Morgunn - 01.12.1979, Qupperneq 9

UM DAUÐANN
87
hratt. Það tekur ekki lengri tima en stundarfjórðung eða svo.
Þegar hér er komið, segja textar læknavísindanna, er persónu-
leiki sjúklingsins ekki lengur fyrir hendi. Hann hefur verið
eyðilagður fyrir fullt og allt. Einstaklingurinn hættir að vera
til.
öldum saman hafa læknaskólar kennt læknum og hjúkr-
unarkonum þessa óhugnanlegu og fagnaðarsnauðu kenningu.
Og hvaða fólk er þetta? Það er fólkið sem ætlast er til að hjálpi
okkur á banabeði — hjálpi okkur að sætta okkur við dauðann!
Þess er tæplega að vænta að þeir sem þessu trúa telji þetta
sérstaklega örvandi umtalsefni.
En nú vaknar sú spurning: hefur þessi kenning verið svo
vel staðfest að þar komist enginn efi að? Er þetta heilagur sann-
leikur, sem við getum treyst hvemig sem á stendur? Eða varð-
ar okkur kannski ekkert um þetta? Heimskunnur maður komst
svo að orði um það:
„Ekkert val í lífinu kemst undan áhrifum þess hverjum aug-
um persónuleikinn lítur á örlög sin og dauða. Þegar allt kemur
til alls er það skilningur okkar á dauðanum, sem ákveður svör-
in við öllum þeim spurningum sem lífið leggur fyrir okkur.
Af þessu leiðir nauðsym þess að búa sig undir hann“.
Og hver sagði þetta? Það var Dag Hammarskjöld, fram-
kvæmdastjóri Sameinuðu þjóðanna.
Við brugðum þeirri spurningu upp áðan, hvort læknisfræðin
væri að segja sannleikann þegar hún segir okkur að dauðinn
sé endir allrar tilveru mannsins.
Þótt undarlegt megi virðast eru það einmitt þeir sem eru að
deyja, sem. mynda andmælin gegn þessari læknisfræðilegu
kenningu. Hvers verðum við vör þegar við deyjum? Hvað sér
hinn deyjandi við lokin? Er dauðinn í skilningi hins deyjandi
hrein útþurrkun eða nýtt upphaf?
Það skal fúslega viðurkennt, að flestir sjviklingar virðast líða
inn í meðvitundarleysið án þess að verða varir við það. En
svo eru bara aðrir sem eru bersýnilega með fullri vitund til
loka og segjast „sjá“ inn í það sem fyrir handan er og geta
skýrt frá þessari reynslu sinni áður en þeir gefa upp öndina.