Tímarit um uppeldi og menntamál - 01.01.1891, Qupperneq 36

36
kennslu þá, sem síðasta ping heimtaði. Jeg veit pað
fullvel, að nú sem stendur er viða fullervitt að fullnægja
peim kröfum; en ef vjer á annað borð álítum námið
nauðsynlegt, pá skulum vjer eigi láta erfiðleikana fæla
oss, pví að ósigrandi eru peir ekki og hijóta að fara
smáminnkandi. Skólasaga Dana og fleiri annara, og
jafnvel vor eigin skólasaga, sýniross, að eigi minni örð-
ugleikar hafa verið sigraðir, ef að eins hefur verið beitt
polgæði, og smám fetum reynt að poka að pví tak-
marki, sem lögin hafa sett.
Eitt atriði enn pykist jeg geta lesið út úr skólasögu
Dana og fleiri pjóða, og pað er, að grundvallaratriði
allra skólaframfara og menntunarframfara er að kenn-
arar sjeu góðir. En til pess útheimtist aptur einkum
pað tvennt: að peir fái menntun til starfa síns, og að
peir hafi lífvænleg laun fyrir liann. Eptir pví sem
pessu tvennu hefur pokað fram, eptir pví hefur ogskól-
unum pokað fram og pjóðunum í heild sinni. Fyrra
atriðið, að sjá kennurunum fyrir menntun, ætti ekki að
vera ókljúfandi, hvorki fyrir oss nje aðrar pjóðir, enda
hafa flestar eða allar pjóðir álfu vorrar unnið mjög mik-
ið að pví starfi, að mennta kennara sína, og nú er pó
víðast eða allstaðar sterk hreyíiug í pá átt, að auka
kennaramenntun enn að nýju. þar erum vjer allra
aptastir að vissu leyti. J>ó er eigi með pessu sagt, að
kennarar vorir sjeu óhæfir til kennslustarfa; en tvennt
er víst, bæði að vjer heimtum enga trygging fyrir hæfi-
legleikum peirra, og að peir mundu almennt verða enn
hæfari til hans en peir nú eru, ef peirfengju viðeigandi
menntun, og mjög pótti peim skólamönnum, sem jeg
átti tal við í sumar, kynlegt að heyra, að vjer hefðum
enga sjerstaka kennaramenntun. Er peir heyrðu að al-
pýðukennarar vorir væru sumir stúdentar, sumir gagn-
fræðingar og sumir sjálfmenntaðir menn, pá var viðkvæð-