Morgunn - 01.12.1960, Blaðsíða 65
MORGUNN
143
sig við tvennt: Hið fyrra er það, að engan mann er unnt
að dáleiða gegn vilja hans, og hið síðara það, að engan
mann er hægt að láta framkvæma það í dáleiðslu, sem
samvizka hans myndi banna honum í vöku. Athyglisvert
er, að ef dáleiddum manni er fengin leikfangs-skamm-
byssa eða — hnífur og honum sagt að diýgja morð á
einhverjum viðstöddum, mun hann hlýða þannig, að við-
hafa allar hreyfingar til morðsins. Sé honum hins vegar
fengin í hendur raunverulegt vopn í sama tilgangi, mun
hann undantekningarlaust neita og .fleygja vopninu frá
sér.
T Salpetriére-sjúkrahúsinu í París höfðu margir virð-
ingarmenn, háttsettir embættismenn og prófessor komið
saman til þess að vera viðstaddir djúpa dáleiðslu. Kona
nokkur, Witt, sem var mjög móttækileg fyrir sefjunar-
áhrif, hafði verið valin til dáleiðslu, og hún var enn í
djúpum dásvefni, þegar virðingarmennirnir fóru úr saln-
um. Nokkrir stúdentar voru eftir og kom þeim nú saman
um að gera mjög ósæmilega tilraun með konuna. Þeir
sögðu henni, að hún væri stödd heima hjá sér ein og að
hún skyldi fara úr fötunum og fara í bað. Hún hafði
áður hlýtt skilyrðislaust því, sem henni hafði verið sagt
að gera í dásvefninum, en nú gerðist annað: Hún glað-
vaknaði óðara af svefninum, óróleg og æst. í dásvefnin-
um var ekki hægt að fá hana til að gera það, sem samvizka
hennar hefði bannað henni að gera í vökuástandi.
* * *
Stærsta hættan er að minni hyggju fólgin í því, að dá-
leiðsla sé stunduð af mönnum, sem ekki eru vandaðir og
grandvarir. í höndum slíkra manna getur hún orðið hættu-
leg. Önnur mesta hættan væri að mínu viti sú, að nota
dáleiðslu í stað sálgreiningar. Ef einskis er annars þörf
fyrir sjúklinginn en sefjunar einnar, er engin hætta í því
fólgin að dáleiða sjúklinginn og sefja hann. En í hinu
getur verið fólgin hætta, að dáleiða sjúkling, sem er á