SunnudagsMogginn - 31.10.2010, Blaðsíða 43

31. október 2010 43
Í
beinu framhaldi af síðasta pistli um ofurbombuna Mae
West, sem var heldur frek til karla, þá er ekki úr vegi að
minnast á glæpakvendið Mata Hari, meintan kvenkyns
njósnara í byrjun tuttugustu aldarinnar.
Mata Hari var eins og Mae West fædd í ljónsmerkinu og
uppi á sama tíma.
Hún var hollensk en flutti ung til Parísar og vann þar fyrst
fyrir sér sem knapi á sirkushestum en hún varð nánast fræg á
einni nóttu fyrir einstaklega heillandi erótískan dans með
austrænu ívafi.
Hún sló áhorfendur töfrum þegar hún í framandi dans-
inum fletti sig frjálslega klæðum þar til brjóstahaldið og
skartgripirnir voru einir eftir til að skýla hennar hasakroppi.
Hún skapaði sér nafn í dansheiminum sem opnaði henni
dyr inn í heim fræga og ríka
fólksins. Hún gerðist meðal
annars hjákona milljónerans
Emiles Etiennes Guimets.
Sem sannur bóhem og lista-
maður hafði Mata Hari aðgang
að háttsettum mönnum, off-
íserum og pólitíkusum.
Og nýtti sér það óspart.
Sagan segir að hún hafi átt
ótal elskhuga í hinum ýmsu
löndum, þeirra á meðal var
þýskur prins.
Í fyrri heimsstyrjöldinni átti hún að hafa náð hernaðar-
leyndarmálum upp úr valdamiklum mönnum með töfra
tálkvendisins eina að vopni.
Makalaust hvernig ein kona getur svipt karlmenn allri vit-
glóru með fegurð og erótískum dansi. Það er greinilega ekki
tilviljun að í James Bond-myndunum eru njósnakvendin
yfirleitt íðilfagrar meyjar með þokkafullan skrokk, það er allt
sem þarf til að fá karlmann til að leysa frá skjóðunni.
Árið 1917 var Mata Hari ákærð og fundin sek um njósnir
fyrir Þjóðverja og hún var tekin af lífi, aðeins 41 árs.
Hún á að hafa blásið kossi til aftökumannanna og sagt:
„Takk herrar mínir.“ Önnur saga segir að hún hafi neitað
að láta binda fyrir augun á sér og sagt á dauðastundinni: „Jú,
ég er lauslætisdrós en ég er enginn landráðamaður.“
Seinna kom í ljós að hún var saklaus send í dauðann, hafði
verið leiksoppur annarra njósnara.
Löngum hafa konur þurft að blæða fyrir það að vera ómót-
stæðilegar.
Mikill er máttur
tálkvendis
Stigið í
vænginn
Kristín Heiða
khk@mbl.is
Oftlega hefur hún eflaust hrist sitt kroppaskart í dansinum.
’
Hún varð
nánast fræg
á einni
nóttu fyrir ein-
staklega heillandi
erótískan dans.
Gatan mín
G
ötunöfn þurfa að vera falleg. Sjálf ólst
ég upp við Fagurhólstún vestur í
Grundarfirði en nú bý ég við Ljós-
vallagötu í Reykjavík og með sanni má
segja að heitið sé í senn fallegt og bjart. Staðsetn-
ingin er líka mjög góð. Hér er ég í næsta nágrenni
við miðbæinn en samt hæfilega úrleiðis. Kostirnir
við þennan stað eru margir. Ég er stelpa vestan af
Snæfellsnesi og verð alltaf Grundfirðingur í hjarta
mínu, aldrei Reykvíkingur. Get á hinn bóginn vel
sætt mig við að vera Ljósvellingur,“ segir Þórhild-
ur Guðrún Ólafsdóttir fjölmiðlakona.
Ljósvallagata liggur frá Hringbraut að Hólatorgi.
Þetta er einstefnugata þar sem húsin, sem flest eru
tveggja til þriggja hæða og byggð á árunum 1920 til
1930, eru á vinstri hönd. Til hægri er gamli kirkju-
garðurinn við Suðurgötu.
