Morgunn - 01.12.1979, Qupperneq 26

104
MORGUNN
sem viðstaddir höfðu verið, Moody frásagnir af þessum
lýsingum.
Og hver var svo niðurstaðan af þessum rannsóknum?
öllu þessu fólki, sem var úr ýmsum stéttum og stöðum i
þjóðfélaginu og á ýmsum mismunandi aldri, bar saman í frá-
sögnum sinum í veigamiklum atriðum. Það yfirgaf líkamann
í sínum andlega líkama, algjörlega laust við allar þjáningar og
jarðneski líkaminn skipti það ekki lengur neinu máli. Það fann
til unaðslegrar frelsistilfinningar og sælukenndar, og gat horft
á læknana og hjúkrunarliðið kringum hinn „dauða“ líkama,
sem var því nú ekki meira virði en gamall útslitinn frakki. Það
kærði sig ekki um að hverfa aftur í þennan fyrri líkama sinn.
Það varð vart einhverrar ljósveru, er fyllti það gleðitilfinningu,
friði og rósemd. Það hitti látna ástvini og ættingja en varð að
lokum gegn vilja sínum að hverfa aftur i hinn þjáða jarðneska
líkama sinn af því að timi þessa fólks til umskiptanna var af
einhverjum ástæðum ekki kominn. Það varð öllu þessu fólki
sameiginlegt, að það óttast aldrei dauðann framar og mun
beinlinis fagna honum þegar kallið kemur. Það hefur fengið
algjörlega ný viðhorf til lífsins.
Vitanlega ber þessum frásögnum öllum saman við fjölda
annarra frásagna, sem komið hafa fram gegnum miðla, í
ósjálfráðri skrift og með öðrum sálrænum hætti um ])að sem
gerist fyrst eftir dauðann. En eins og allir vita hafa slíkar frá-
sagnir ekki verið teknar sérstaklega hátíðlega hingað til af
vísindamönnum með efnishyggjusjónarmið.
I fyrra kom svo út í Bandarikjunum hók þeirra doktoranna
Karlis Osis og Erlends Haraldssonar AT THE HOUR OF
DEATH eða Á DAUÐASTUND. Viðtal við íslenskt blað um
þessar rannsóknir hefst á þessum orðum drs. Erlends:
„Ég ætla engan veginn að halda því fram, að við höfum
sannað framhaldslíf, en að okkar mati henda niðurstöður þess-
ara umfangsmiklu rannsókna langtum fremur til framhalds-
lífs en hins. Með öðrum hætti sýnist okkur erfitt að útskýra
meiri hluta sýna á dánarbeði".
En hinn frægi samstarfsmaður Erlends, dr. Karlis Osis, er