Morgunblaðið - 21.12.2008, Blaðsíða 58

Morgunblaðið - 21.12.2008, Blaðsíða 58
58 Minningar MORGUNBLAÐIÐ SUNNUDAGUR 21. DESEMBER 2008 ✝ Karl Kristján Sig-urðsson fæddist í Reykjavík 13. janúar árið 1935. Hann lést 1. nóvember síðast- liðinn. Foreldrar hans voru Karen Kristine Nilsen og Sigurður Krist- jánsson. Systkini hans eru Guðjón Ragnar og Sigurdís Ásta María. Frá 3 til 8 ára aldurs bjó hann í Vatnsholti í Gríms- nesi, þar sem for- eldrar hans voru með búskap. Fað- ir hans lést þegar Karl var átta ára gamall og flutti fjölskyldan þá til Reykjavíkur. Hann lærði renni- smíði hjá Jens Árnasyni. Karl tók einnig fyrst stig til vélstjóraprófs og var í siglingum víða um heim um árabil. Þeg- ar hann kom í land réð hann sig á verk- stæði hjá Garðaprýði og gerði þar við margskonar tól og tæki. Síðustu ár tók Karl að sér sérverk- efni í fínsmíði á tækj- um og tólum fyrir Raunvísindastofnun Háskólans. Karl var ókvænur og barnlaus, en í 18 ár átti hann samleið með Sigrúnu Ragn- arsdóttur. Karl var jarðsunginn frá Bú- staðakirkju 10. nóvember. Nýlega lést Karl Kristján Sig- urðsson, rennismiður. Leiðir okkar lágu saman fyrir 6 árum, þegar mér var bent á smið til að leysa brýnan vanda. Við Eðlisfræðistofu Raunvísindastofnunar vantaði blý- skýlingu utan um nýþróaðan geislanema í stað lausra blýsteina. Ég hafði þá nýlega séð hvernig er- lendur kollegi leysti verkefnið. Hann smíðaði þrjú stálílát sem hann hellti síðan bráðnu blýi í. Kalli leysti verkefnið á mun ein- faldari hátt. Hann lét steypa gegn- heilan hólk, sem er einföld aðgerð, og renndi, boraði og sneið hólkinn síðan í þrjá hluta. Einfaldara gat þetta vart verið. Þetta var upphafið að samstarfi okkar. Hann fékk skissur og skil- aði, oftast degi síðar, vel smíðuðum hlut. Að stærsta verkefninu átti hann meginfrumkvæðið. Árið 1999 hafði við Raunvísindastofnun verið smíðaður sjálfvirkur sýnaskiptir, allflókið tæki sem flytur á sjálf- virkan hátt 10 mæliglös hvert á eft- ir öðru í mælistöðu. Að fenginni reynslu af þessu tæki blasti við að endurbætt útgáfa gæti komið að góðum notum við margvíslegar rannsóknir þar sem geislavirkum sporefnum er beitt. Stúdent, sem vann eitt sumar hjá okkur og vant- aði tímabundið verkefni, teiknaði fyrir mig einfalda mynd í tölvu af nýju tæki. Myndin kom öðru hvoru fram þegar ég var að leita í bréfas- tafla á skrifborði mínu. Þótt engin áform væru í bráð að ráðast í verk- efnið, sýndi ég Kalla eitt sinn myndina, til að fá mat á umfangi smíðinnar. „Á ég ekki bara að smíða þetta tæki?“ sagði hann. Ég svaraði að það væri ekki komið á dagskrá. En eftir stutt samtal, þar sem ég fann að honum fannst verk- efnið áhugavert, sagði ég já takk. Þremur vikum síðar sýndi hann mér listilega smíðaðan sýnaskipti. Hvorki fyrir þetta tæki né önnur verkefni vildi hann fá þóknun, nema þegar hann vantaði einhver verkfæri. Fyrir ári smíðaði Kalli svo end- urbætta útgáfu af sýnaskiptinum, sem hefur síðustu mánuði verið helsta mælitækið í radonmælingum Raunvísindastofnunar, og er það nú að opna nýja notkunarmögu- leika. Þessi samvinna hefur leitt til tveggja greina í erlend vísindarit þar sem Kalli er meðhöfundur. Þegar hann féll frá var þriðja greinin í uppsiglingu. Náðargáfa Kalla til smíða mun snemma hafa