Saga - 1967, Qupperneq 100

392
RITFREGNIR
Arnheiður Sigurðardóttir: Híbýlahættir á miðöldum.
Rvk. 1966. 152 bls.
Að þessari bók þykir mér mikill fengur. Hún fyllir þarfir, sem
orðnar voru, þar sem eigi er unnt að eignast ritgerð Valtýs Guð-
mundssonar um þetta efni, enda er henni í mörgu nú orðið áfátt.
Útgefandi hefur vandað til útgáfunnar, og er því leitt, að bók-
bandið skuli ekki vera nægilega gott. Það er eins og bókbindarar
ráði ekki lengur vel við efnin, sem þeir vinna úr, eða þá að reynt
sér að spara þar, sem sízt skyldi. Enn fremur virðast myndirnar,
sem mikill fengur er að, ekki vera eins vel prentaðar og skyldi,
sumar hverjar. Er svona óþarfa handvömm leið. Fagmennskan er
ekki öll, þar sem hún ætti að vera.
Verk þetta er magistersritgerð höfundar. Hún er unnin af gríð-
armikilli natni og kunnáttu. Það er mér kunnugt, hversu mikla rækt
höfundur lagði við að kynna sér heimildir og meta hverja einstaka
þeirra sjálfstætt. Enn fremur er mér mæta vel kunnugt, að höf-
ujidur fór í leit sinni yfir miklu stærra svið í tíma en ritgerðm
tekur. Arnheiður fór yfir alla máldaga og úttektir fram til 1700.
Af ýmsum ástæðum gat hún ekki notað yngsta efnið, sem er mun
meira en efni það, sem svo prýðilega er lagt fram fyrir lesandann.
Ég veit, að hana langar til að hnykkja betur á og að hún vildi
birta meira um lausamuni en fram kemur í ritgerðinni eins og hun
liggur fyrir. Vonandi verður það einhvern tíma, því Arnheiðui
hefur sýnt, að hún getur lagt fram efni á ljósan og þægilegan hátt
og kann vel að miða hinn innlenda efnivið við samtímafyrirbrigði
erlend, enda er hún nokkrum sinnum búin að ferðast utan til ÞesS
að skoða söfn sér til þekkingarauka.
Magnús Már Lárusson■
Svend Ellehoj: Studier over den ældste norrone hist
orieskrivning. Kobenhavn 1965. 326 bls.
Doktorsritgerð þessi er óvenju lipurlega samin á ljósu og eU*
földu máli. Er það nokkuð fátítt, sem alkunna er um slík ver,^
Hinn ytri búnaður ritgerðarinnar er með ágætum, enda geún.
sem vol. XXVI í Bibliotheca Arnamagnæana. Bls. 16 segir, að ®
helgi hafi haft upp á Sæmundi fróða og þeir farið út saman e
eldri gerð Jóns sögu. Þetta var óþörf smámunasemi, þar sem Þe
er getið í báðum gerðum. Bls. 23 notar höfundur hugtakið ,bon^
aristokratiet'. Þetta er vandræðalegt orðalag og er sprottið úr Ja
vegi rómantíkurinnar á 19. öld. Hugtakið kemur ekki næg1 e