Morgunn - 01.06.1991, Page 46

MORGUNN
,,Ó, Nikkólína!"
Hin framliðna varð mj ög glöð þegar ég kannaðist við hana
og fór að minnast á ýmislegt frá samverustundum okkar.
Minnti hún mig á margt sem við hefðum spjallað um og
kannaðist vel við. Var hún létt og glöð alveg eins og hún
venj ulega var þegar ég þekkti hana og mj ög ánægð með lífið
og tilveruna hinum megin. Sagði hún þar vera mjög yndis-
legt og fallegt.
„Og það er engin synd hér að halda sér til," sagði hún.
Kvaðst hún óska þess að ég gæti séð sig þar sem hún væri
núna. Það væri stutt á milli okkar. Sagðist hún sitja við
yndisfagurt skógarvatn á grænni þúfu með gítarinn sinn í
kjöltunni.
Já þetta var svo sannarlega líkt henni Nikkólínu. Hún var
alltaf svo barnslega hrifin af allri fegurð. Eg minntist þess
að hún sagði oft við mig að hún vildi helst að hún ætti heima
við fallegt vatn, umgirt grænum skógi, fullum af glöðum og
syngjandi fuglum. Og þarna lýsti hún nú fyrir mér sínu
gamla draumalandi.
Það leit út fyrir að hún hefði fengið ósk sína uppfyllta.
Nikkólína var einnig mjög söngelsk og lék vel á gítar.
Hún var fíngerð og fín sýnum og hafði ánægju af því að
snyrta sig og líta vel út. Var ég stundum að stríða henni með
því þegar hún var að laga sig til fyrir „stofugang," að hún
hefði ekkert upp úr þessu tilhaldi. En Nikkólína tók öllu vel
á sinn barnslega saklausa máta.
Ymislegt fleira sagði Nikkólína við mig, m.a. sagði hún mér
upphafið á sálmunum sem sungnir voru við útför hennar.
Að síðustu biður hún mig að hringja til Grétars Fells og bera
honum kveðju frá sér. Gefur hún mér upp símanúmerið,
sem ég eigi að hringja í.
Ekki hafði ég hugmynd um hvar Grétar Fells ætti heima
og enn síður að ég vissi nokkuð hvort hann hefði verið
kunnugur Nikkólínu eða ekki. Strax og ég kom heim um
kvöldið fór ég þó að leita að númerinu í símaskránni og fann
þá númerið við nafn Vilmundar Jónssonar landlæknis. Segi
ég þá við fröken Jónu: „Hamingjan góða, þetta er bara tóm
vitleysa. Þetta er símanúmer landlæknisins."
44