komið í ljós. Hann var jafnhagur á málm sem tré og vel að sér í rafeindatækni, en í þeirri grein lauk hann námi í dönskum bréfaskóla. Fyrir nokkr- um árum færði hann Ríkisútvarp- inu að gjöf allmörg viðtæki af elstu gerðum sem hann hafði gert upp sem ný. Smíðahlutir hans báru vitni um hugmyndaauðgi, handlagni og vandvirkni. Meðfæddir hæfileikar af þessu tagi eru þjóð okkar verð- mætir, en lítið er gert í skólum okkar til að leita þessara nemenda og þroska hæfileika þeirra og sér- gáfu þeirra. Karl var síðastliðið sumar ráðinn til tækjasmíði við verkstæði Eðl- isfræðistofu og byrjaði þar á því að koma tækjum og tólum í betra horf. Þegar andlát hans var til- kynnt á tölvuvef stofunnar, skrifaði einn starfsmanna okkar þar: „Kalli breytti verkstæðinu í himnaríki.“ Hans er sárt saknað. Við sendum ættingjum hans samúðarkveðjur okkar. Páll Theodórsson. Það er með söknuði sem ég kveð minn góða vin Karl Sigurðsson. Hann nefndi við mig í sumar að hann ætti kannski ekki langt eftir en mér fannst óhugsandi að hann væri að nálgast dauðans dyr. Kynni okkar Karls byrjuðu í Sölunefnd varnarliðseigna. Við komum þangað af og til og skoð- uðum þann ýmiss konar áhuga- verða varning sem þar var til sölu. Einhverju sinni þurfti hann aðstoð við að lyfta þungum spennubreyti upp í bílinn sinn og bað mig um hjálp. Þann greiða átti ég eftir að fá ríkulega endurgoldinn. Hann var augljóslega áhugamaður um raf- eindatækni svo ég spurði hvort hann gæti útvegað mér íhluti í magnara sem ég var að smíða. Það var auðsótt mál og hann bauð mér í heimsókn á heimili sitt á Sogaveg- inum. Íbúðarhúsið og bílskúrinn voru í senn fínasta safn og verkstæði. Þar var að finna fjölda hálfrar til heillar aldar gamalla útvarpstækja ásamt öðrum rafeindatækjum. Hann safnaði og gerði við það sem hann fékk og allt leit út sem nýtt. Öllu var raðað þétt og snyrtilega, bara snyrtimennskan gaf til kynna að þarna væri klár maður. Inni í húsinu voru öll fínu tækin og úr- klippusafnið hans. Hann safnaði ljósritum af áhugaverðum greinum og setti í möppur og safnaði jafnvel hljóðupptökum af áhugaverðum fyrirlestrum og geymdi á segul- böndum. Í bílskúrnum voru þar að auki tré- og járnsmíðavélar. Karl var rennismiður að atvinnu en áhugamaður á langtum víðara sviði í frístundum. Nokkrum mánuðum eftir fyrstu kynni okkar keypti ég mælitæki í Sölunefndinni. Þegar ég kom heim áttaði ég mig á því að mikilvæga hluti vantaði í tækið og án þeirra var það gagnslaust. Ég nefndi þetta við Karl og þá kom í ljós að hann lumaði á því sem mig vantaði. Hann hafði séð hlutina og keypt. Hann áttaði sig á því að tæki var á leiðinni og beið eftir því. Hann vildi gefa mér hlutina en féllst þó á að ég greiddi honum útlagðan kostn- að. Atvik sem þetta urðu heldur að reglu en undantekningum. Þau urðu ófá verkefnin sem ég hef tekið að mér sem byrjuðu á heimsókn til Karls. Einhvern tímann datt það upp úr mér að ég ynni fyrir Pál Theódórs- son eðlisfræðing í Háskólanum. Karli fannst mikið til um það. Hann hafði hlustað á fyrirlestra Páls frá því um 1980 þar sem Páll spáði um framtíð rafeindatækni- nnar. Hann hafði spilað fyrirlestr- ana inn á segulband og afritaði þá á kassettu handa mér. Ég nefndi það við Karl að Pál sárvantaði góð- an smið, en