Morgunblaðið - 21.12.2008, Blaðsíða 56

56 Minningar
MORGUNBLAÐIÐ SUNNUDAGUR 21. DESEMBER 2008
Öll minningarkort – einn vefur
www.minningarkort.is
✝ Magnea Ás-mundsdóttir,
Maggý, eins og hún
var oftast kölluð,
fæddist í Reykjavík
5. júní 1923. Hún
lést á Landspít-
alanum að kvöldi
föstudagsins 12. des-
ember síðastliðins.
Hún var dóttir
hjónanna Ásmundar
Jónssonar sjómanns,
15. febrúar 1874, d.
22. apríl 1952 og
Sigríðar Magn-
úsdóttur húsmóður, f. 24. sept-
ember 1882, d. 13. maí 1961, sem
þá höfðu nýverið ruglað saman
reytum sínum og stofnað heimili á
Hverfisgötu 58. Ásmundur var
sonur hjónanna Jóns Ásmunds-
sonar og Salvarar Ögmundsdóttur
á Stóru-Borg í Grímsnesi en Sig-
ríður var dóttir hjónanna Magn-
úsar Magnússonar og Aldísar
Helgadóttur á Litlalandi í Ölfusi.
Eina systur átti Maggý, Aldísi
Jónu, f. 9. maí 1922, d. 14. febr-
steinsdóttur og Ólaf Krist-
jánsson. Barnabörn Maggýjar og
Óla eru 13 og barnabarnabörnin
19.
Maggý stundaði nám í Héraðs-
skólanum á Núpi í Dýrafirði eft-
ir skyldunám í Austurbæjarskóla
og lauk þaðan gagnfræðaprófi.
Þá fór hún í hárgreiðslunám og
lauk sveinsprófi frá Iðnskól-
anum í Reykjavík. Starfaði hún
lengi við iðngrein sína ásamt
heimilisstörfum. Um nokkurt
skeið vann Maggý á saumastofu
Kleppsspítala.
Stofnuðu Maggý og Óli heimili
á Hverfisgötunni og bjuggu þar
uns þau fluttu snemma á sjötta
áratugnum í nýreist einbýlishús
á Fögrubrekku 23 í Kópavogi.
Garðurinn við það hús bar fag-
urt vitni smekkvísi húsfreyj-
unnar en hluti hans var helg-
aður jurtum úr íslenskri
náttúru. Eftir tuttugu ár í
Fögrubrekkunni fannst þeim
rétt að minnka við sig og festu
þau þá kaup á íbúð á Kleppsvegi
120 með góðu útsýni yfir sundin
blá. Er Óli lést höfðu þau
nokkru áður flust á Skúlagötu
20 þar sem þau undu hag sínum
vel.
Útför Magneu fór fram frá
Digraneskirkju 20. desember, í
kyrrþey.
úar síðastliðinn, gift
Jóhannesi Guðnasyni
iðnrekanda, d. 1990.
Hinn 9. maí 1945
gekk Magnea að
eiga Ólaf Tímót-
heusson, f. 5. apríl
1920, d. 2. jan 2002.
Vann Óli nær allan
sinn starfsaldur hjá
Póstinum, lengst af
sem fulltrúi á
Bögglapóststofunni.
Foreldrar hans voru
hjónin Tímótheus
Dósótheusson, 1881-
1958, og Guðbjörg Jónsdóttir,
1876-1940, er bjuggu sín búskap-
arár á Bolungarvík. Maggý og Óli
eignuðust þrjú börn. Þau eru
Arnbjörn stýrimaður og sendi-
bifreiðarstjóri, f. 23. ágúst 1945,
kvæntur Jónu Waage; Guðbjörg
Sigríður tækniteiknari, f. 23.
sept. 1946, var gift Eysteini Þor-
valdssyni; og Ásdís kennari, f. 17.
júlí 1957, gift Jóni Þorgilssyni.
Enn fremur ólu þau Maggý upp
börn Guðbjargar, Björgu Ey-
Elsku amma mín, nú ertu farin
frá okkur og auðvitað fyllist
hjartað af sorg, en þá skiptir
mestu máli að muna eftir góðu
stundunum sem voru ekki svo fá-
ar.
