Morgunn - 01.06.1922, Síða 45

M 0 R Cr U N N
39
hún er möniium opinberuð með kenningu hans, dæmi og
líferni, og staðhæfir, að hin sanna trú sé innifalin í elsk-
unni til guðs og kærleika til mannanna*.
Undir þesaa játningu eina ætlar söfnuðurinn kenni-
manni sínum að rita. Og hann hefir lagt töluvert kapp
á, að sá maður yrði héðan að heiman. í því hafa þeir
þar vestra enn sýnt, hversu náskylda þeir sjálfir telja
sig hinni íslenzku kirkju. Þeir vita, sem rétt er, að ung-
um islenzkum guðfræðingum er það með öllu óljúft að
láta ieyra sig á nokkurn játningabás i loftlitlu kenninga-
fjósi. Þeir vita, að þeir eru sammála ungum íslenzkum
guðfræðingum um það, að ef trúarbrögðin eigi eftir að
verða enn af nýju afl til menningar og andlegs þroska, sem
svo ótal margt bendir á að sé í aðsigi hjá fjölmörgum
þjóðum, þá verður það að eins í þeim heimkynnum, þar
sem hátt er til lofts og vítt til veggja.
Sambandssöfnuðurinn hefir sýnt mér þá sæmd að fara
þess á leit, að eg veitti honum forstöðu. Þau ummæli
fylgdu þeirri málaleitun, að ef eg yrði við henni, þá væri
mér afdráttarlaust heimilt að flytja alt það, sem eg
bæri fyrir brjósti, hvort sem eg teldi það vera í samræmi
við skoðanir safnaðarins eða ekki. Þetta hefi eg vitað
islenzkt frjálslyndi ganga lengst. Safnaðarmenn telja
sjálfa sig hafa þann þroska að geta þolað meðal sin alla
þá, sem þrái lausn vandamála sinna í trúarefnum, og þeir
telja sig hafa þann þroska að geta sjálfir dæmt um, hverju
þeim beri að hafna og hveiju að lialda af því sem þeim
er boðað. Söfnuðurinn trúir á frelpið. Eg hefi lofað að
verða við tilmælum hans.
Ragnar K. Kvaran.