Morgunn - 01.12.1979, Blaðsíða 32

110
MORGUNN
mig til jarðnesks lífs af ákveðinni ástæðu. Ástæðan var sú, að
ég einn gat orðið konunni minni til bjargar. Hún átti við
áfengisvandamál að stríða og ég vissi, að hún myndi aldeilis
ófær um að ráða fram úr þvi, ef mín nyti ekki við. Ég fékk
sem sagt að snúa aftur, og bati hennar er tvímælalaust mikið
þvi að þakka".
Og þannig halda dæmin áfram í bók Moodys, LÍFIÐ EFTIR
LlFIÐ.
Það er eftirtektarvert að öll þessi dæmi um frásagnir hins
ólíkasta fólks af raunverulegri tilveru, raunverulegu lifi eftir
svokallaðan dauða er í algjöru samræmi við það sem bestu
miðlar hafa sagt og skrifað ósjálfrátt um það hvernig fyrstu
umskiptin væru.
Hér virðist því komin fram stórathyglisverð ný aðferð til
þess að undirstrika og leggja áherslu á það, sem sálrænt fólk
hefur sagt frá um aldir. Ófreskt fólk hefur öldum saman orðið
að vera eins og örfáir sjáendur í heimi blindra. I frósögnum
þess eru erfiðleikarnir eins og rauður þráður i lifi þeirra, nema
menn dylji hæfileika sína og þykist vera eins og allur almenn-
ingur til þess að fá að vera í friði. Einkanlega er oft dapurlegt
að lesa um slíkar raunir barna, þegar þau i fyrsta sinn segja
fullorðnum frá sýnum sínum eða dulheyrnum, en hljóta
skammir eða barsmíðar fyrir að vera sjáandi á sviðum þar
sem flestir eru blindir.
Og hvaða ályktanir getum við svo að lokum dregið af því
sem ég hef sagt í þessum erindum?
Nafn fyrsta erindis míns var þessi spurning: ER DAUÐINN
ENDIR ALLRAR TILVERU MANNSINS? Þessari spurningu
hef ég í erindum mínum svarað algjörlega neitandi. Ég þykist
hafa fært gild rök fyrir því, að líf hljóti að vera að þessu loknu.
Hér hef ég þó einungis skýrt frá rannsóknum þeirra í þessum
efnum, sem kennt hefur verið í vísindagrein sinni, læknisfræði,
að dauðinn sé endir allrar tilveru mannsins.
önnur rök, sem styðja þá skoðun að líf sé eftir dauðann, eru
efni í margar bækur og ýmsum Islendingum þar að auki kunn
vegna eigin margvíslegrar sálrænnar reynslu. En í þessum