Morgunn - 01.12.1960, Blaðsíða 42

120
MORGUNN
nota sem nokkurs konar útvarps- og sjónvarpstæki, ef
hæfileikinn er fyrir hendi til þes sað stilla á bylgjulengd
hinnar andlegu veraldar. Og þennan hæfileika hafa þó
nokkuð margir.
Þegar í barnæsku mun hafa komið í ljós, að ég hafði
miðilshæfileika. En vegna þess, að enginn í fjölskyldu
minni bar skynbragð á slíkt, fékk ég oft ávítur, þegar ég
sagði frá ýmsu, sem aðrir ekki sáu. Frá 10 ára aldri og
næstu fimm árin fór ég oft úr líkamanum. Ég féll í eins
konar dá, en varð alltaf vör við, þegar þetta ástand var
í aðsigi, svo ég gat lagzt fyrir. Mér var ljóst, hve móðir
mín var óróleg, þegar tíminn leið og ég kom ekki til með-
vitundar. Líkama minn sá ég liggja á legubekknum, en
ég gat ekki haft vald yfir honum. Stundum sóttu foreldr-
ar mínir lækni. Hann sló á fætur mína og hendur og
kallaði á mig, og við og við fékk ég kamfúrusprautu.
Þegar ég vaknaði, sagði læknirinn að þetta væri ekkert
venjulegt yfirlið, og hann sagði mér, að ég gæti vel beitt
viljakrafti mínum svo ég kæmist hjá þessum yfirliðum.
Þá grét ég, því ég gat ekki við þetta ráðið.
Þegar miðilsgáfa mín þroskaðist, skildi ég, að þetta
hafði verið nokkurs konar þjálfun til þess að fara úr
iíkamanum, sem þarna átti sér stað. Enginn í fjölskyldu
minni, eða í smábænum, sem við bjuggum í, hafði nokk-
um skilning eða þekkingu á sálrænum fyrirbærum.
Þegar ég var 25 ára, trúlofaðist ég manninum mínum.
Hann hafði orðið sannfærður spíritisti, eftir að hafa
dvalið í Indlandi og þar haft tækifæri til að athuga og
sannreyna mörg merkileg sálræn fyrirbæri. Mun ég seinna
segja nánara frá því. Það var mér og fjölskyldu minni
til mikils ama, að hann skyldi vera að sækja þessar spíri-
tista samkomur, og ég lýsti því yfir, að aldrei myndi ég
taka þátt í neinu slíku. En það var gripið inn í frá æðri
veröld, og allt viðhorf mitt gjörbreyttist. Og fyrir það
er ég þakklát, því þess vegna hefur líf mitt orðið fyllra
og hamingjuríkara.