Morgunn - 01.12.1979, Blaðsíða 28

106
MORGUNN
Dr. Kiibler-Ross bætir við: „Aðalreglan virðist vera að sú
látin persóna sem viðkomandi elskar mest bíði eftir honum til
þess að hjálpa honum, og maðurinn sé aldrei einn þegar hann
deyr. tlr þvi ég er hér að herma orð Elisabethar Kúbler-Ross
sérstaklega, ætla ég að endursegja hér frásögn hennar af tólf
ára gamalli stúlku.
Stúlkan sagði föður sínum svo frá: „Það var einhver sem tók
á móti mér og sagðist vera látinn bróðir minn og það fylgdi
honum ólýsanleg ástúðartilfinning. Ég vildi ekki fara aftur.
Þetta var yndislegt. En það versta við þetta allt saman er, að
ég á engan dáinn bróður, er það?“
Þegar foreldrar stúlkunnar heyrðu hana segja þetta, brotn-
uðu hjónin saman og grétu. Síðan viðurkenndu þau að hún
ætti í rauninni látinn bróður, sem þau hefðu aldrei sagt henni
frá.
Það eru einmitt þessi dæmi, þegar viðkomandi lýsir fólki
sem hann á alls ekki von á að hitta meðal látinna, sem sanna
okkur að hér þýðir ekki að bera neinum ofsjónum við sem
skýringum. Vil ég hér til viðbótar minna á dæmi úr fyrra
erindi um konuna sem í dauðanum sá systur sína taka á móti
sér, en vissi ekki betur en hún væri ennþá lifandi. En sökum
hinna miklu veikinda hafði því verið haldið leyndu fyrir henni.
Ég ætla nú að rifja hér upp eitt afar athyglisvert dæmi úr
bók Raymonds A. Moody, LfFIÐ EFTIR LÍFIÐ, í þýðingu
Ólafs H. Einarssonar. Ung stúlka segir frá:
„Þegar ljósið birtist mér var það fyrsta, sem ljósveran sagði
mér, þetta: „Hvað getur þú sýnt mér sem þú hefur afrekað á
æviskeiði þínu?“ Það var að minnsta kosti eitthvað ekki-fjarri
þessum orðum. Um leið hófst sýning þessara upprifjunar-
mynda. Þá varð mér hugsað: „Jæja, hvað er nú á seyði?“ Enda
var í þeirri andránni brugðið upp myndum úr fyrstu bernsku
minni. Síðan var því líkast sem það héldi áfram allt frá þessum
fyrstu árum til allra síðustu daga minna.
Þetta var mjög athyglisvert allt frá upphafi. Það hófst með
myndum af mér þar sem ég var lítil stúlka og lék mér við
lækinn, sem rann um landareignina — og þar rak hver mvnd-