hann var feiminn við að hitta Pál. Ég gekk harðar að hon- um og það endaði með því að þeir kynntust og unnu saman í mörg ár. Karl endaði sem meðhöfundur tveggja vísindagreina. Einföld riss- mynd af því sem átti að smíða dugði Karli og útkoman varð alltaf betri en upphaflega hugmyndin. Það var svo í maí í ár að Karl fékk fasta stöðu á verkstæði Raun- vísindadeildar Háskóla Íslands. Hann var farsæll í því starfi og verkefnunum fjölgaði jafnt og þétt. Karl var einstaklega prúður maður, þægilegur í samskiptum, hjálpsamur og góður vinur. Hann var vel að sér í málefnum líðandi stundar og jafnan var gaman að koma í heimsókn til hans til að spjalla. Guðjón I. Guðjónsson. Karl Kristján Sigurðsson ✝ Innilegar þakkir færum við öllum þeim sem sýndu okkur samúð og hlýhug við andlát og útför ástkærs eiginmanns, föður, tengdaföður, afa og langafa, SIGURÐAR JÓNSSONAR frá Sandfellshaga, Norðurþingi, síðar Miklubraut 66, Reykjavík. Ingibjörg Jónsdóttir, Jóna Björg Sigurðardóttir, Karl Halldór Karlsson, barnabörn og barnabarnabörn. ✝ Grímur Ársælssonfæddist í Dölum í Vestmannaeyjum 17. nóvember 1940. Hann lést á gjörgæsludeild Landsspítalans við Hringbraut 29. nóv- ember síðastliðinn. Foreldrar hans voru Hansína Á. Magn- úsdóttir húsmóðir, f. í Vesturhúsum í Vest- mannaeyjum 12. jan- úar 1904, d. 16. sept- ember 1980, og Ársæll Grímsson bóndi, f. í Nýborg á Stokkseyri 9. janúar 1901, d. 23. febrúar 1998. Systkini Gríms eru; 1) Maggý Jór- unn f. 9. apríl 1927, gift Guðmundi Stefánssyni, d. 1996, börn þeirra Hannes, Magnús og Nanna. 2) Mar- grét, f. 2. desember 1928, d. 23. apr- íl 1990, gift Ragnari Gíslasyni, dótt- ir þeirra Hanna Björk. 3) Erla, f. 30. júní 1930, gift Gunnari M. Björns- syni, d. 1986, börn þeirra. Dagmar, Ár- sæll, d. 1987 og Jó- hanna. 4) Hannes, f. 29. nóvember 1931, d. 26. apríl 1949. Í Vestmannaeyjum bjó Grímur til 1945 þegar fjölskyldan fluttist að Húsatóftum við Grindavík og frá 1948 bjó hann í Hafn- arfirði, fyrst í Sveins- koti á Hvaleyri en frá 1974 að Suðurbraut 16. Grímur stundaði útgerð á smá- bátum frá Hafnarfirði mestan hluta síns starfsferils, en einnig verka- mannastörf í skipasmíðastöðinni Dröfn í Hafnarfirði og í stuttan tíma hjá Raftækjaverksmiðjunni Rafha. Útför Gríms fór fram frá Hafn- arfjarðarkirkju 9. desember, í kyrr- þey. Þá hefur síðasti kaflinn í lífsbók uppáhaldsfrænda míns verið skráð- ur og bókinni lokað. Óvænt og miklu fyrr en nokkurn hafði órað fyrir. Sorgin og söknuðurinn er mikill, en ljúfar minningarnar streyma fram og gera okkur bæri- legra að sætta okkur við það sem við fáum engu um ráðið. Í sextíu ár bjó Grímur í Hafn- arfirði, fyrst í Sveinskoti á Hvaleyri en síðar inni í bæ. Fyrsta 1½ ár lífs míns bjó ég með mömmu hjá ömmu, afa og Grími í Sveinskoti auk þess sem ég dvaldi þar ótal sinnum sem barn um lengri eða skemmri tíma. Fjölmargar bernskuminningar mínar tengjast þ.a.l. lífinu á Hvaleyrinni þar sem streita og tímaleysi nútíðarinnar þekktist ekki. Ég var ekki há í loftinu þegar ég skottaðist með afa um Hvaleyrina og hann kenndi mér m.a. að þekkja hvítu trilluna hans Gríms með grænu lunningunni langt úti á Firð- inum. Oftar en ekki var hún drekk- hlaðin á landstími, enda frændi með fengsælustu grásleppukörlunum í