Morgunn - 01.12.1979, Blaðsíða 83

DRENGURINN SEM SÖNG SIG INNÍ DAUÐANN
Ég var sjúklingur á St. Jóh. sjúkrahúsinu i Hafnarfirði um
1935 á batavegi af brjósthimnubólgu. Ég var í stofu 11, að
mig minnir, en það var 10 manna stofa.
Einn daginn um hádegisbilið var komið með 8 ára dreng,
mikið veikan og gerður á honum botnlangaskurður, að mér
var tjáð. Uppskurðurinn stóð óvenju lengi eða um 6 klukku-
stundir. En að honum loknum var hann lagður í næsta rúm
við mig, svo ég átti mjög auðvelt með að fylgjast með hon-
um. Ekkert var sett í kringum rúmið að svo stöddu. En dreng-
urinn var mjög rólegur að sjá eftir að hami vaknaði. Um
kl. milli 10 og 11 um kvöldið var ég búinn að snúa mér frá
honum, en óður en ég gat sofnað heyrði ég eitthvað á bak
við mig og snéri mér við og sá þá mér til mikillar undrunar
drenginn standa við rúmið. Ég hringdi þegar á næturvakt-
ina og kom hjúkrunarkonan innan stundar og lagði hann
í rúmið sitt og síðan voru settir rimlar fyrir og sett vöku-
kona við rúm hans, en hún þurfti að gæta sængurfatanna,
því drengurinn vildi hafa fætur undan sænginni. Þá snéri
ég mér aftur frá til þess að festa svefn. En skömmu seinna
heyri ég að hann rekur upp vein og hafði vökukonan tals-
vert fyrir því að halda drengnum niðri sökum óróleika.
Morguninn eftir tók að ganga blóð upp úr honum. Á þriðja
degi var skipt um vökukonu og var þá orðið bersýnilegt að
hverju stefndi og að aflíðandi degi er sól var að setjast var
dýrlegt veður, en við lágum báðir móti vesturglugga og gát-
um því notið hins fagra sólarlags. Þegar hér var komið hafði
ein systirin verið til kvödd. Þegar hún hafði setið um stund
11