Nýjar kvöldvökur - 01.09.1918, Qupperneq 14

140
NÝJAR KVÖLDVÖKUR.
að takmarka mig ekki við hann einan, heldur
Iála umönnun mína ná einnig til þeirra, sem
honum voru kærastir, konu hans og barna, ef
þau yrðu nokkur.
Mér fanst eg geta ekki tekið sólina betur
til fyrirmyndar á annan hátt, en þennan, bless-
aða sólina, sem eg hef unnað mest alls í náttúr-
unni. Rví frá henni er það altsaman hitt.«
Amma tók málhvíld. A meðan taldi hún á
prjónunum, tók upp lykkju, sem hún hafði
mist niður, og mældi hæð sokksins.
Við krakkarnir sátum hljóðir og athugulir
undir sögunni. Pó hún flytti ekki hug okkar út
um heima og geima kynjasagna og æfintýra,
þá fundum við, að hún var öðruvísi í insta
kjarna sínum en hinar aðrar sögur er okkur
voru tíðast sagðar. Við fundum, að við stóðum
þarna frammi fyrir sannleikanum, frammi fyrir
því, sem hafði gerst og haft sínar afleiðingar í
Iífi þeirra manna, er enn lifðu. En við gátum
altaf búist við því, um hinar sögurnar, að það
kæmi upp úr kafinu hjá sögumönnunum, að
þetta væri alt saman tilbúningur, eða mjög
hæpið, að hefði nokkurntíma átt sér stað. Og
það þótti okkur altaf lakara. Við vildum hafa
fullar sannanir fyrir því, að það væri ekki hug-
smíð eins eða annars, þó það kynni að hafa
einhvern hulinn sannleik að geyma. En nú vor-
um við orðin þyrst í framhald sögunnar hjá
ömmu, og vildum óðfús fá að heyra, hvernig
hún hefði farið að því, að líkja eftir starfi sól-
arinnar, því það skildum við ekki til fulls enn.
Amma byrjaði því von bráðar aftur:
»Pað fór sem mig grunaði, að unnusta þessa
manns kom á heimilið stuttum tíma eftir að
þau settu upp hringana. Var það góð og falleg
stúlka, og þótti mér það gott, að hann hafði
verið svo heppinn í kvonfangi sínu.
En brátt var eg vör við það, að henni var
fremur kalt til mín. Réttlætti eg hana fyrir sjálfri
mér á þann hátt, að hún mundi hafa heyrt
einhvern orðasveim um það, að eg hefði viljað
ná í kærasta hennar og spilt fyrir henni með
því. En þetta aukið og aflagað mér í óhag
eins og oft vill verða, er þesskonar fer að ber-
ast mann frá manni. En eg lét sem eg sæi
ekki kulda hennar. En reyndi að vinna vináttu
hennar með góðu og auðsærri velvild í henn-
ar garð, hvenær sem eg gat.
Hún kom um haustið snemma. Svo leið
veturinn tíðindalaust á allan hátt.
En um vorið vildi svo til dag einn, að fátt
manna var heima á bænum. Voru hvorki þau
hjón heima né sonur þeirra, og sumir vinnu-
manna voru fjarverandi en aðrir einhversstaðar
úti við.
Nokkra undanfarna daga höfðu gengið hlák-
ur og þýður. Voru menn því hræddir um, að
ís væri farinn að þynnast á ánni. Hafði því um
nokkra daga enginn samgangur verið á milli
þessa heimilis, er eg átti heima á, og bæjar,
sem stóð hinumeginn árinnar, og mikil vinátta
var á milli.
Er fram á daginn kom, var eg eitthvað að
bjástra frammi í bæjardyrum. Kemur þá stúlk-
an fram og er í ferðafötum.
Eg spurði hana hvert hún ætlaði.
Hún svaraði mér fálega, og kvaðst ætla að
ganga yfir að bænum, handan við ána.
Eg bað hana að fresta þeirri för, því áin
mundi vera ófær eftir þessar hlákur.
Hún sagðist hafa brýnt erindi, og ekki hafa
tíma til þess að bíða eftir því, að áin yrði
hestgeng. t
Mér fanst þetta stórlátlega mælt. En bað
hana að fara varlega og bauð að Ijá henni staf.
Hún taldi það óþarfa. Áin yrði ekkert sterk-
ari, þó hún hefði staf að burðast með.
Pað var auðséð, að ekki tjáði að letja hana.
Hætti eg því frekari tilraunum í þá átt. Kastaði
hún því á mig kveðju og gekk hratt niður
að ánui.
Eg stóð í dyrunum og horfði óttaslegin á
eftir henni. Eftir fáar mínútur var hún komin
niður á árbakka og lagði hiklaust út á hana
spegilglæra og flughála.
Eg stóð á öndinni heima í dyrunum. Eg
átti á hverju augnabiki von á, að sjá hana
hverfa niður í ána. En henni reiddi vel af.
Hún var komin nær því út á miðja ána, og