SunnudagsMogginn - 24.10.2010, Blaðsíða 37

Morgunblaðið/Kristinn
Systkinin Ísabella Sól og Jökull Máni.
24. október 2010 37
ekki tilbúinn til að taka þátt í heimafæðingu þá. Svo þegar ég
sá hvernig hún gerði þetta þá hugsaði ég: Hún kann þetta!“
Samtímis spjallinu er Bjarki að hræra graut fyrir Jökul
Mána á meðan litli drengurinn leikur sér í stofunni. „Hann
situr á sama stað og hann fæddist á,“ segir Bjarki. „Hann er
ótrúlega rólegur og líður vel í eigin skinni, fullur af sjálfs-
trausti,“ segir hann um soninn.
Hann kann vel að meta tímann sem hann fær að eyða
með syni sínum, bæði eftir fæðinguna og nú í orlofinu. „Það
var gott að þurfa ekki að fara upp á spítala og geta bara verið
heima í knúsinu. Það eina sem maðurinn gerir er að pumpa í
laugina og láta renna í hana. Annars gerir konan þetta bara
sjálf. Það er ekkert hægt að hjálpa konunni í fæðingu eins og
maður heldur. Hún þarf bara að hafa öruggt umhverfi og þá
fer hún létt með að gera þetta sjálf.“ Nýfæddur á heimili sínu í öruggum faðmi mömmu.
Þ
að er alveg með ólíkindum hvað maður
getur valdið sjálfum sér miklum skaða.
Velflest þekkjum við umferðarreglurnar,
muninn á réttu og röngu og vitum hvað
við þurfum að gera til að halda góðri heilsu. En
samt á manneskjan í vök að verjast. Hvern ein-
asta dag brjóta hundruð Íslendinga umferðarregl-
urnar eða gera eitthvað sem ekki telst rétt fyrir
þjóðfélagið eða heilsu þeirra. Í rauninni er mað-
urinn sinn versti óvinur. En þrátt fyrir allt þetta
erum við meira eða minna öll eins, því okkur
finnst eiginlega allt vera öðrum að kenna. Sem er
svolítið spes.
Til að gera langa sögu stutta þá gerðist það ný-
lega að ég næstum skar af mér einn puttann.
Þannig var að ég var heima hjá mér og allt í einu
datt mér í hug að fá mér svo sem eins og eina
brauðsneið. Með osti. Sem getur oft verið bara al-
veg prýðilegt að gera þegar maður er einn heima
hjá sér. Sumir fá sér jafnvel te með. Te og rist er
klassík.
Þegar ég svo mundaði ostskerann við ost-
stykkið stóð hann eitthvað á sér. Eða sem sagt
það kom engin ostsneið. Og vöðvabúntið ég lét
ekki þar við sitja, heldur bara gaf í og þrykkti
ostaskeranum að mér. Sneiðin skyldi skorin. Það
vildi svo ekki betur til en að í staðinn fyrir að
skera sneið af ostinum skar ég eina sneið af mér.
Ég veit ekki með þig kæri lesandi, en ristað brauð
með fersku mannakjöti er nokkuð sem ég bara
hef lítið verið að fá mér. En það fór auðvitað allt
af stað. Blóðið frussaðist í allar áttir og áður en ég
vissi leit eldhúsið út eins og eftir atriði í Kill Bill
2. Í fyrstu vissi ég ekkert hvað ég átti að gera,
ráfaði um og reyndi að stoppa blæðinguna. En ég
fór hins vegar strax í að finna blóraböggul. Vegna
þess að þetta var auðvitað ekkert mér að kenna.
Ekki ætlaði ég að skera af mér puttann? Ég
meina, come on. Samt var enginn sjáanlegur, því
ég var jú einn heima. Að lokum komst ég að því
að þetta væri helvítis ostaskeranum að kenna.
Eða aðallega „hálfvitanum“ sem hannaði osta-
skerann.
Ég verð reyndar að bæta því við að mér hefði
fundist þetta allt mun skárra ef oststykkið hefði
verið af eitthvað merkilegri sort. Til dæmis ef
þetta hefði verið dýr franskur brie. En nei, nei,
þetta var bara hversdagslegur Gouda. Og 17%
takk fyrir.
Í umferðinni finnst manni líka yfirleitt allt vera
öllum öðrum að kenna. Þegar við setjumst undur
stýri breytumst við í guði og allir aðrir í umferð-
inni virðast breytast í djöfla sem reyna að gera
allt sem í þeirra valdi stendur til að gera okkur
lífið leitt. Um daginn svínaði að mér fannst ein-
hver „hálfviti“ fyrir mig. Svo þurftum við báðir
að stoppa á rauðu ljósi. Síðan kom grænt. Og
„hálfvitinn“ gefur í. Og ég auðvitað líka. Það
vildi þó ekki betur til en svo að þegar ég gaf í var
ég næstum því búinn að keyra niður einhvern
auglýsingastand á gangstéttinni. Ég bölvaði auð-
vitað „hálfvitanum“ í sand og ösku. Enda var
þetta ekkert mér að kenna.
Það er samt eitt sem getur aldrei verið manni
sjálfum að kenna. Þegar maður labbar á fólk. Það
er ALLTAF öðrum að kenna. Hver hefur ekki lent
í því að vera kannski bara að labba einhvers stað-
ar. Svo er einhver að labba fyrir framan þig og
tekur bara allt í einu upp á því að hætta að labba.
Bara alveg upp úr þurru. Bara stoppar. Og maður
þarf annaðhvort að snarstoppa sjálfur eða taka
svona stóran sveig framhjá. Maður er bara að
labba í rólegheitunum og áður en þú veist af
þarftu að taka eitt stykki hratt zikk zakk í miðri
Kringlunni. Svoleiðis er ALLTAF öðrum að kenna.
Ekki mér
að kenna
Pistill
Bjarni Haukur Þórsson