Nýjar kvöldvökur - 01.09.1918, Qupperneq 10

136
NÝJAR KVÖLDVÖKUR.
»Gamalt orðtækið segir: »Gröfin er eina óbrigð-
ula fangelsið«.«
»Og jafnskjótt og hann er frjáls, byrjarhann
að læðast um kring aftur. Slíkir blóðhundar
sleppa aldrei slóðinni eftir bráð þeirri, er þeir
einusinni hafa fest augastað á.«
»Segðu ekki lengur,* mælti greifinn. »Eg
skil fyrirætlanir þínar. Þær eru voðalegar, en
hættan er yfirvofandi.«
»Eg hefi sagt þér þetta alt einungis til
þess, að þú getir verið á verði. Rví að auð-
vitað verður uppi fótur og fit meðal manna
hans og enginn veit, hvern Englendingarnir
gruna eða hvern þeir láta sæta hefndum. Retta
er vogunarspil; reiðsveinn minn veit um fyr-
irætlanir fangans, og hann er sérvitur og ein-
þykkur heimskingi, sem eg hefi óskað oft og
tíðum, að eg væri laus allra mála við, því að
hann vill oftast fremur sjá með sinum eigin
augum heldur en mínum, og hefir oft sett
strik í reikninginn fyrir mér. En til allrar ham-
ingju gefur regla mín mér völd í höndur til
þess að ráða bót á slíku. Eða látum okkur
sjá — það væri ekki ómögulegt, að fanginn
gæti rekist á góðan rýting í klefa sínum. Og
ef hann fyndi rýting þar, þá skal eg ábyrgj-
ast, að hann notar hann, þegar hann brýzt
út, og það skeður að öllum líkindum, þegar
sveinninn færir honum máltíð hans í klefa
hans.«
»Rað væri mikil búningsbót,« mælti Kon-
ráð, »og þó — —«
»Pó og en eru orð heimskingja,* mælti
templarariddarinn. »Hygginn maður gerir hvor-
ugt að hika né draga sig í hlé. Hann setur
sér fyrirætlun og hann framkvæmir hana.«
(Framh.)

AMMA.
Eftir J. B.
Ömmukölluðumviðkrakkarnir gráhærðu, geð-
stirðu og höltu konuna, sem verið hafði á heim-
ili foreldra okkar frá því við fyrst mundum
eftir okkur.
Hún hét Porbjörg, og var jafnan kölluð
Tobba gamla, jafnt hvort talað var um hana
eða við hana.
En ekki var ömmunafnið sprottið af því,
að hún væri í raun og veru amma okkar. Það
hefði okkur að öllum líkindum þótt lítil virð-
ing að telja ætt okkar til hennar. En svo stóð
á því, að í skjóli Tobbu gömlu hafði alist upp
á heimilinu piltur, sem kallaði hana ömmu, og
þessvegna fanst okkur ekkert á móti þvi að
kalla hana líka ömmu. Rað var öllu handhægra
og styttra, fanst okkur, og svolítil viðurkenn-
ing þess, að við vorum að vaxa upp fyrir
hana og fram fyrir hendur hennar. Því það að
vera amma fanst okkur harla lítilmótlegt og
aumt. — En ef í okkur fauk við hana, sem
ekki vildi ósjaldan til, þá breyttist ömmunafnið
skyndilegaí Tobbu gömlu, Tobbu-tetur, Tobbu-
ræsni og Tobbu-grey, alt eftir þvf, á hvað hátt
stig reiðin og hefndin blossaði í það og það
skiftið. — En vanalegast sneiddum við sem
mest hjá ömmu, við töldum hana standa nær
húsdýrunum en okkur, ungum og upprennandi
börnum hreppstjórans.
Og þó komumst við ekki hjá því að eiga
náin viðskifti við hana.
Hún hafði þann starfa á hendi að koma
okkur á morgnana í tölu vaxandi manna og í
fötin. Rað þótti ekki neitt sældarverk. En amma
leysti það af hendi með frábærum dugnaði.
En oft vildi það til, að í þeim viðskiftum hlaut
hún verstu nöfnin og virðingarminstu, að okk-
ur virtist. Því það, að fá að sofa á morgnana,
fanst okkur eitthvað skylt því að lifa í para dís.
Og því var það engin furða, í okkar augum,
þó við vönduðum henni ekki kveðjurnar, þegar