19. júní - 19.06.1980, Qupperneq 28

„Karlmenn fara
hraðar uppu
35 ára deildarstjóri
í banka (kvk)
Sagði það sína skoðun, að kven-
fólkið þyrfti alltaf að leggja meira á
sig við vinnu til að sanna ágæti sitt
heldur en karlmenn þyrftu.
Möguleikar kvenna á stöðuhækk-
unum til dæmis, hefðu aukist á
síðustu árum, en ennþá vantaði
mikið á. Það væri enn litið á
starfsmanninn með tilliti til kyn-
ferðis, en ekki út frá hæfileikum
viðkomandi. Um afstöðu við-
skiptamanna bankans væri það að
segja, að hún teldi fólk almennt
ekki hugsa um það hvort karlmað-
ur eða kvenmaður væri við af-
greiðslu. Viðskiptavinirnir vildu
fyrst og fremst fá góða afgreiðslu.
Yfirmenn væru misjafnir rétt eins
og allir einstaklingar. Ekki skipti
máli hvort viðkomandi væri karl-
maður eða kvenmaður. Varðandi
framamöguleika væri það stað-
reynd, að karlmenn færu hraðar
upp launastigann en kvenmenn.
Kven.fólk þyrfti að sanna, að það
gæti tekist á við ákveðin störf, en
talið væri sjálfsagt að karlmenn
réðu við störfin. Það þyrfti ekki að
láta reyna á það og því væru karl-
menn yfirleitt fljótari að „vinna sig
upp“, eins og það væri kallað.
Hún er ekki
karlmaður
24 ára bankastarfsmaður
(kvk)
Kvaðst starfa við afgreiðslu í
víxladeild banka og við afgreiðslu
væru eingöngu konur. Þær væru
að minnsta kosti % af starfsmönn-
um bankans, en aðeins einn kven-
maður væri deildarstjóri. Karl-
menn væru þar gerðir að deildar-
stjórum, jafnvel eftir tiltölulega
stuttan starfstíma, á meðan gengið
væri framhjá kvenmönnum, sem
hefðu jafnvel áratuga starfsaldur
hjá bankanum. Hún tók það
reyndar fram, að dæmi væri til um
konu, sem hefði verið boðin
deildarstjórastaða, en hafnaði því.
Hún hefði ekki treyst sér til að
takast á við það. Hún nefndi sem
dæmi um karlaveldið í bankanum,
að karlmaður hefði ævinlega verið
formaður starfsmannafélagsins,
þrátt fyrir að karlar væru varla
nema Vs af starfsmönnunum. Hún
vissi að eitt sinn hefði verið stungið
upp á þvi að kona yrði boðin fram í
formannskjöri. Sú hugmynd hefði
verið kæfð og það af konunum í
bankanum. Er þær voru beðnar
um að rökstyðja hvers vegna, var
svarið eitthvað á þá leið að hún
væri ekki karlmaður.
„Hún kvaðst hafa öruggar heimildir fyrir
því að eitt sinn hefði verið gengið fram hjá
sér við stöðuhækkun og hefði ástæðan
einfaldlega verið sú, að hún væri á barn-
eignaraldri og þess gæti vart verið langt að
bíða að hún þyrfti að taka sér fæðingar-
orlof.“
Skýringuna á þeirri deyfð og
áhugaleysi, sem ríkti hjá konunum
um kjör sin, kvaðst hún telja þá, að
j)ær hugsuðu sér fæstar að starfa i
bankanum til frambúðar. Því virt-
ist engan metnað að finna hjá
Jjeim. Hún kvað það táknrænt fyr-
ir samskipti kynjanna, að nær allir
víxlar bankans væru skráðir á
karlmenn og jjað virtust eingöngu
vera karlmenn sem ættu fyrirtæki.
Það væru jtví mest karlmenn, sem
kæmu í víxladeildina og í einstaka
jjeirra væri fyrirgangur, og það
stundum svo mikill, að kalla yrði á
yfirmann deildarinnar. Um leið og
hann birtist félli allt í dúnalogn og
viðskiptavinurinn hætti öllum lát-
um. Aldurinn hefði liklega einhver
áhrif JdvÍ viðskiptavinirnir væru
mun kurteisari við eldri konurnar.
Enginn munur
41 árs læknir (kk)
Taldi að framkoma sjúkling-
anna gagnvart sér væri á engan
hátt frábrugðin því sem væri
gagnvart lækni af hinu kyninu.
Utlit og aldur hefðu þar heldur
ekkert að segja. Á vinnustað hans
starfa 6 læknar, 5 karlmenn og 1
kona. Hann áleit að það skipti ekki
ntáli hvernig kynskiptingu væri
háttað á vinnustaðnum og taldi
framkomu starfsmannanna ekki
öðruvísi en við lækni af hinu kyn-
inu. yfirmaður hans er einnig karl-
maður og hann áleit ekki, að
vinnustaðurinn yrði frábrug^inn
þótt yfirmaður væri kven-
kyns. Læknirinn taldi yfirmann
koma eins fram við sig og sam-
starfsmann af hinu kyninu og að
samstarfsmennirnir hefðu sömu
framamöguleika í starfi.
Aldur og
útlit skiptir máli
29 ára læknir (kvk)
Sagði að sjúklingar kæmu
öðruvísi fram við sig en samstarfs-
menn sína af gagnstæðu kyni. Þeir
virtust hissa, þegar hún segðist
vera læknir. Aldur sinn og útlit
skipti máli, sjúklingum virtist
Joykja hún barnaleg og ólæknisleg
og margir héldu hana ritara á
sjúkrahúsinu. Hún áleit að jjað
skipti ekki máli á vinnustaðnum
hvernig læknarnir skiptust eftir
kyni. Karlmaður væri yfirmaður
hennar, en taldi jDað engu breyta
J}ótt [Dað væri kvenmaður, yfir-
maðurinn kæmi eins frani við alla
læknana. Hún kvaðst telja sig og
samstarfsmenn sína hafa sömu
framamöguleika í starfi.
26