Tímarit um uppeldi og menntamál - 01.01.1891, Qupperneq 64

64
í skammdeginu er bezt að raða kennslustundunum
svo niður, að t. d. skript og lestur sje kennt um miðj-
an daginn, pegar bjartast er, en að yíirheyrsla eða
munnleg kennsla fari fram á peim tíma dagsins, er
birtan er daufari.
Börnin eiga að sitja upprjett á skélabekkjunuiii.
|>að er auðvitað hægra að gefa petta boðorð, en að halda
pað, par sem eins hagar til og hjer, að borð og bekkir
eru allvíðast eins og væri pað gert til að beygja börnin
í keng. En kennarinn verður samt sem áður að gera
sitt til pess, að börnin venjist ekki á að sitja skökk,
eða hokin við vinnu sína. Af pví getur leitt skekkju á
hryggnum, sem mörguin börnum er liætt við, einkum
peim, sem kirtlaveik eru. J>ar að auki prýstist brjóst-
holið sanxan, og andardrátturinn verður ekki óhindrað-
ur. En allt petta er skaðlegt fyrir heilsu barnanna.
Bekkir og borð ættu ekki að vera lengri en svo, að
einungis tveim börnum væri ætlað sæti við livert borð.
Með pví einu móti er pað auðið fyrir kennarann, að
komast að hverju barni til að leiðbeina pví, og með pví
móti parf engin ókyrð að verða 1 kennslustofunni, pó
að eitt og eitt barn standi upp úr sæti sínu. Kenn-
arinn á pá einnig liægra með að líta eptir pví, að pau
sitji upprjett.
Harðlega, verður að banna börnum að liggja með
brjóstið fram á borðbrúnina. Reyndar er svo að segja
ómögulegt að varast pað, nema pví að eins að borðin
•og bekkirnir sjeu svo gerð, að börnin geti setið sjer
hægt án pess. Jjað er pví afar pýðingarmikið fyrir
heilsu barnanna, að borð og bekkir sjeu gerð rjett og
sjeu mátulega há fyrir pau.
Bekkirnir mega ekki vera svo háir, að börnin nái
ekki vel til gólfsins. Ef fæturnir hanga stuðningslaust,
stöðvast blóðrásin að nokkru leyti í fótunum af bekkj-