Það er ekki ofsagt að þú og afi
hafið átt þó nokkuð í mér því fyrir
utan öll árin sem ég bjó hjá ykkur
meðan ég var í menntaskóla eru
ótal minningar af samverustund-
um okkar sem koma upp í hug-
ann.
Ég fékk ósjaldan að fara með
ykkur í ferðalög að Laugarvatni, í
Munaðarnes og víðar og svo voru
það allar leikhúsferðirnar og jafn-
vel eldriborgaraferðir á söngkvöld
og listasöfn sem ég hafði (stund-
um óvænt) mikið gaman af og
minnist með hlýju.
Ég tók því ef til vill oft sem
sjálfsögðum hlut að fá að búa hjá
ykkur en var engu að síður óend-
anlega þakklátur fyrir það hvað
þið studduð mig dyggilega í nám-
inu því að, eins og Björg sagði í
afmælisræðunni til þín í sumar,
lögðuð þið alltaf mikla áherslu á
að við afkomendur ykkar myndum
ganga menntaveginn.
Þú hafðir sterkar skoðanir á
mönnum og málefnum og varst
ófeimin við að láta þær í ljós, en
elskaðir okkur samt öll skilyrð-
islaust í gegnum þykkt og þunnt
og sumt það fallegasta sem nokk-
ur hefur sagt við mig kom frá þér.
Síðustu árin var ég kannski
ekki alltaf duglegur að heimsækja
þig, en fannst alltaf jafn gott að
koma til þín og þakka fyrir að
Kári fékk að kynnast þér. Eftir að
við fluttum til Danmerkur reyndi
ég að halda sambandi og mun allt-
af þakka fyrir að hafa náð að
kveðja þig áður en yfir lauk.
Nú ertu farin, amma mín, en
það er góður félagsskapur sem
bíður þín hinum megin, afi, Jóna,
Jói og fleiri. Ég á eftir að sakna
þín mikið en góðu minningarnar
munu alltaf lifa.
Hvíl í friði, elsku amma.
Þorgils.
Elsku amma Maggý er dáin.
Hjartans þakkir færum við þér
og afa fyrir öll yndislegu árin sem
við fengum að eyða með ykkur.
Frábæru sumarfríin þar sem við
keyrðum með ykkur um Ísland og
þá oft með hjólhýsið í eftirdragi.
Alla yndislegu morgnana í Fögru-
brekku og á Kleppsveginum þeg-
ar við vöknuðum við ristabrauðs-
lyktina. Þið afi stóðuð í eldhúsinu
og skáruð banana á ristabrauðið
og buðuð okkur kakó með. Heim-
ili ykkar var alltaf svo fallegt,
blómadýrð mikil og allt var á sín-
um stað. Oft sátum við í ruggu-
stólnum undir stóru klukkunni
eða í fallega sófasettinu ykkar og
flettum gömlum myndum. Þá leið
okkur vel. Það var alveg sama
hvenær við heimsóttum ykkur,
alltaf töfraðir þú fram veislu.
Bakaðir tertur og vöfflur og hit-
aðir súkkulaði með. Þá skipti
engu máli þótt verkir hrelldu þig,
aldrei máttir þú heyra á það
minnst að sleppa því að hafa til og
bera á borð kræsingar fyrir okk-
ur. Þú varst ávallt fyrirmyndar
húsmóðir og gestgjafi. Takk elsku
amma fyrir að sýna okkur alltaf
hlýju og væntumþykju, vera
hreinskilin og um leið fylla líf
okkar gleði og hamingju. Þín
verður sárt saknað.
Nú eruð þið afi sameinuð á ný.
Guð blessi þig elsku amma.
Nú legg ég augun aftur,
ó, Guð, þinn náðarkraftur
mín veri vörn í nótt.
Æ, virst mig að þér taka,
mér yfir láttu vaka
þinn engil, svo ég sofi rótt.
(Sveinbjörn Egilsson)
Oddný, Nína, Heiða og Ólafur.
Það var fyrr en ég bjóst við að
kæmi að kveðjustund okkar
Maggíar, minnar kæru móður-
systur. Það er stutt síðan ég átti
við hana langt samtal þar sem við
ræddum nýjustu stöðuna í þjóð-
málunum og skófum ekki utan af
áhyggjum okkar frekar en fyrri
daginn. Svo þegar ég leit inn til
hennar á Landspítalanum í liðinni
viku þá hafði henni þyngt mjög
skyndilega og lá fyrir dauðanum.
