SunnudagsMogginn - 31.10.2010, Blaðsíða 51

31. október 2010 51
Þetta verður sérkennilegur heimur …“
Það er forvitnilegt að vita hvað hann hefur unnið lengi
að þessum stóru verkum.
„Ég byrjaði að huga að þeim fyrir einum þremur árum.
Með forvinnuna, hugmyndavinnuna, en hún tekur oft
langan tíma. Einhverjar myndanna voru komnar í vinnslu
árið 2008 en annars hef ég setið yfir myndunum allt þetta
ár.“
En er hann þá núna hættur að sækja myndefni í Úthlíð-
arhraun?
„Nei nei, en ég fer í önnur verkefni, í blóm sem vaxa
annars staðar,“ segir Eggert og kímir. „Þar sem ég er alltaf
búinn að skipuleggja vinnuna fram í tímann veit ég að ég
fer ekki í þetta svæði á næstunni. Ég er kominn með ein-
hverjar hugmyndir en fer ekki að vinna í þeim strax.
Nú finnst mér ég vera búinn að klára eitthvað.“ Eggert
þagnar og lítur yfir salinn.
Vinnufriðurinn er fyrir mestu
Eggert segir hugmyndavinnuna mikilvæga áður en hann
ræðst í að mála þessi stóru verk.
„Ég fer ekkert að skissa fyrr en allar hugmyndir um út-
færsluna eru komnar saman, þá get ég farið að gera upp-
skrift; hugmyndavinnan felst yfirleitt frekar í að ég skrifi
eitthvað hjá mér frekar en að ég teikni. Það getur verið
listi yfir blóm, hvernig þau raðast, birta og tími.“
– Það liggur mikil vinna að baki þessum myndheimi.
„Já. Ég neita því ekki,“ segir hann. „Ég er bókstaflega
alltaf að. Það er bara klandur sem ég hef komið mér í. Það
er enginn sem þrýstir á mig nema ég sjálfur.“
– En þú ert í þeirri stöðu að verk þín njóta gríðarlegra
vinsælda; sagt er að það sé til biðlisti vongóðra kaupenda.
Þrýstir það ekki líka á?
„Nei. Ég reyni að leiða það hjá mér,“ svarar Eggert.
– Tekst það?
„Það hefur ekki áhrif á það sem ég er að gera, á verkin.
Það er full ástæða til að leiða það hjá sér,“ segir hann og
brosir. „Vinnufriðurinn er fyrir mestu.
Hins vegar er það mjög hvetjandi að fá tilboð um að
sýna, eins og hér í Hafnarborg. Þesi verk eru endanlega
unnin með þennan sal í huga og staðsetninguna í Hafn-
arfirði, hér er allt þetta hraun rétt eins og í verkunum.“
Sérviskan í landslaginu
Þessi verk Eggerts í Hafnarborg eru tengd í hugmynda-
og vinnsluferlinu. Finnst honum gott að vinna með slíkar
myndagrúppur frekar en stök verk?
„Það gerist sjálfkrafa. Svo hef ég unnið fjöldann allan af
sjálfstæðum verkum samhliða en aldrei sýnt, þau hafa
lent út um hvippinn og hvappinn áður en ég veit af.
Þótt ég þurfi nú að setja punkt aftan við þessi verk úr
Úthlíðarhrauni þá er nú margt í umhverfinu þarna fyrir
austan sem ég þarf að rannsaka betur, eins og til dæmis í
hlíðum Bjarnarfells og Miðfells. En þessar myndir hér eru
meiri landslagsmyndir en ég hef verið að gera.“
Landslagsmyndir segir Eggert, en það er samt ekki
þannig að hann lyfti sjónum upp fyrir sjóndeildarhring og
sýni fjöll og fjarlægð.
„Nei, mín sérviska í landslaginu kemur fram í þessum
verkum. Úti í náttúrunni eru þessi fyrirbrigði í raun oft
mun stærri en þau birtast síðan í málverkunum. Fyr-
irbærin minnka við það að ég kem þeim á þennan flöt – en
blómin eru samt í raunstærð.“ Hann bendir á eitt verkið,
aflangt og breitt. „Á þessari mynd, sem er rúmir þrír
metrar á breidd, horfum við á sprungu sem er í rauninni
20, 30 metrar. Ég dreg landið saman. Þetta er eins og að
mála fjall með því að mála einn stein úr því.
Svo eru mismunandi sjónarhorn í verkunum. Þessi tvö
málverk þarna, sem hanga hlið við hlið, eru af sömu
sprungunni. Á fyrri myndinni er horft eftir henni endi-
langri en á hinni er eins og við sjáum hana ofan frá. 30
metrar verða þrír metrar, ég keyri þetta allt saman. Og á
þessari háu mjóu mynd þarna, sem er svona þung í lit-
unum, er horft ofan í dýpi; það sér alveg niður á botn á
sprungu. Ljósið leitar niður.“
Eggert er að tala um landslagið í verkunum en í ljós
kemur að þarna eru líka bókmenntalegar vísanir.
„Í einu verkinu er hrafnsfjöður sem ég freistaðist til að
setja inn, og við hlið hennar setti ég hrafnaklukku, svarta
hrafnafífu og krækiberjalyng. Ég skrifa söguna ekki
lengra, menn verða að botna … Á öðrum stað er fiðrildi,
menn verða bara að finna það …“ segir hann leynd-
ardómsfullur.
„Í einni gönguferðinni týndi ég blýantinum mínum en
fann hann aftur næst þegar ég kom út í hraun. Það mótar
fyrir honum í einu verkinu. Ég fer ekki lengra í skáld-
skapnum,“ segir Eggert og brosir.
Þeir sem vilja fræðast meira um myndheim Eggerts
geta fylgt þeim Ólöfu K. Sigurðardóttur safnstjóra um
sýninguna í Hafnarborg á morgun, sunnudag, klukkan 15.’
Ég er bókstaflega alltaf að.
Það er bara klandur sem ég
hef komið mér í. Það er enginn
sem þrýstir á mig nema ég sjálfur.
„Finnst mér ég vera búinn að klára eitthvað,“ segir Eggert.
Morgunblaðið/Einar Falur
Eitt nýju málverkanna eftir Eggert Pétursson, sem eru sýnd í
Hafnarborg. Þetta er 110 x 300 cm, og er eins og horft sé ofan í gjá.