Viðar - 01.01.1939, Page 121
Viðar]
Helgi Geirsson:
Laugvetningadagurinn.
„Að heilsast og kveðjast það er lifsins saga.“ Ótrúlega
oft, miklu oftar en meginþorri annarra liðinna atvika,
hafa ósjálfrátt rifjazt upp í huga mínum löngu liðnar
kveðjustundir okkar Laugvetninganna gömlu.
Hvers vegna skyldu þær vera svona minnisstæðar? Voru
þær að nokkru leyti frábrugðnar öðrum kveðjustundum,
eftir að hafa dvalizt í nýju heimkynni um stundarsakir?
Jú, þær voru það reyndar. Handabandið var innilegra. Orð-
in: vertu sæll eða sæl! svo hversdagsleg, sem þau annars
eru, þau voru sögð af meiri tilfinningu, meira hugsuð, en
algengt er um kveðjur vandalausra.
Yngrideildungar spurðu félagana: Kemur þú aftur í
haust? Enginn vissi það með vissu, en vonuðu að þeim
mætti auðnast það.
Eldrideildungar voru alfarnir. Að baki voru skemmti-
legir vetur, framundan óvissan.
Þannig segir mér hugur um, að kveðjur héraðsskólanem-
enda séu yfirleitt, innilegar, einlægar. Skýringin er í raun
og veru nærtæk. í heimavistarskólum er kynningin náin,
samlyndið gott, dvölin öll skemmtandi, mannbætandi raun-
verulega. Og hjörtu æskumannanna, sem ef til vill nú hafa
dvalizt að heiman í fyrsta sinni, eru áhrifanæm og sláttur
þeirra samstilltur á þessari skilnaðarstundu.
Af kveðjustundunum hafa svo leitt ýmsar hugsanir. „Við
verðum að hittast hér síðar,“ barst frá manni til manns.
Þetta varð einnig að veruleika. Skilyrði til þess sköpuðust
með nemendasamböndunum, er stofnuð voru alveg á fyrstu
árum héraðsskólanna.
Það var alls ekki ætlunin að lýsa tilgangi sambandanna
með þessum línum. Heldur skyldi hér með örfáum orðum
8*