Hafnarfirði. Þá var nú eins gott að vera fljót heim í hús til ömmu svo maturinn stæði klár á borðinu þeg- ar Grímur kæmi heim. Alveg sama hversu þreyttur og lúinn hann var eftir róðurinn, alltaf hafði hann tíma til að kjá í heimilishundinn og mig, óstýrilátan krakkann, sem, eins og hundurinn, réð mér ekki fyrir kæti þegar hann renndi loks í hlað á jeppanum sínum. Grímur var bæði barngóður og hjartahlýr. Því fékk maður ríkulega að kynnast; ómældur tíminn sem hann gaf sér til að leika, spila og tefla eða bara leyfði manni að þvæl- ast með sér á jeppanum um allar trissur að ekki séu nú nefndar allar gjafirnar sem hann færði fjölskyld- unni og alltaf hittu í mark. Þegar við hittumst á förnum vegi spurði hann alltaf frétta af fjölskyldunni, gladdist með góðlátlegu brosi og glettni í auga þegar vel gekk, en tók ákaflega nærri sér ef erfiðleikar bjátuðu á og velti upp möguleikum til úrbóta. Áhugi Gríms á íþróttum var mik- ill og var hann einlægur stuðnings- maður Knattspyrnufélagsins Hauka. Var það svo að þegar elsta dóttir mín, þá barnung, ákvað að flytja sig frá Haukum til FH að helsta áhyggjuefni hennar var hvort Grímur frændi myndi e.t.v. hætta að gefa henni jólagjafir! Helsta áhugamál hans var skák. Hana stundaði hann lengi með Skákfélagi Hafnarfjarðar en síðustu árin einkum með Riddurunum og KR-klúbbnum. Fór hann nokkrar utanlandsferðir til að tefla með KR- ingum og veittu þessar ferðir hon- um ómælda ánægju. Elsku frændi. Það er erfitt að kveðja þá sem manni þykir vænt um, einkum nú þegar hátíð ljóss og friðar er fram- undan, einmitt sá árstími sem við höfðum markað fasta tíma til að njóta samvista. Þú varst vandaður maður; íhugull, hógvær og barst lít- ið á í lífinu en varst einstaklega ljúfur og traustur í allri framgöngu og hafðir mikið að gefa okkur öll- um. Ég þakka þá gæfu að hafa átt þig fyrir frænda. Ég þakka þér all- ar góðu stundirnar sem við áttum saman og allar dýrmætu minning- arnar sem þær hafa gefið mér. Þó þú sért horfinn að sinni veit ég að við sjáumst síðar. Hafðu þökk fyrir allt. Sofðu rótt. Þín frænka, Hanna Björk. Enginn veit sína ævina fyrr en öll er. Sláttumaðurinn slyngi með ljá- inn gefur engin grið og er sífellt á ferð. Horfinn er af skákborði lífsins Grímur Ársælsson, skákmaður og trillukarl, sem fann sér æ meiri uppbyggilega dægradvöl og góða afþreyingu við taflið eftir því sem árin færðust yfir og hann hægði ferðina frá sjósókn og lífsins streði. Skák og skak voru hans ær og kýr, aðalviðfangsefni alla tíð. Grímur var traustur og yfirvegaður skákmaður, iðinn við kolann, í tvöfaldri merk- ingu, allt sitt líf. Undanfarin mörg ár tefldi hann oft í viku bæði í Ridd- urunum, skákklúbbi eldri borgara á höfuðborgarsvæðinu, í Hafnarfjarð- arkirkju, í Skákdeild KR í Fax- askjóli, í Skákklúbbi hinnar vísu Kaísu (gyðju skáklistarinnar) í FB Garðabæ (áður VISA-klúbbnum), heimsótti Skákklúbb FEB (Félags eldri borgara) í Stangarhyl, og sótti nú síðast líka skákkvöld í Gallerý Skák í Bolholti. Hann var einn af frumherjum að stofnun Riddarans fyrir 10 árum og forvígis- og um- sjónarmaður klúbbsins frá fyrstu tíð til hinsta dags. Hann undirbjó skákfundi klúbbsins hvern miðviku- dag árið um kring og vann skipu- lega að uppbyggingu hans með inn- heimtu