Búnaðarrit - 01.01.1967, Síða 261
LANDBÚNAÐURINN
253
ar, sem ekki þarf til innanlandsneyzlu, verða bændur og
allir, sem að landbúnaði vinna, beint eða óbeint, að
sýna fyllstu ábyrgð og liaga þannig framleiðslu og fram-
kvæmdum, að sem hagkvæmast verði bæði fyrir bændur
og þjóðfélagið, en jafnframt verða bændur að krefjast
fyllsta jafnréttis við aðra þegna þjóðfélagsins á öllum
sviðum, jafnt menningar- og félagsmálalegum, sem efna-
hagslegum.
Bændur þurfa liverju sinni að beina framleiðsluaukn-
ingu inn á þær greinar, sem liagkvæmast er að flytja út,
J). e. nú að auka sauðfjárrækt, en ekki mjólkurfram-
leiðslu, og vinna jafnframt að J)ví að framleiöa J)ó næga
mjólk til neyzlu innan lands á liaustum og fyrri liluta
vetrar, þegar mjólkurframleiðslan er minnst.
Bændur eiga að gæta liófs í framleiðsluaukningu í bili.
Aukin búvöruframleiðsla er ekki takmark í sjálfu sér,
lieldur hagkvæmari búvöruframleiðsla. Að vísu veldur
aukin framleiðsla oft, en ekki ætíð, aukinni hagkvæmni
í búrekstrinum. Þess vegna á liver bóndi að leggja Jiað
vandlega niður fyrir sér, livort liagkvæmt sé að auka
framleiðsluna og þá, að livaða marki Jiað er liagkvæmt.
Búnaðarfélag Islands liefur nú ráðið ráðunaut í búnað-
arhagfræði, Ketil A. Hannesson, búfræðikandidat frá
Edinborgarliáskóla. Vona ég, að bændur notfæri sér leið-
beiningar Iians sem bezt.
Varðandi fjárfestingarmál landbúnaðarins ber að
leggja liöfuðáherzlu á, eins og jafnan endranær, að
auka ræktunina, þurrka landið og rækta Jiað, rækta gras
og einærar jurtir til beitar eða slægna. Hvenær sem al-
varlegt kal á sér stað, á að endurvinna landið og sá í
Jiað strax annaðlivort fræblöndu til varanlegs túns cða
einæruin gróðri, káli, höfrum eða rýgresi. Tún mega ekki
standa arölaus. Það er verra en eiga geldfénað í liögum.
Hlöðubyggingar Jmrfa að sitja í fyrirrúmi fyrir öðr-
um byggingum í sveitum, og Jiað Jiarf að byggja mjög
stórar Iilöður, sem rúma miklu meira bey en Jiað, sem