Morgunblaðið - 21.12.2008, Blaðsíða 18

18 Tónlist
MORGUNBLAÐIÐ SUNNUDAGUR 21. DESEMBER 2008
ÍS
L
E
N
S
K
A
S
IA
.I
S
U
T
I
44
21
0
11
.2
00
8
HOLTAGÖRÐUM GLÆSIBÆ KRINGLUNNI SMÁRALIND SÍMI 545 1500
Brettapakkar
20% afsláttur
Brettadeildin er í Kringlunni
Eftir Freystein Jóhannsson
freysteinn@mbl.is
B
ergþóra Jónsdóttir, koll-
egi minn, segir Þorleif
Gauk stórflinkan munn-
hörpuspilara og segist
viss um að hann eigi eftir
að gera stóra hluti. Bergþóra dugar
mér alveg, ég þarf ekki frekari vitna
við.
Grípa öll í hljóðfæri
Hann er nýorðinn 17, þegar við
tölum saman, var að taka bílprófið,
sem hann „missir“ um leið og fjöl-
skyldan flytur til Noregs 22. desem-
ber. Þar í landi þarftu að vera 18 til
þess að hafa bílpróf. „Ég var búinn
með bóklega hlutann og tíminn fyrir
þann verklega var að renna út. Svo
ég ákvað að skella mér bara í prófið.
Vonandi fæ ég það viðurkennt með
einhverjum hætti í Noregi.“
Þau eru fimm systkinin og hafa öll
fengið tónlistarlegt uppeldi. „Við
grípum öll í eitthvert hljóðfæri. Og
yngri systir mín syngur. Við gætum
þess vegna stofnað fjölskylduband.“
Faðir hans, Davíð Sigurðsson, er
smiður og móðir, Sesselja Guðrún
Guðjónsdóttir, kennari og hann seg-
ir þau bæði komin með vinnu í Staf-
angri. Sjálfur ætlar hann að sinna
tónlistinni áfram.
Munnharpan kom í kaupbæti
„Ég byrjaði fimm ára á trommur,
man reyndar ekki af hverju ég valdi
þær. En svo tók blokkflautan við. Ég
æfði mig stanzlaust og foreldrar
mínir létu það yfir sig ganga. Þau
hafa alltaf verið mjög hvetjandi.
Tónlistin er meira úr mömmu, bróð-
ir hennar er Þorleifur Guðjónsson,
bassaleikari í KK bandi, og heima
hjá þeim voru menn alltaf að spila í
kjallaranum. Þar komu allir þeir
beztu; KK og Bubbi þar á meðal.
Níu, tíu ára fór ég að spila á gítar og
var kominn í fyrstu hljómsveitina á
Skaganum 13 ára.“ Hann brosir ei-
lítið vandræðalegur, þegar hann
man ekki hvað fyrsta hljómsveitin
hét.
Munnhörpunni kynntist hann fyr-
ir 2-3 árum. Þá keypti hann gítar á
netinu og munnharpa fylgdi með í
kaupbæti! „Ég fór að fikta við hana,
af einhverri rælni, þreifaði mig
áfram og fannst hún ótrúlega
skemmtilegt hljóðfæri. Ég lærði
mest á hana af netinu; af Adam Gus-
sow, og svo var bara að æfa og æfa.
Fyrir svona ári byrjuðum við
Tommi vinur minn svo að spila sam-
an, ég á munnhörpu og hann á gítar.
Við köllum okkur Devil’s train.“
– Hvers konar nafn er það á ung-
lingahljómsveit á Akranesi?
„Djöflalestin, það er lestin sem
sækir blúsleikarana sem hafa gert
samning við kölska. Menn trúðu því
að þeir sem sköruðu framúr hefðu
selt djöflinum sálu sína. Öðruvísi
náðu þeir ekki á toppinn.
Sögurnar fengu svo byr undir
báða vængi, þegar gítarleikarinn
Robert Johnson hvarf af sjónarsvið-
inu í ár og kom svo aftur betri en
nokkru sinni fyrr. Hann var sagður
hafa ferðazt með draugalestinni og
hann ýtti undir sögusagnirnar með
því að búa til lög um draugalestina
og halda henni þannig gangandi.“
– Ekki átt þú von á þeirri lest, eða
hvað?
„Nei, ekki svo ég viti,“ segir Þor-
leifur Gaukur og flissar. Í hans til-
felli dugar það til þess að verða góð-
ur að vera Skagamaður og
óhræddur við að gefa hjátrúnni
langt nef.
Fyrir nokkrum mánuðum hóf
hann að leika í hljómsveitinni Fer-
legheit á Skaganum og auðvitað að-
allega blús. „Það er eitthvað við
blúsinn sem sækir stöðugt á mig,
leggst í mig aftur og aftur.“ Og hann
ætlar að læra á djassgítar, er reynd-
ar byrjaður og hefur innritað sig í
tónlistarháskólann í Stafangri í
haust. „Það er gott að hafa tvennt í
takinu til að skipta á milli.“
– Hvar hefurðu verið að spila?
„Ég hef spilað mikið hérna á
Skaganum. En svo líka á blús-
kvöldum á Kaffi Rosenberg í
Reykjavík.“
– Þú ert bara sextán, nýorðinn
sautján!
„Já, já, ég þyrfti náttúrlega að
vera átján. En mamma og pabbi
fylgjast með mér, þau koma alltaf
þegar ég spila einhvers staðar svo
þetta gengur.“
Hann kvíðir Noregsferðinni ekki.
„Mér lízt vel á það. Svona tækifæri
er bara til þess að grípa það. Það
lengist kannski eitthvað á milli mín
og vina minna en ég hitti þá seinna.
Og svo eignast ég efalaust nýja vini.“
Og hann er með framtíðina á
hreinu: „Í sumar ætlum við Tommi
að gerast götuspilarar, byrja í Staf-
angri og ferðast svo bara eftir því
sem vindurinn blæs. Við erum búnir
að taka upp disk og erum að ganga
frá honum aðallega fyrir götuna í
sumar. Þetta eru sextán lög eftir
okkur sjálfa, blúslög auðvitað.“
Þegar ég bið hann að nefna uppá-
haldsmunnhörpuleikarann nefnir
hann Little Walter, bandarískan
munnhörpuleikara „sem spilaði með
öllum frægustu gæjunum“.
– Eins og þig dreymir um?
„Ég hef nú spilað með rjómanum
hér heima,“ segir hann, ekki til þess
að hreykja sér heldur bara til þess
að benda á ákveðna staðreynd. „En
það er aldrei að vita hvernig fram-
tíðin verður.“
Blúsinn leggst
í mig aftur og aftur
Morgunblaðið/Einar Falur
Í góðum gír Þorleifur Gaukur Davíðsson er stórflínkur munnhörpuspilari og hefur þóttt ungur sé þegar spilað með þeim beztu í bransanum.
Sextán ára gamall hefur
hann vakið athygli fyrir
munnhörpublús.
Skagamaðurinn Þorleif-
ur Gaukur Davíðsson
hefur spilað með þeim
beztu og alltaf haft for-
eldri í horninu til þess
að dekka sig því hann
er of ungur til þess að
koma fram á öldurhús-
um. Og nú liggur leiðin
til Noregs þar sem hann
ætlar m.a. að undirbúa
sig sem götuspilari fyrir
næsta sumar.