Lést hún það sama kvöld. Ég er
ákaflega þakklát fyrir að ég
skyldi eiga þessa stuttu stund
með henni og nánum ættingjum
hennar þennan dag og finna að
hún var skýr í hugsun og þekkti
mig. En mér var óneitanlega
mjög brugðið og það rann upp
fyrir mér þegar ég kvaddi hana
hversu samofið líf mitt og þess-
arar konu hafði verið alla tíð.
Þegar ég fæddist bjuggu
mamma mín og pabbi í sambýli
við Maggí og mann hennar Óla í
húsi móðurforeldra minna á
Hverfisgötu 58 í Reykjavík. Þar
var alla tíð náinn samgangur milli
þessara fjölskyldna. Ég sem
fyrsta barnið í þessari stórfjöl-
skyldu var auðvitað stórlega of-
dekruð. Ef pabbi eða mamma
voru eitthvað að reyna að siða
mig til var ég fljót að láta mig
hverfa niður til Óla og Maggíar
en þar fannst mér ég vera drottn-
ing í ríki mínu. Maggí var alltaf
að punta mig eða greiða á mér
hárið í dægilegar krúsidúllur og
Óli, sem var einstaklega barngóð-
ur maður, alltaf tilbúinn til að
ræða við mig málin eins og ég
væri fullorðin manneskja. Seinna
eignuðust þau Maggí og Óli sín
eigin börn, Guggu, Bjössa og Ás-
dísi, og uppi bjuggu svo pabbi og
mamma með sín fimm börn. Öll
flæddum við á sama hátt milli
hæða eftir hentugleikum og nut-
um alls þessa foreldraástríkis á
báðum stöðum auk þess sem
amma, afi og Arnbjörn afabróðir
minn, sem líka bjó á heimilinu,
önnuðust um okkur eftir föngum.
Sumarlangt dvaldi svo þessi stóra
fjölskylda í húsi sem við áttum í
Hveragerði. Minningin um þessa
sumardaga er björt; alltaf var
verið að rækta garðinn sem var
mikið hugsjónastarf auk þess sem
berjatínsla var stunduð af kappi
og saftað og sultað úr öllu saman
til vetrarins.
Frænka mín var mikil blóma-
kona og einnig var henni sérlega
sýnt um að hafa glæsilegt í kring-
um sig hvar sem hún bjó. Í fata-
vali og framgöngu allri var hún
annáluð smekkmanneskja og alla
tíð stórglæsileg. Hún var hár-
greiðslukona og af hennar völdum
var ég alltaf fín um hárið meðan
við bjuggum undir sama þaki. Það
voru mikil forréttindi.
Frænka mín hafði alltaf mikinn
áhuga á þjóðmálum og fylgdist vel
með fréttum til hinstu stundar.
Þegar ég sat á þingi fylgdist hún
með öllu sem ég sagði og skrifaði.
Þær mamma mín voru iðnar við
að mæta á stjórnmálafundi fram
undir það síðasta. Nú eru þær
skyndilega báðar horfnar, þessir
eldhugar sem alltaf mátti reikna
með að stæðu á verðinum. Og við
sem þurfum einmitt á fólki eins
og þeim að halda, gáfuðu og vel
upplýstu baráttufólki sem ævin-
lega tók þjóðarhag fram yfir sinn
eigin.
Um leið og ég þakka Maggí fyr-
ir samfylgdina óska ég þess heitt
og innilega að við sem eftir lifum
náum að halda vopnum okkar og
berjast fyrir betra Íslandi í henn-
ar anda.
Sigríður Jóhannesdóttir.
Magnea (Maggý) vinkona mín
er dáin.
Það er einkennileg tilfinning
þegar manneskja sem hefur fylgt
manni alla ævi er skyndilega horf-
in. Við fæddumst báðar á Hverf-
isgötunni í Reykjavík, hvor sínum
megin við götuna, hún á nr. 58 og
ég nr. 55. Foreldrar hennar voru
Sigríður Magnúsdóttir húsmóðir
og Ásmundur Jónsson, sjómaður.
