Nýjar kvöldvökur - 01.09.1918, Síða 3

KYNJALYFIÐ.
129

KYNJALYFÐ.
Saga frá krossferðatímunum.
(Eftir Walter Scott.)
• ÁTJÁNDI KAPÍTULI.
Sá rétti maður hafði verið valinn, þegar
erkibiskupinum af Týrus var falið að færa Rík-
arði konungi þær fregnir, sem mundi hafa gert
hann hamstola af bræði, hefði einhver annar fært
honum þær. Pessum æruverða og sniðuga kirkju-
herra veitti þó fullerfitt að fá konung til að
hlusta á þær nýjungar, sem hlutu að kollvarpa
öllum vonum um að vinna gröfina helgu með
vopnum og veita Ríkarði það frægðarnafn með-
al kristinna manna, sem öll kristnin virtist
reiðubúin að gefa honum.
Eftir þeim upplýsingum, sem erkibiskupinn
kom með, og taldi fyllilega ábyggilegar, var
Saladín nú kominn langt á leið að safna sam-
an 100 ættkvísla herafla, og þann her mundu
krossfararnir aldrei fá unnið. Jafnframt yrði og
að taka tillit til, að höfðingjar krossfararinnar
frá Evrópu, væru þegar orðnir þreyttir og leið-
ir á þessari herferð og mundu ráðnir í því að
hverfa heim aftur og hætta við alt saman, þar
sem þeim litist svo sem herferðin væri stöðugt
að verða tvísýnni og hættulegrj. Yfirlýsingar
Filips Frakkakonungs hertu líka á þeim. Hann
hafði ótvírætt Iátið það í ljós, að hann virti
og dáðist að sínum konunglega bróður, Rík-
arði konungi, og hann mundi halda kyrru fyrir
meðan á veikindum hans stæði, en jafnskjótt
og hann væri kominn til heilsu, mundi hann
hverfa aftur heim með lið sitt, og þá væri eng-
inn vafi á, að þá mundi Iosna um greifann af
Campagne. Hinu sama gætu menn búist við
af hertoganum af Austurríki, eigi sízt þar sem
varla mundi um heilt gróa með samkomulag-
ið milli hans og Ríkarðar. Fleiri af krossfarar-
höfðingjunum höfðu látið svipaðar skoðanir í
ljósi. Af þessu varð eigi annað séð, en að ef
Englandskonungur vildi halda ófriðnum áfram,
gæti hann eigi byggt á fylgi annara en sinna
ensku og skotsku hermanna. Templarariddar-
arnir og Jóhannesarriddararnir voru að vísu
bundnir með eiði að berjast gegn Saracenum,
en þeir öfunduðu alla kristna þjóðhöfðingja,
sem höfðu það áform að vinna undir sig land-
ið helga. Pessir herskáu og valdasjúku munk-
ar hugsuðu eigi um annað en að komast sjálfir
til valda og metorða, og höfðu því í huga að
stofna þar sjálfir smáríki og gera sáttmála við
Saladín. Pað þurftu því eigi langar eða flókn-
ar röksemdafærslu til þess að gera Ríkarði kon-
ungi Ijósa afstöðu hans, enda munu fæstar þess-
ar fregnir hafS komið honum á óvart. Hann
settist því stiltur niður eftir nokkrar gremju-
þrungnar upphrópanir, krosslagði handleggi,
drap höfði og hlustaði á erkibiskupinn. Hinn
æruverði herra leitaðist við að sannfæra kon-
unginn um, að það væri ómögulegt fyrir hann
að halda áfram krossfararhernaðinum, þegar
s^mherjar hans yfirgæfu hann, og biskupinn
gaf honum það í skyn með mikilli lipurð og
fullri virðingu, að ráðríki hans og geðofsi hefði
átt mikinn þátt í því að gera hina aðra höfð-
ingja krossfararinnar honum fráhverfa.
»Mér ber líklega að skrifta,« sagði konung-
ur og brosti raunalega, »og kannast við, að
eg hafi nokkra ástæðu til þess að syngja: Mín-
ar syndir, mínar syndir! En er það eigi hörð
hegning, sem nú legst á mig vegna minna
gölluðu geðsmuna. Ber mér einungis sakir
þess, að eg einusinni eða tvisvar hefi látið geð-
ofsa stjórna mér, sjá þann heiðurskrans, sem
það afrek mundi veita og yrði Guði og hinni
17