„Systir mín kom eignaðist þessa íbúð árið 1996
og þá kom ég auðvitað hingað oft auk þess sem við
bjuggum hér saman á tímabili. Seinna fór svo að ég
keypti íbúðina af henni og get varla hugsað mér að
fara héðan. Ef plássið verður of lítið skal ég fyrr
snúa öllu við og skipuleggja upp á nýtt en flytja
héðan,“ segir Þórhildur, sem út um gluggann í
vinnuherbergi sínu sér yfir opið svæði eða öllu
heldur stórt port sem er bakgarður húsa við Brá-
valla-, Ásvalla- og Ljósvallagötu.
„Ég er mikil kattakona og er með gamla kisu hér
heima. Mér finnst annars mjög gaman að sitja við
gluggann minn og horfa á kettina hvar þeir læðast
um, príla upp og niður veggi og staura og láta sem
þeir eigi heiminn sem þó er varla stærri en þetta
húsasund. Það vita kannski ekki margir um þenn-
an bakgarð sem oft hefur verið kallaður „Sést-
vallagata“ enda þótt sú nafngift sé ekki formleg.
Þetta er falleg vin og í raunar afar myndrænt um-
hverfi eins og margir hafa raunar nýtt sér. Mynd-
band með Sigur Rós var á sínum tíma tekið þarna
upp og eins myndskeið í nokkrum íslenskum bíó-
myndum. Þá hafa myndbrot líka verið tekin upp í
gamla kirkjugarðinum hér andspænis húsinu
mínu. Ég hef fengið góða tengingu við sögu borg-
arinnar með því að rölta um slóðir þessara hljóðu
nágranna minna. Sagan er skynja má í kirkjugarð-
inum er mjög áhugaverð,“ segir Þórhildur, sem
finnst í því umhverfi sem hún býr í mikilvægt að
halda í gamla stílinn. Innanhúss hjá sér sé æði
margt í anda fyrri ára, til að mynda fornfálegar
hurðir og rósettur í loftinu, og slíku sé goðgá að
skipta út fyrir eitthvað nýrra. Húsmunir verði líka
að vera í stíl við þetta og fyrir vikið sé æði margt í
sínum ranni líkt því sem var hjá afa og ömmu.
„En kannski er þetta bara eitthvað ómeðvitað
hjá mér, gert í þeim tilgangi að halda í taugina við
umhverfið sem ég ólst upp í. Í hjarta mínu er ég
alltaf landsbyggðarstelpa og verð að halda í þá
taug. Og til að fá andrúm skrepp ég oft upp til
fjalla á jeppanum mínum, sem er raunar svo stór
að hann kemst varla í bílastæðin hér við götuna,
sem kannski segir einhverja sögu.“
sbs@mbl.is
Morgunblaðið/Kristinn
Fallegt, bjart og
hljóðir nágrannar
Reykjavík
Ljó
sv
all
ag
at
a
2
1
Su
ðu
rg
at
a
Tja
rn
ar
ga
ta
Skothúsvegur
Sólvallagata
Hávallagata
Hringbraut
Víðimelur
Ga
rð
as
træ
ti
Tún
gat
a
Túngata
Brávallagata
Tj
ör
ni
n
1.„Þú ert ný hér í hverfinu,“ sögðu bræðurnir Gunnar
og Kristján sem reka verslunina Kjötborg á Ásvalla-
götunni þegar ég kom þangað fyrst inn. Vildu vita
hver ég væri og gátu síðan sagt mér allt um hverfið
og fólk sem hér býr. Búðin þeirra er nokkurs konar
félagsmiðstöð fólksins sem býr hér í gamla Vest-
urbænum og innandyra hjá þeim er hlýlegur andi og
skemmtileg stemning sem gaman er að kynnast.
2. Mér finnst gaman að rölta stundum um gamla
kirkjugarðinn sem er hér beint á móti húsinu mínu.
Þar er margt fróðlegt að sjá og tengi maður nöfnin
við það sem maður hefur lesið rifjast upp frásagnir
af fólki sem setti mikinn svip á t.d. fyrstu áratugi
tuttugustu aldarinnar – þótt stærstur hluti fólksins
sem þarna hvílir sé líklega fjöldanum gleymdur. Þá
er garðurinn afar vel gróinn og fallegur og er satt að
segja perla í miðri borginni.
Uppáhaldsstaðir
Grundfirðingur í hjarta mínu en get sætt mig við að vera Ljósvellingur, segir Þórhildur Ólafsdóttir.