Morgunn - 01.06.1991, Page 71

morgunn
Draumurinn
En þar sem ég, er hafði hingað til verið andandi vera,
hvorki þurfti nú né hafði þörf fyrir að anda, þá voru orðin
JTiín það eina sem enn lifði í kringum mig.
Eg vissi að ég yrði að fara inn í borgina og ég var full
skelfingu, óttinn við hið óþekkta hélt aftur af mér. Hvernig
yrði það að búa innan um mín eigin orð... að eilífu?
Og þá kom svarið. „Ekkert öðruvísi, barnið mitt. Þú gerðir
það líka á meðan þú dvaldir á jörðinni."
Þýö.: C.B.
69