19. júní - 19.06.1980, Síða 6

Dagbjört: Það hlýtur að vera
nauðsynlegt að taka fyrir konur í
pólitík meðan ástandið er eins og
það er í dag. Ef við hefðum fleiri
konur á þingi og í áhrifastöðum
yfirleitt, þá þyrftum við ekkert að
ræða það.
Soffía: Mér finnst ærin ástæða
til að ræða þetta. Nú þegar
er kvennaáratugurinn hálfnaður,
það er að segja frá kvennaárinu
1975, og ekki hefur orðið framför
og það sem verra er, ég sé ekki betur
en að það hafi verið stigið skref
aftur á bak. Þessu finnst mér að öll
kvennasamtök og kvennahreyfing-
ar þurfi að velta fyrir sér. Og þar
fyrir utan er þetta nánast fáránlegt
ástand að kvenna gætir svona lítið
í ákvarðanatöku, bæði á þingi og í
sveitarstjórnum, já og víðar þar
sem ráðum er ráðið.
Rannveig: Eg er sammála þessu
og hef ekki miklu við að bæta
meira en því að konurnar eru einu
sinni helmingur þjóðarinnar og
þegar spurt er vegna hvers konur,
þá finnst mér svarið einfalt, —
vegna þess að þær eru helmingur-
inn og vegna þess að það er ætlast
til þess að þær séu jafngildar. En
það er gjarnan slegið á þennan
púnkt af hverju konurnar sem sér-
stakan hóp. Við viljum ekki að
konur séu sérstakur hópur heldur
bara jafngildur og helmingur.
Erna: Þá erum við komnar að
því hvað konur eru fáar og áhrifa-
litlar í stjórnmálum og hvers
vegna?
Dagbjört: Þetta lýðræðiskerfi
sem við búum við er byggt upp á
þessum stjórnmálaflokkum og
þátttöku í þeim og lýðræðið verður
aldrei virkt nema fólk taki almennt
þátt í stjórnmálum og að hugsana-
ganginum verði breytt í garð
stjórnmálanna almennt. Ég hitti
alltof margar konur sem að fussa
og sveia þegar minnst er á pólitik
ogstjórnmálaflokkana, þeim finnst
þetta vera eitthvað sem er fyrir
neðan þeirra virðingu.
Soffía: Það er líka spurning
hvort stjórnmálaflokkarnir eru nógu
4
sveigjanlegir að laga sig að vissri
þróun sem hefur orðið. Það mynd-
ast ákveðnir skoðanahópar sem
vinna sínum sjónarmiðum fylgi
fyrir utan stjórnmálaflokkana. Það
virðist vera að fólk fælist dálítið frá
beinni þátttöku í stjórnmálum.
Rannveig: Eg held að konur séu
of fáar vegna þess að þær þora ekki
að fara af stað, þær þora ekki að
gefa kost á sér. Þær hafa of mikið
verið á öðrum vettvangi en karl-
arnir. Þær eru hræddar við að
þurfa að koma fram, að halda
ræðu, standa fyrir máli sínu og frá
aldaöðli hafa einhvern veginn haft
það á tilfinningunni að þær viti
ekki alveg eins mikið um málin og
karlmennirnir.
Dagbjört: Við þurfum að segja
konunum að allt sem skipti máli í
þjóðfélaginu sé í rauninni stjórn-
mál. Þegar konurnar setjast niður
og tala um barnauppeldi eru það
stjórnmál og sama gegnir um þeg-
ar þær stjórna heimilunum. Það er
pólitískt mál hvernig heimilið er
rekið.
Soffía: Einu vil ég bæta við. Og
það er þetta að konur gefi ekki kost
á sér. Það er auðvitað laukrétt að
þess eru mörg dæmi. Það er þó
þrátt fyrir allt nokkur hluti kvenna
sem gefur kost á sér og ég
held að það sé gert alltof mikið úr
þessu að þær séu ekki fáanlegar.
En það er annað sem er líka dálítið
athyglisvert, en það eru viðbrögð
karlmanna í stjórnmálaflokkunum
skulum viö segja þegar konur gefa
kost á sér. Þá kemur nefnilega dá-
lítið annað hljóð í strokkinn. Fyrst
láta þeir eins og þeir séu að elta
konurnar á röndum til þess að tosa
þeim inn í flokksstarf og félags-
starf. Síðan þegar þær eru komnar
og orðnar ákveðnar í að gefa kost á
sér og vinna að því sem liggur fyrir,
þá breytist allt álit þeirra
gagnvart þeim. Þetta held ég að sé
hlutur sem við verðum bara að sjá
eins og hann er.
Dagbjört: Það er eins og ég hef
alltaf sagt, þeir vilja hafa hæfilega
margar í hæfilega háu sæti . . .
Dagbjört.
Soffía: og virkar á ákveðnum
sviðum sem þeir skammta sjálfir.
Rannveig: Vegna þess að það
hefur orðið viss vakning í þá átt að
fleiri konur komi til starfa, þá fyrst
hafa þær fengið að koma aðeins
ofar á listana til þess að sýna að það
væru konur á þessum listum en
það hefur gjarnan verið svo að jDær
fengju ekki að fara nógu hátt.
Dagbjört: Þegar hætta hefur ver-
ið á joví að þær færu á venjulegan
hátt á listana hefur verið passað að
stía jaeim frá.
Erna: Hvað finnst ykkur að
konurnar hafi fram að færa i
ákvarðanatökunni? Hafa konur að
ykkar mati eitthvað alveg sérstakt
sem karlmennirnir hafa ekki, sem
við viljum að komi fram.
Dagbjört: Mér finnst jætta eigin-
lega röng spurning. Við gætum þá
alveg eins spurt hvað hafa karl-
menn fram að færa. Mér finnst að
konur sem heild eigi ekki að hafa
neitt sérstakt fram að færa, heldur
skuli spurt hvað hver einstaklingur
hafi fram að færa.
Erna: En hvers vegna joá yfirleitt
að tala um konur.
Soffia: Jú, mér finnst að við eig-
um að spyrja þessarar spurningar.