Hún átti eina systur, Aldísi, og
vorum við þrjár ætíð hinar bestu
vinkonur. Á uppvaxtarárum okkar
var Hverfisgatan breiðstræti mið-
að við aðrar götur og þar söfn-
uðust saman börn úr nærliggjandi
götum til að taka þátt í ýmsum
leikjum sem nú heyra að mestu
sögunni til.
Foreldrar Maggýjar áttu sum-
arbústað í Hveragerði og þangað
var haldið á hverju sumri. Þær
mæðgur voru miklar garðyrkju-
konur og í Hveragerði voru þær í
essinu sínu, ræktuðu þar blóm og
nytjajurtir. Maggý gekk í Austur-
bæjarskóla, var síðar nemi við
Núpsskóla í Dýrafirði og nam
hárgreiðslu við Iðnskólann í
Reykjavík. Hún var ákaflega list-
ræn, bjó til glermyndir, saumaði á
sig og börnin, prjónaði, heklaði og
saumaði út. Hún hafði gaman af
að vera fín til fara og fylgist vel
með tískunni og í minningu minni
er hún há, grannvaxin og lagleg
stúlka með ákaflega fallega húð
sem varð fallega brún er sólin
skein.
Maggý gekk að eiga Ólaf Tímó-
teusarson frá Vestfjörðum og
betri eiginmann gat hún ekki
eignast, vel gefinn og sérstaklega
góður heimilisfaðir. Þau bjuggu
fyrst á Hverfisgötunni en byggðu
síðan eigið hús í Kópavogi með
stórum garði þar sem hún undi
vel hag sínum með sinni garð-
rækt. Þau áttu einnig hjólhýsi að
Laugarvatni þangað sem við
heimsóttum þau oft og fórum það-
an í ferðir um næsta nágrenni.
Ein slík ferð er ógleymanleg og
stendur mér ávallt í fersku minni
en það var haustferð til Þingvalla.
Fegurðin og kyrrðin var svo mik-
il, ekki gára á vatni, þjóð sem á
slíka gersemi við bæjardyrnar
þarf ekki að fara langt til að fá
hugarró á tímum umróta eins og
nú dynja yfir þjóð vora. Maggý og
Óli eignuðust þrjú mannvænleg
börn og afkomendur þeirra eru nú
allmargir. Þau fluttu úr Kópavogi
á Kleppsveg og bjuggu síðustu
sambúðarár sín á Skúlagötunni í
nágrenni við fæðingarstað hennar
með útsýni yfir Faxaflóann og
undu þar vel hag sínum.
Þó Maggý væri mjög sjálfstæð
kona þá var hún ætíð mjög þakk-
lát þegar eitthvert barnabarna
hennar vildi keyra hana til læknis
eða sinna erindum fyrir hana því
hún var á síðari árum veikari en
margan grunaði. Í sumar fór hún
í ferðalag með Bjössa syni sínum
og hans fjölskyldu. Hún hafði
mjög gaman af þessari ferð enda
höfðu þau hjón á árum áður haft
hið mesta yndi af ferðalögum
meðan heilsa Óla leyfði. Sauma-
klúbburinn okkar samanstóð upp-
haflega af átta en nú hefur fækk-
að í þrjár. Þar var alltaf glatt á
hjalla og margt skrafað. Maggý,
þó þín sé sárt saknað þá eru
minningarnar margar og ljúfar.
Ég og fjölskylda mín sendum
fjölskyldu Maggýjar okkar inni-
legustu samúðarkveðjur. Far þú í
friði, kæra vinkona, sjáumst síðar.
Brynja Helga Kristjánsdóttir.
Magnea
Ásmundsdóttur
Þóra Kristjónsdóttir var heims-
kona. Samt fór hún aldrei til út-
landa, sjaldan til Reykjavíkur og
hafði þá ekki langa viðdvöl. Seyð-
isfjörður var hennar heimur. Fjöl-
skylda hennar og samferðafólk á
friðsælum ævivegi voru þeir
heimsborgarar sem hún deildi lífi
sínu með þar. Hún hefur nú kvatt
fjörðinn sinn og ferðafélagana og
horfið inn í heiðríkjuna.
