Nýjar kvöldvökur - 01.09.1918, Qupperneq 12

138
NÝJAR KVÖLDVÖKUR.
ráðanlegar, því hún strauk koll hans með þreytu-
legri og kaldri hönd sinni um Ieið og hún
spurði:
»Heldurðu að við getum ekki gleymt þessu,
barnið mitt, ef eg reyndi að segja þér eina sögu?«
Siggi brosti gegnum tárin, og virtist strax
verða sáttari við tilveruna.
»En þá verðurðu að muna að fara fyr á
fætur í fyrramálið en í morgun.«
Pað þótti Sigga harðir kostir. En alt var
vinnandi fyrir söguna, þó hann byggist ekki
við, að hún yrði neitt afbragð hjá ömmu.
»En má eg ekki kalla á krakkana?* spurði
hann. Honum fanst hann nauðsynlega þurfa að
láta okkur hin vita, að hann hefði útvegað
söguna, og sú ánægjustundin var því algjör-
lega honum að þakka.
Amma gaf sitt Ieyfi til þess, ef okkur þætti
það tilvinnandi.
En Siggi hafði ekki beðið eftir svari. Hann
var þotinn út fyrir bæ og hrópaði svo háttað
að bergmálaði í fjárhúsunum: »Amma ætlar að
segja mér sögu! Amma ætlar að segja mér
sögu!«
Við litum upp og stönsuðum við byggingu
snjókarlsins. »Sögu, sögu,« tókum við upp
hvert eftir annað. En Siggi var horfinn á auga-
bragði inn aftur, og lét okkur ekki hafa meira
af sér.
Þetta voru vandræði. Annaðhvort varð að
sitja á hakanum, ekki gátum við verið í báðum
stöðunum í einu. En að fá sögu, núna um há-
daginn, og aðra ef til vill, í rökkrinu, það var
á við skemtilega útiveru. Pað reið baggamuninn.
Og eftir andartak vorum við öll komin inn
að rúmstokk ömmu, búin að draga þangað stóla,
Icofort, fótskemla og kistla til þess að sitja á,
meðan á sögunni stæði.
»Um hvað á sagan að vera?« spurði amma,
þegar við höfðum komið okkur þannig fyrir, að
við þóttumst tilbúin að hlýða á hana.
Sum vildu hafa hana um tröll, önnur um
huldufólk og enn önnur um vofur, sem væru
svo magnaðar, að þyrfti að skamta þeim og
ætla þeim rúm eins og lifandi mönnum.
Amma lét okkur ausa úr okkur öllum þess-
um uppástungum. Svo spurði hún með ofur-
litlum gletnisblæ í röddinni:
»En má ekki sagan vera af mér?«
»Um þig!« — »Um Tobbu gömlul* — »Um
ömmu!« hrópuðum við svo forviða, að amma
varð sjálf hissa á undrun okkar.
En þegar við höfðum áttað okkur og mesta
undrunaraldan lægt sig, þá urðum við ásátt um
það, að hún segði sögu af sjálfri sér, þó okkur
virtist óhugsandi, að hún segði nokkuð, sem
vert væri að hlusfa á.
Amma mældi sokkinn, sem hún var að prjóna
á fingri sér, strauk hann nokkrum sinnum og
lagaði í hendi sér, og byrjaði síðan á sögunni:
»Pegar eg var um tvítugt, dóu foreldrar
mínir. Fluttist eg þá að bæ einum, sem ekki
þýðir að nafngreina. Var það mikið heimili
og mannmargt.
Hjónin á þessum bæ áttu son einan barna,
er var nokkuð yngri en eg. Var það efnismað-
ur á marga grein og mikið keppikefli ungu
stúlknanna, því bæði var hann einbirni eins og
eg gat um áður og foreldrar hans í góðum
efnum, og hann sjálfur laglegasti og besti pilt-
ur og hvers manns hugljúfi.
Er eg var búin að vera þarna um eitt ár
fann eg, að mér stóð ekki á sama um þennan
pilt. Furðar ykkur, ef til vill, á því, börn mín,
að mér skyldi koma slíkt til hugar, eftir útliti
mínu nú. En þá var eg nú öðruvísi. Eg þótti
heldur snotur stúlka og dugleg vel. Og ekki
þurfti eg að bera niður þarna fyrir þær orsak-
ir, að mér byðist ekkert af biðlum. Siður en
svo! En hvað, sem um það var, þá fann eg
það betur og betur, að eg unni þessuin nianni
meira en svo, að eg ætti ávalt gott með að
dylja það. En eg þorði ekki að láta slíkt uppi,
því eg vissi, að eg stóð honum ekki jafnfætis
í neinu. Og auk þess þóttist eg sannfærð um,
að hugur hans væri annarstaðar. Hafði eg að
vísu aldrei fengið neina beina sönnun þess í
framkomu hans við mig. En svo mikið þóttist
eg sjá, að honum væri ekki betur til mín en hinna
vinnukonanna, þó allajafna væri hann rnér góður.