Nýjar kvöldvökur - 01.09.1918, Qupperneq 13

AMMA.
139
Svo leið og beið. Eg kúgaði sjálfa mig til
þess að bæla þessa tilfinningu í brjósti mér,
þó mér fyndist hún heilög og réltmæt og hafa
fullan rétt til þess að lifa sínu þróttmikla og
sívaxandi lífi. En við það fanst mér hún aðeins
vaxa og verða háværari og háværari. Oft og
tíðum fanst mér, sem eg yrði að fara til piltsins
og játa fyrir honum ást mína. En eg vissi 'nver
svör eg mundi fá. Og eg vildi ekki bíða ósig-
ur í þessari fyrstu og síðustu ferð minni í
þessum erindum.
En það er ekki til neins að vera zð skýra
ykkur frá þessu sálarstríði mínu, börnin góð.
F*ið skiljið ekki, sem von er, að eg hélst stund-
um ekki við í rúmi mínu um næturnar, heldur
læddist fram að stofunni, sem hann svaf inn í,
og stóð við dyrnar og hlustaði á andardrátt
hans, sem mér fanst fegurri en annara manna
og hlýrri. Og þið skiljið heldur ekki hvers-
vegna eg gat horft hugfangin á spor hans í
snjónum, og fundist það hamingja að stíga í
þau, eins og það legði einhvern yl um mig alla úr
þeim. Og þið skiljið ekki heldur, börnin mín,
að eg tók stundum fötin hans, er enginn sá til,
og þrýsti þeim að hjarta mínu, heitt og inni-
lega, F*ó fullorðnir væru, mundi þeim að lík-
indum finnast það barnaskapur, en ástin er
ekkert gaman, enginn leikur að fást við. Hún
er bæði sæt og beisk á bragðið.*
Amma þagnaði, er hér var komið sögunni.
Var eins og endurminningarnar bæru hana ofur
liði, og hún yrði að hvíla sig í frásögninni til
þess að hafa vald yfir sér. En okkur krökkun-
um fanst sagan enn sem komið var ógnarlega
ómerkileg; en þó virtist okkur, sem amma
stækkaði alt í einu í augum okkar, og af henni
stafa einhver æfintýraljómi og fortíðarbirta, en
það mátum við mest allra hluta. Fortíðin var í
okkar augum himnaríki, nútíðin góð stundum,
en þó vesæl og vond miklu oftar, og framtíðin
fanst okkur ekki vera neitt, bókstaflega ekki
verð neinnar hugsunar.
Er við höfðum rekið á eftir ömmu með
framhald sögunnar, byrjaði hún:
»Tvö ár Iiðu á þennan hátt.
F*á var það eitt kvöld snemma sumars, að
ég heyrði á tal hjónanna. F’ó ekki væri af þeim
ástæðum, að eg stæði á hleri. En af þessu sam-
tali þeirra, gat eg ráðið það, að sonur þeirra
og unnusta hans ætluðu að setja upp hring-
ana daginn eftir.
Þetta kom í raun veru ekkert flatt upp á
inig. Eg þóttist vera búin að fá fulla vissu fyrir
því, af ýmsum smáatvikum, að þetta mundi
vera í aðsigi, fyr eða síðar. En þó varð mér
einhvernveginn undarlega þungt fyrir brjósti
og ósegjanlega dapurt í hug. Og þegar aliir
voru sofnaðir um kvöldið reis eg á fætur úr
rúmi mínu og læddist út úr bænum og suður
í hvamm einn, er var suður frá bænum og eg
hafði oft séð þennan pilt sitja í. F’ar lagðist eg
niður. Þá í svipinn fanst mér réttast að ganga
ofan að ánni, sem rann rétt fyrir neðan túnið,
og fleygja mér í strauminn. En eitthvert æðra
vald hvíslaði því að mér, að það væri ómenska
og gunguskapur. Eg væri ekki fær um að lifa
í meðlætinu, ef eg þyldi ekki annan eins mót-
blástur og þenna. Stundum var eg að hugsa
um að fara strax burtu af heimilinu. Mér fanst,
sem það yrði óbærilegt að lifa lengur saman
við hann, eftir að svona var komið, og þegar
ég Iíka vissi, að unnusta hans mundi flytja
þangað innan skamms.
Eg ætla ekki að þreyta ykkur á því, börn
mín, að lýsa fyrir ykkur öllum hugsunum mín-
um þarna í hvamminum um nóttina. En þegar
blessuð sólin steig upp yfir fjallatindana í allri
sinni dýrð og unun, og helti geislaflóði sínu
yfir sveitina, þá var eins og eg fengi einhvern
innilegan frið og styrk í sál mína. Mér kom
alt í einu til hugar, hvort eg gæti ekki á neinn
hátt reynt að líkjast sólinni, reynt að vinna
sama starfið og hún, þótt í srnáum stíl væri.
Og er eg hafði hugsað um þetta um stund,
var sá ásetningur orðinn fastur og sterkur í sál
minni, að eg skyldi á meðan mér entust kraft-
ar og líf, veita svo miklu af sólargeislum lífs-
ins inn á heimili og lífsbraut þessa manns, sem
eg hafði einum unnað. Og eg skyldi kappkosta
18’