Þóra Kristjónsdóttir
✝ Þóra Kristjóns-dóttir fæddist á
Djúpavogi 2. júlí
1930. Hún lést laug-
ardaginn 6. desember
síðastliðinn. Þóra var
dóttir hjónanna Krist-
jóns Sigurðssonar, f.
28.9. 1888, d. 28.6.
1975 og Hansínu
Hansdóttur, f. 17.6.
1887, d. 30.9. 1958.
Bræður Þóru eru
Hans Kristján, f. 4.1.
1922, d. 25.9. 1995,
Gunnar, f. 5.10. 1924,
d. 16.7. 1974, og Guðni, f. 11.8.
1928.
Fjölskyldan fluttist til Seyð-
isfjarðar 1932 og bjó þar upp frá
því.
Þóra var kvödd í Seyðisfjarð-
arkirkju 15. desember í kyrrþey.
Þóra var um margt
óvenjuleg kona.
Sama má í raun segja
um fjölskyldu hennar
alla, vammlaust fólk
sem vildi öllum vel.
Orðheldið atgervis-
fólk, sem féll aldrei
verk úr hendi og var
faglegt og fumlaust í
því sem það gerði. Til
þess var tekið á sín-
um tíma hvað Þóra
og bræður hennar
voru myndarleg og
fríð, fallega eygð og
með gott skopskyn, en ekkert
þeirra kaus að festa ráð sitt. Þóra
tók við stjórn heimilisins þegar
móðir hennar lést árið 1958. Faðir
hennar lést árið 1975. Eftir það
hélt Þóra heimili með bræðrum
sínum, síðustu árin með Guðna
sem nú er einn eftir af þessari
samhentu fjölskyldu.
Eitt af því sem einkenndi þessi
systkini var hvað þau sýndu börn-
um mikla virðingu. Þau töluðu æv-
inlega við börn á öllum aldri sem
jafningja og muna margir Seyð-
firðingar þessa viðmótshlýju og
stuðning systkinanna frá bernsku-
árum sínum.
Þóra og bræður hennar voru
ekki þaulsætin í öðrum húsum, en
gestrisni þeirra var rómuð.
Heimilið hennar Þóru er menn-
ingarheimili, allt er fallegt og
vandað, en yfirlætislaust og hugs-
að fyrir hverjum hlut. Þóra var
músíkölsk, lék á píanó og gítar og
talaði af þekkingu og gleði um
tónlist. Hún var líka bókhneigð
og las mikið. Var heima í ólíkleg-
ustu hlutum og afar gaman að
tala við hana. Fötin sín saumaði
hún gjarnan sjálf, þar á meðal
bæði dragtir og kápur, og hárið
sitt svarta klippti hún líka sjálf.
Hún var mikil húsmóðir. Veiting-
arnar sem hún bar fram þegar
maður leit óvænt inn voru galdri
líkastar og það virtist engin fyr-
irhöfn í kringum það sem allt í
einu var komið á sófaborðið fyrir
framan mann.
Þóra var hvorki fjötruð af tísku
né tíðaranda. Hún hafði sinn eig-
in stíl og var alltaf hún sjálf, flott
kona og aldurslaus með öllu. Í
fallegu augunum hennar var hiti
og hugulsemi þegar hún talaði við
fólk. Öllum var vel við hana. Sjálf
er ég þakklát fyrir að hafa
kynnst þessari heilsteyptu og
hlýju konu.
Heimurinn er ekki bara í út-
löndum. Heimur hvers og eins er
þar sem hann lifir lífi sínu.
Þröngur fjörður á Austurlandi
fóstrar jafndýrmæta lífsreynslu
og hvaða stórborg sem er. Um
það vitna þeir sem þar hafa lifað
frá vöggu til grafar.
Þóra Kristjónsdóttir var kvödd
í kyrrþey í Seyðisfjarðarkirkju
15. desember sl. Guðna Krist-
jónssyni og öðrum ættingjum
hennar sendi ég samúðarkveðjur
vegna fráfalls þessarar undur-
góðu og sterku konu. Þóru Krist-
jónsdóttur bið ég guðs blessunar.
Jónína Michaelsdóttir.