Nýjar kvöldvökur - 01.09.1918, Side 9

KYNJALYFIÐ,
135
Og hrópin utan að æstu enn meir stríðs-
þrána inn í tjaldinu. Feir, sem enn voru á
báðum áttum, fundu að þeim óx trú á mark-
mið sitt. Ekki var i mál takandi annað, en
hefja herferðina áfram til Jórsala, þegar vopna-
hléð væri útrunnið, og nota tímann þangað til,
til þess að bæta hersveitirnar.
Krossfarahöfðingjarnir höfðu nú brátt ráðið
ráðum sínum og skildu síðan. Flestir virtust
þeir ákafir og einráðnir að vilja halda að hiuu
glæsilega marki. En ákafi þeirra kulnaði þó
smámsaman, og þeir voru til, sem aldrei höfðu
orðið gripni af honum.
Og til þeirra mátti telja Konráð greifa og
stórmeislarann. Peir höfðu orðið samferða til
fjalds síns. Báðir voru þeir i þungu skapi og
óánægðir með viðburðina, sem gerst höfðu.
*Eg hefi altaf sagl þér,* mælti stórmeist-
arinn, með venjuiega kalda hæðnishreimnum í
röddinni, »að Ríkarður mundi rífa veigalausa
netið, sem þú lagðir fyrir har.n, eins og Ijón-
ið rífur kóngulóarvefinn. Rú veist, að hann þarf
ekki annað en að opna munninn, til þess að
þessir ráðreikulu heimskingjar þyrlist kringum
hann, ef hann andar á þá, eins og hvirfilvind-
urinn, sem hremmir laufblöðin, sópar þeim
saman eða sundurdreifir þeim eftir geðþótta
sínum.«
»En þegar storminn lægir, falla blöðin til
jarðar aftur,« mælti Konráð.
»En skilurðu ekki,« mælti templarariddar-
inn, »að hættan er enn ekki yfirstigin, jafnvel
þólt þessar nýju bollaleggingar fari forgörðum,
og hver furstanna fái að fara eftir sínu eigin
höfði? Með því að sættast við og ganga í
bandalag við soldáninn, getur Ríkarður ennþá
orðið konungur í Jórsölum. Rú þóttist þó viss
í því, að hann mundi neita því harðlega að
eiga nokkur slík mök við Saladín.«
»Við nafn Múhameds! — því að nú eru
kristin blótsyrði ekki lengur í tízku — heldurðu
að hinn mikilláti Englakonungur muni vilja
blanda blóði við heiðinn soldán. Eg ætlaðist
til með þeirri uppástungu minni, að hann fengi
andstygð á öllu því braski. — En hvort held-
ur Ríkarður verður æðstur okkar vegna sættar
eða hann sigri, kemur i sama stað niður fyrir
okkur.«
»Rrátt fyrir alla stjórnvizku þína, hefir þú
nú gert aðeins ilt verra. Eg veit nú belur,
hvernig skapi hans er farið af ofurlitlu, sem
erkibiskupinn sagði mér. — Og svo meisfara-
bragð þitt við fánann! — En það varð minua
úr árangrinum af því, heldur en þessar fáu
álnir af útsaumuðu silki áttu skilið. — Eg vil
segja það eins og er, Konráð greifi, að ráð-
snilli þín fer óðum þverrandi. Og eg vil ekki
oftar nota vélræði þín, en halda mér að þeim,
sem eg fæ sjálfur smíðað. Heyrðu — þekkir
þú ekki þjóðflokk þann, sem Saracenar nefna
Karegita?«
»Jú, það held eg. Rað eru frávita trúvill-
ingar, sem horfa ekki í að láta lífið til þess
að útbreiða trú sína — svona eitthvað svipað
templarariddurum, að því undanskildu, að það
hefir ekki heyrst enn, að þeir hafi látið lenda
við orðin tóm.«
»Burt með alt glens,« sagði munkurinn
höstugur. »En það skaltu vita, að einn þess-
ara Karegita, hefir rilað nafn þessa eyjarkon-
ungs á minnisblað sitt meðal þeirra morðráða,
sem liann hefir svarið að framkvæina, og mun
kljúfa höfuð hans við fyrsta tækifæri sem eins
hins hættulegasta fjandmanns trúar sinnar.«
»Reglulega gáfaður heiðingi,« mælti Kon-
ráð. »Mætti Múhamed gefa honum sælu Para-
dísar sinnar að launum.«
»Menn mínir tóku hann höndum í herbúð-
um okkar, og hann meðgekk fyrir mér áform
sitt.«
»Jæja — Guð fyrirgefi þeim, sem hindraði
þenna gáfaða Karegita í að framkvæma áform
sitt.«
»Hann er minn fangi,« mælti templararidd-
arinn. »Og hann nær ekki tali af nokkrum
öðrum en mér, eins og þú skilur; — en það
ber mjög oft við, að fangelsin eru ófullnægj-
andi og ótraust — — «
»Festar og bönd slitin og lásar brotnir og
— fanginn horfinn,« greip greifinn fram í.