Viðar - 01.01.1939, Qupperneq 78

72
GUÐMUNDUR HJALTASON
[Viðar
leyti vel hag sínum. En alltaf var hann aö sumrinu til öSru-
hvoru hjá sr. Arnljóti Ólafssyni, fyrst á Bægisá og síSar á
SauSanesi. Séra Arnljótur mat GuSmund manna mest hér
á landi, enda reyndist hann honum hinn bezti drengur
og tryggasti vinur, er veitti honum ávallt athvarf og vinnu,
þegar hana var eigi aS fá annarsstaSar. Mun sr. Arnljótur
og fyrstur manna hér á landi, — annar en Jón landritari,
— hafa séS, hvaS meS GuSmundi bjó og kunnaS aS meta
kosti hans og fróSleik.
ÁriS 1897 giftist GuSmundur heitmey sinni, HólmfríSi
Björnsdóttur, ættaSri úr SkagafirSi, er hún enn á lífi og
dvelur í HafnarfirSi meS 2 dætrum þeirra. Var hjónaband
þeirra gott og farsælt. Þau voru bæSi samhent í kröfum
til lífsins og framkvæmdum öllum. En giftingin hafSi þaS í
för meS sér, aS GuSmundur þóttist þurfa aS eiga fastan
samastaS, þar sem hann gæti stundaS barnakennslu, er
hann hafSi í hyggju aS gera nú aS föstu lífsstarfi. Því
byggSi hann sér hús í Þórshöfn á Langanesi um aldamótin
1900. Var í því skólastofa, en ætlunin var aS halda þar uppi
barnakennslu árlega. Var skóli sá allvel sóttur fyrsta vetur-
inn, næsta vetur var skólastofan rúmlega hálf, en hinn
þriSja nærri tóm. Var þá úti um skólahald í Þórshöfn, og
um ieiS kulnuSu vonirnar um efnalega afkomu þar á staSn-
um.
Þá hélt hann, ásamt konu sinni og ungri dóttur, í annaS
sinn til Noregs, eftir aS hann í 22 ár hafði barizt við aS ná
hér á landi sjálfstæSri stöSu sem lýðskóla- eSa barna-
kajinari.
Sem að líkum lætur, þótti GuSmundi mjög sárt, aS end-
irinn á kennslustarfi hans hér heima skyldi verða þessi.
Hann hafði gert sér vonir um annaS, og vonbrigðin urSu
honum enn tilfinnanlegri fyrir þaS, aS hann bar í brjósti
sterka þrá og óslitna ást til starfsins. Og svo var hann búinn
aS leggja fram nær allar eða alveg allar eigur sínar til hús-
byggingarinnar í Þórshöfn. Er því engin furða, þótt honum
fyndist þetta „enda í einhverju lei5indamyrkri“, eða eins