
gengið á lagið og ýtt undir að fá alls-
konar fyrirgreiðslur út á getu sína í
íþróttum. Þetta hefur samt aftur breyst
núna til baka, bæði leikmenn og stjóm-
armenn hafa gert sér grein fyrir að þetta
gengur ekki. Það eru sem betur fer fjöl-
margir leikmenn hjá Val sem hafa sýnt
þessu skilning og ekki gert neinar kröfur
um greiðslur frá félaginu. Mér dettur
nú helst í hug meistaraflokkur karla í
handboltanum, það er líklega besta
dæmið. Þeir eru á toppnum og allir
launalausir sem lýsir félagslegum styrk
og karakter styrk þessara manna.
Menn tala nú stundum um hálfatvinnu-
mennsku héma heima en ég held að
ekki sé nokkur grundvöllur fyrir því.
Mér sýnist þau félög á Norðurlöndum
sem hafa atvinnumennsku í íþróttum,
vera að berjast í bökkum eins og við á
menn stærstu félagana í Reykjavík og
kannað h'vort einhver annar væri í fram-
boði var ég tilbúinn, til að taka áskomn
þessara manna, og gefa kost á mér í for-
mennskuna. Eg taldi nauðsynlegt að
nýr formaður IBR yrði einróma kjörinn
án nokkurs ágreinings, en eftir að ég gaf
kost á mér kom upp hreyfíng til að hind-
ra kosningu mína. Sú hreyfíng beindist
fyrst og fremst að Knattspymufélaginu
Val. Þeim fannst félagið verða of valda-
mikið eða eitthvað í þá vemna. Þeir
sem fyrir voru í stjóm og embættum
töldu sér ógnað og héldu kannski að þeir
þyrftu að fara að gera eitthvað. Einnig
var talið að staða mín í íslenskri pólitík
hentaði ekki í samskiptum við Reykja-
víkurborg. Það var sagt að ég ætti ekki
samleið með vinstra liðinu sem hafði
Það þiggja ekki allir pening.
Formaðurinn í góðra vina hópi að Hlíðarenda.
íslandi, þeir em með miklu fleiri aðila
sem eru tilbúnir að takast á við kostnað-
inn en hann er bara mun meiri hjá þeim
og þeir lenda því í sömu stöðu og við.”
Kosningaar til Í.B.R.
„Það voru mikil vonbrigði fyrir mig að
ná ekki kjöri sem formaður Iþrótta-
bandalags Reykjavíkur. I fyrstu hafði
ég nú ekki áhuga á þessu starfí og taldi
að bandalagið væri steindautt og einskis
virði. Það voru margir sem komu að
máli við mig og höfðu áhyggjur því að
bandalagið væri búið að vera og mér
fannst allt í lagi að gera tilraun til að
bjarga því. Spumingin var bara hver átti
að veita því forstöðu. Ég var þá for-
maður Vals en var búinn að óska eftir
því að hætta. Eftir að hafa talað við for-
tekið yfir í borginni. Ég féll svo í þess-
um kosningum og var auðvitað pirraður
yfir því. Ég vona bara að hin nýi for-
maður standi sig og klári þetta erfiða
verk að endurreisa ÍBR.
Eftir þessar kosningar lít ég svo á að
íþróttahreyfingin í heild sinni hafi ekki
óskað eftir starfskröftum mínum og þar
með er ég hættur allri starfsemi fyrir
hana. Hjá Val hef ég lokið mínum
störfum, ég hef starfað hjá félaginu í yfir
tuttugu ár og fannst því kominn tími til
hætta og láta aðra menn taka við. En
auðvitað verður maður alltaf að Hlíðar-
enda eins og áður. Ég hef t.d. gefið í
skyn að ég hafi áhuga að reisa stúku
fyrir félagið og dembi ég mér í það með
samþykki aðalstjómar og nýs for-
manns.”
VALSBLAÐIÐ 34