lágra þátttökugjalda af félögunum á hverri æfingu, sem síð- an voru nýtt til að kaupa vandaðan skákbúnað, taflmenn, klukkur og borð. Nú síðast fartölvu og flatskjá til að auðvelda pörun, skráningu og allt móta- og utanumhald. Grímur barst lítt á, bæði í skák- inni sem lífinu öllu og lét lítið yfir sér. Einstakt prúðmenni í öllum sínum háttum, hæglátur og hlé- drægur, hvers manns hugljúfi. Við skákborðið var hann oft kíminn, reri fram í gráðið íbygginn á svip, léttur í skapi þegar vel gekk, en gat líka verið þungur á brún, enda óvenju svipmikill maður, þegar svo bar við ef sókn rann út í sandinn eða vörnin brast, hálfafsakandi sig en hrósandi mótherja sínum. Grím- ur naut þess að tefla skák, elda grátt silfur í friði og spekt á hvítum reitum og svörtum í góðra vina hópi, eins og fleiri, með hugkvæmn- ina eina að vopni. Þó Grímur væri sjómaður lengst af var hann þó ekki „sigldur“ maður fyrr en hann brá sér með skákfélögum sínum úr KR- klúbbnum til Færeyja fyrir nokkr- um árum, sjálfum sér og öðrum til mikillar ánægju, en sú ferð var síð- ar í flimtingum kölluð „Grímsævin- týrið“. Í hitteðfyrra lá svo leið hans í sama hópi til Skotlands að etja kappi við þarlenda í Edínaborg og í ár var haldið til Hollands með nokkrum skákfélögum á skákmótið í Wijk Aan Zee (Sjávarvík) og loks til Danmerkur sl. vor, þegar 2 tugir víkinga úr Skák(her)deild KR fóru utan til að herja á Dani, fyrst Jóta nær Árósum og síðan Hafnarbúa í Kóngsins Kaupinhafn í Danaslagi. Það er mikil missir og eftirsjón að Grími. Því er sár söknuður að okkur vinum hans og skákfélögum kveðinn við sviplegt og ótímabært fráfall hans. Minning hans lifir. Einar S. Einarsson. Grímur Ársælsson Morgunblaðið birtir minning- argreinar alla útgáfudagana. Lengd | Minningargreinar séu ekki lengri en 3.000 slög (stafir með bilum - mælt í Tools/Word Count). Ekki er unnt að senda lengri grein. Hægt er að senda örstutta kveðju, HINSTU KVEÐJU, 5-15 línur, og votta þeim sem kvaddur er virðingu sína án þess að það sé gert með langri grein. Ekki er unnt að tengja viðhengi við síðuna. Undirskrift | | Minningargreinahöf- undar eru beðnir að hafa skírnarnöfn sín en ekki stuttnefni undir grein- unum. Minningargreinar
Blaðsíða 1
Blaðsíða 2
Blaðsíða 3
Blaðsíða 4
Blaðsíða 5
Blaðsíða 6
Blaðsíða 7
Blaðsíða 8
Blaðsíða 9
Blaðsíða 10
Blaðsíða 11
Blaðsíða 12
Blaðsíða 13
Blaðsíða 14
Blaðsíða 15
Blaðsíða 16
Blaðsíða 17
Blaðsíða 18
Blaðsíða 19
Blaðsíða 20
Blaðsíða 21
Blaðsíða 22
Blaðsíða 23
Blaðsíða 24
Blaðsíða 25
Blaðsíða 26
Blaðsíða 27
Blaðsíða 28
Blaðsíða 29
Blaðsíða 30
Blaðsíða 31
Blaðsíða 32
Blaðsíða 33
Blaðsíða 34
Blaðsíða 35
Blaðsíða 36
Blaðsíða 37
Blaðsíða 38
Blaðsíða 39
Blaðsíða 40
Blaðsíða 41
Blaðsíða 42
Blaðsíða 43
Blaðsíða 44
Blaðsíða 45
Blaðsíða 46
Blaðsíða 47
Blaðsíða 48
Blaðsíða 49
Blaðsíða 50
Blaðsíða 51
Blaðsíða 52
Blaðsíða 53
Blaðsíða 54
Blaðsíða 55
Blaðsíða 56
Blaðsíða 57
Blaðsíða 58
Blaðsíða 59
Blaðsíða 60
Blaðsíða 61
Blaðsíða 62
Blaðsíða 63
Blaðsíða 64
Blaðsíða 65
Blaðsíða 66
Blaðsíða 67
Blaðsíða 68
Blaðsíða 69
Blaðsíða 70
Blaðsíða 71
Blaðsíða 72

x

Morgunblaðið

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Morgunblaðið
https://timarit.is/publication/58

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.